Tana French - Zdążyć Przed Zmrokiem

– Knocknaree to małe miejsce – zauważył Sam. – Jakie są szanse, że mieszka tam dwóch różnych morderców dzieci?

Cassie trzymała talerz na skrzyżowanych nogach, ręce założyła na kark i wyginała się w łuk, rozciągając się. Pod oczami miała cienie, nagle zdałem sobie sprawę, że mocno przeżyła popołudnie z Kiernanem i że jej niechęć do opowiadania tej historii zapewne nie wynika tylko i wyłącznie z tego, że dotyczy ona mnie. Kiedy Cassie coś ukrywa, w szczególny sposób zaciska kąciki ust, zastanawiałem się więc, co takiego powiedział jej Kiernan, a czego nam nie mówiła.

– Przeszukali nawet drzewa, wiecie? – odezwała się. – Po kilku tygodniach pewien sprytny posterunkowy przypomniał sobie starą sprawę, kiedy jakiś dzieciak wdrapał się na puste w środku drzewo i wpadł w dziurę w pniu, znaleźli go dopiero po czterdziestu latach. Kiernan i McCabe wysłali ludzi, żeby sprawdzili każde drzewo, świecili latarkami w każdą dziurę…

Skończyła mówić, ale my milczeliśmy. Sam bez pośpiechu przeżuł ciabattę, odłożył talerz i odetchnął z zadowoleniem. W końcu Cassie się poruszyła, wyciągnęła rękę, a ja położyłem na jej dłoni paczkę papierosów.

– Kiernanowi wciąż się to śni – szepnęła, wyjmując papierosa. – Nie tak często jak dawniej, powiedział, od czasu kiedy przeszedł na emeryturę, tylko raz na kilka miesięcy. Śni mu się, że nocą szuka dwójki dzieci w lesie, woła je, a ktoś wyskakuje z krzaków i rzuca się na niego. Wie, że to porywacz, widzi jego twarz – „tak wyraźnie, jak widzę teraz twoją", powiedział – ale kiedy się budzi, nie pamięta jej.

Ogień trzaskał i sypał iskrami. Dostrzegłem to kątem oka i odwróciłem się, przekonany, że widziałem, jak coś wypada z kominka do pokoju, jakieś małe, czarne stworzenie z pazurami – może pisklę spadło z komina? – ale nic tam nie było. Dostrzegłem, że Sam na mnie patrzy, jego oczy były szare, spokojne i zobaczyłem w nich ślad współczucia, ale tylko się uśmiechnął i pochylił nad stołem, żeby napełnić moją szklankę.

Źle sypiałem, nawet gdy nie czekało na mnie dużo pracy. Jak już wspominałem, często miewam ten problem, ale tym razem było to coś innego: w ciągu tamtych tygodni nieustannie odkrywałem, że jestem uwięziony w jakiejś strefie cienia między snem a jawą, nie mogłem przejść do żadnego z tych stanów. „Uważaj!" – znienacka odzywały się w mojej głowie głosy albo: „Nie słyszę cię. Co? Co?". Na wpół śniłem o ciemnych intruzach chodzących ukradkiem po pokoju, grzebali w notatkach i przerzucali koszule w szafie. Wiedziałem, że nie mogą być prawdziwi, ale całą, wypełnioną paniką wieczność zajmowało mi oprzytomnienie, bo dopiero wtedy mógłbym się z nimi zmierzyć albo się ich pozbyć. Kiedy się budziłem, ze zdziwieniem odkrywałem, że leżę przy ścianie przy drzwiach do pokoju i z trudem usiłuję wstać, by wymacać włącznik światła. W głowie mi się kręciło, a skądś dobiegało mnie stłumione zawodzenie i musiało upłynąć sporo czasu, zanim zdałem sobie sprawę, że to mój głos. Włączałem światło i lampkę przy biurku, wsuwałem się z powrotem do łóżka i leżałem, zbyt roztrzęsiony, by zasnąć z powrotem, czekając na dzwonek budzika.

W tym stanie zawieszenia nieustannie słyszałem także dziecięce głosy. Nie były to głosy Petera ani Jamie: grupa dzieci w oddali recytowała rymowanki, których nigdy wcześniej nie słyszałem. Ich głosy były wesołe, nieczułe i zbyt czyste, żeby mogły należeć do człowieka, a w tle słyszałem energiczny i wytrawny rytm klaśnięć. „Hej, goń mnie, kolego, dookoła drzewa tego… raz, dwa, małych chłopców gra, cali na zielono, jeden sam, zawsze będzie tam…”. Czasami ten odległy chór tkwił w mojej głowie przez cały dzień, towarzyszył mi w każdej wykonywanej czynności. Żyłem w śmiertelnym strachu, że O’Kelly złapie mnie na mruczeniu jednej z tych rymowanek.

Rosalind zadzwoniła do mnie na komórkę w sobotę. Byłem w pokoju operacyjnym, Cassie wybrała się na rozmowę do Biura Osób Zaginionych, za moimi plecami O’Gorman wrzeszczał coś o jakimś facecie, który nie potraktował go wystarczająco uprzejmie, gdy O’Gorman chodził od drzwi do drzwi i rozmawiał z ludźmi. Musiałem przycisnąć telefon do ucha, żeby ją słyszeć.

– Panie detektywie, tu Rosalind… Przepraszam, że panu zawracam głowę, ale czy znalazłby pan czas, żeby porozmawiać z Jessicą?

W tle słychać było miejskie hałasy: samochody, głośne rozmowy, sygnalizację dźwiękową na przejściu dla pieszych.

– Oczywiście. Gdzie jesteś?

– Jesteśmy w mieście. Czy mogłybyśmy się z panem spotkać w barze hotelu Central, powiedzmy za dziesięć minut? Jessica chciałaby panu coś powiedzieć.

Wyjąłem główne akta i zacząłem je przeglądać, żeby sprawdzić datę urodzenia Rosalind: rozmowę z Jessicą musiałem przeprowadzić w obecności osoby dorosłej.

– Jesteście z rodzicami?

– Nie. Ja… nie. Myślę, że Jessica wolałaby porozmawiać bez nich.

Po plecach przeszły mi ciarki. Znalazłem stronę z danymi rodziny: Rosalind miała osiemnaście lat, to znaczy, że się nadawała.

– Nie ma problemu. Zobaczymy się na miejscu.

– Dziękuję, wiedziałam, że mogę się do pana zwrócić… przepraszam za pośpiech, ale powinnyśmy być w domu, zanim… – Bipnięcie i cisza. Albo bateria się wyładowała, albo skończyły się pieniądze na koncie. Napisałem Cassie notatkę „Zaraz wracam" i wyszedłem.

Rosalind miała dobry gust. Atmosfera w barze hotelu Central nie poddaje się upływowi czasu – gzymsy na suficie, ogromne, wygodne fotele, półki z dziwnymi, starymi książkami w eleganckich oprawach – to wszystko w przyjemny sposób kontrastuje z szaleństwem panującym na zewnątrz. Czasami przychodziłem tu w soboty na kieliszek brandy i cygaro – jeszcze przed wprowadzeniem zakazu palenia – i spędzałem popołudnia, czytając „Almanach farmera" z 1938 roku albo trzeciorzędne wiersze z epoki wiktoriańskiej.

Rosalind i Jessica siedziały przy oknie. Włosy Rosalind były luźno związane do góry, miała na sobie biały strój, długą spódnicę i zwiewną, wykończoną koronką bluzkę, która doskonale stapiała się z otoczeniem, dziewczyna wyglądała, jakby właśnie wyszła z jakiegoś edwardiańskiego przyjęcia w ogrodzie. Pochylała się do przodu i szeptała coś do ucha Jessiki, powoli, uspokajająco głaszcząc jej włosy.

Jessica siedziała w fotelu z podciągniętymi nogami, a mnie znów uderzył jej wygląd, prawie tak samo jak za pierwszym razem. Słońce wpadające przez wysokie okno zmieniało ją w jaśniejącą wizję kogoś innego, kogoś żywego, przejętego i zagubionego. Doskonałe łuki brwi, pochyłość nosa, dziecinne wygięcie ust: ostatni raz, kiedy patrzyłem na tę twarz, była pozbawiona wyrazu i usmarowana krwią – taką zapamiętałem z sali sekcyjnej. Jessica wyglądała jak skazaniec, któremu wstrzymano egzekucję; jak Eurydyka zwrócona Orfeuszowi z ciemności na przelotny, cudowny moment. Aż wstrzymałem oddech, tak bardzo chciałem sięgnąć i położyć rękę na delikatnej, ciemnej główce, przyciągnąć ją do siebie i poczuć ciepło i oddech małej, jakby dzięki temu, że będę ją chronił z całych sił, uda mi się cofnąć czas i ochronić i Katy.

– Rosalind – powiedziałem. – Jessica.

Jessica podskoczyła, gwałtownie otworzyła oczy i złudzenie znikło. Trzymała coś w rękach, torebkę z cukrem wyjętą z miski stojącej na środku stołu, włożyła róg do ust i zaczęła go ssać.