Tana French - Zdążyć Przed Zmrokiem

Cassie, choć się nie umawialiśmy, sprawdzała starą sprawę, podczas gdy ja koncentrowałem się na Devlinach. McCabe zmarł kilka lat temu na atak serca, ale pojechała zobaczyć się z Kiernanem. Przeszedł już na emeryturę i mieszkał w Laytown, malutkiej wiosce na wybrzeżu. Był już dobrze po siedemdziesiątce, miał ogorzałą, pogodną twarz i sylwetkę zawodnika rugby, który się zaniedbał; zabrał Cassie na długi spacer po szerokiej, pustej plaży, gdzie pośród krzyków mew i kulików opowiedział jej to, co pamiętał na temat sprawy Knocknaree. „Wyglądał na szczęśliwego", powiedziała tego wieczoru, napaliła właśnie w kominku i smarowała musztardą ciabatty, a Sam nalewał wina. Kiernan zajął się stolarką, na znoszonych spodniach miał pełno kurzu; żona otuliła go szalikiem i pocałowała w policzek, kiedy wychodził.

Pamiętał każdy szczegół sprawy. W całej krótkiej, chaotycznej historii Irlandii dałoby się znaleźć nie więcej niż tuzin dzieci, które zniknęły i nigdy się nie odnalazły, a Kiernan nie mógł zapomnieć, że sprawa tych dwojga przypadła jemu, a on zawiódł. Poszukiwania, jak powiedział Cassie (trochę obronnie, twierdziła, jakby tysiące razy przerabiał tę rozmowę w myślach), były zakrojone na szeroką skalę: psy, helikoptery, nurkowie; policjanci i ochotnicy przeczesali kilometry lasu, wzgórz i pól w każdym kierunku, przez wiele tygodni zaczynali co rano o świcie i pracowali do zapadnięcia letniego zmierzchu; sprawdzili ślady wiodące do Belfastu i Kerry, a nawet Birmingham; i przez cały czas jakiś głosik szeptał Kiernanowi, że patrzą w złym kierunku, że odpowiedź mają cały czas tuż przed nosem.

– A jaka jest jego teoria? – spytał Sam.

Wrzuciłem ostatni stek na jego ciabattę i podałem talerze.

– Później – odpowiedziała Samowi Cassie. – Najpierw zajmij się kanapką. Jak często Ryan robi coś, co warto docenić?

– Rozmawiasz z dwoma utalentowanymi mężczyznami – odparłem. – Mamy podzieloną uwagę. – Oczywiście przyjemnie byłoby najpierw usłyszeć tę historię na osobności, ale zanim Cassie zdążyła wrócić z Laytown, było na to za późno. Już samo myślenie odebrało mi apetyt; opowieść nie mogła tu wiele zmienić. Poza tym zawsze rozmawialiśmy o sprawie przy kolacji i nic nie mogłem na to poradzić. Sam chyba nie zdawał sobie sprawy, co przeżywam. Czasem się zastanawiam, jak można być tak mało domyślnym?

– Jestem pod wrażeniem – rzekła Cassie. – Okay. – Przez chwilę patrzyła na mnie, aż odwróciłem wzrok – Kiernan uważał, że nigdy nie opuścili Knocknaree. Nie wiem, czy to pamiętacie, ale był i trzeci dzieciak… – Pochyliła się w bok, żeby sprawdzić notes, który leżał otwarty na oparciu sofy. – Adam Ryan. Był tego popołudnia z pozostałą dwójką, znaleźli go w lesie po kilku godzinach poszukiwań. Żadnych ran, ale na butach miał krew i przeżył poważny wstrząs; nic nie pamiętał. Kiernan wymyślił, że cokolwiek się stało, musiało się stać w lesie albo bardzo blisko, bo jak inaczej Adam znalazłby się tam z powrotem? Uważał, że ktoś – miejscowy – przez jakiś czas ich obserwował. Facet podszedł do nich w lesie, może zwabił ich do swojego domu i zaatakował. Prawdopodobnie nie zamierzał zabijać, może próbował molestować i coś poszło nie tak. W jakimś momencie Adam uciekł i pobiegł z powrotem do lasu, co pewnie oznacza, że albo byli w jednym z domów, które przylegają do lasu, albo na którejś z pobliskich farm, bo inaczej dzieciak pobiegłby do domu, prawda? Kiernan uważa, że facet spanikował i zabił pozostałą dwójkę, prawdopodobnie ukrył ciała w domu i czekał na właściwy moment, pewnie wrzucił je do rzeki, zakopał w ogrodzie lub co bardziej prawdopodobne – nie było przecież żadnych doniesień na temat śladów kopania na tym obszarze w ciągu kilku następnych tygodni – w lesie.

Ugryzłem kanapkę. Ostry i krwisty smak prawie wywołał we mnie odruch wymiotny. Zmusiłem się do połknięcia kęsa bez gryzienia, popijając winem.

– A gdzie dzisiaj jest młody Adam? – spytał Sam.

Cassie wzruszyła ramionami.

– Wątpię, żeby udało mu się cokolwiek nam powiedzieć. Kiernan i McCabe przez lata do niego jeździli, ale nigdy sobie nic nie przypomniał. W końcu dali spokój, twierdzili, że zapomniał na zawsze. Rodzina się stamtąd wyprowadziła, w Knocknaree plotkuje się, że wyemigrowali do Kanady. – Do tego momentu wszystko się zgadzało. Jednak sytuacja była o wiele trudniejsza i bardziej absurdalna, niż się mogłem spodziewać. Przypominaliśmy szpiegów porozumiewających się w obecności Sama kodem.

– Musieli pewnie wariować – powiedział Sam. – Naoczny świadek na miejscu… – Pokręcił głową i ugryzł porządny kęs kanapki.

– Tak, Kiernan potwierdził, że było to dość frustrujące – kontynuowała Cassie – ale chłopak naprawdę się starał. Wziął nawet udział w rekonstrukcji zdarzeń z dwójką miejscowych dzieci. Mieli nadzieję, że dzięki niej przypomni sobie, co robił tego popołudnia razem z przyjaciółmi, ale zamarł chwilę po tym, jak znalazł się w lesie. – Żołądek mi podskoczył. Zupełnie tego nie pamiętałem. Odłożyłem kanapkę; poczułem nagłą i nieodpartą potrzebę zapalenia.

– Biedak – spokojnie rzekł Sam.

– A McCabe uważał to samo? – spytałem.

– Nie. – Cassie zlizała musztardę z kciuka. – McCabe uważał, że to jakiś zabójca turysta – facet, który był tam tylko przez kilka dni, prawdopodobnie przyjechał z Anglii, może do pracy. Widzisz, nie udało im się znaleźć nawet jednego porządnego świadka. Wypełnili prawie tysiąc kwestionariuszy, przeprowadzili setki przesłuchań, wyeliminowali wszystkich znanych zboczeńców i dziwaków w południowym Dublinie, rozliczyli każdego miejscowego mężczyznę z czasu z dokładnością co do minuty… Wiecie, jak to jest: prawie zawsze znajduje się podejrzanego, nawet jeśli nie ma się na niego wystarczających dowodów. Oni nie mieli nikogo. Za każdym razem, gdy znajdowali trop, prowadził ich w ślepy zaułek.

– To brzmi znajomo – powiedziałem ponuro.

– Kiernan uważa, że to dlatego, że ktoś dał facetowi fałszywe alibi, więc nigdy nawet nie pojawił się w zasięgu ich radaru, ale McCabe był innego zdania. Przypuszczał, że dzieci bawiły się nad rzeką i szły wzdłuż jej nurtu do miejsca, gdzie wypływa po drugiej stronie lasu – to kawał drogi, ale już wcześniej tak robiły. Za odcinkiem rzeki biegnie polna droga i McCabe myślał, że ktoś tamtędy przejeżdżał, zobaczył, jak dzieciaki przebiegają, i próbował je zaciągnąć albo zwabić do samochodu. Adam walczył, udało mu się uciec i pobiegł z powrotem do lasu, a facet odjechał z pozostałą dwójką. McCabe rozmawiał z Interpolem i policją brytyjską, ale niczego użytecznego się nie dowiedział.

– Zatem Kiernan i McCabe uważali, że dzieci zostały zamordowane – wtrąciłem.

– McCabe najwyraźniej nie miał pewności. Myślał, że jest jakaś szansa, że ktoś je uprowadził, może ktoś chory psychicznie i rozpaczliwie pragnący własnych dzieci lub… No tak. Na początku przypuszczali, że może po prostu uciekły. Ale dwoje dwunastolatków bez pieniędzy? Znaleźliby ich w ciągu kilku dni.

– Cóż, Katy nie została zamordowana przez jakiegoś przypadkowego turystę – rzekł Sam. – Umówił się z nią, przetrzymywał ją w jakimś miejscu przez jeden dzień…

– Szczerze mówiąc – powiedziałem zaskoczony zwyczajnym tonem swojego głosu – ja też nie bardzo sobie wyobrażam, żeby ta stara sprawa wiązała się z zaciągnięciem do samochodu i porwaniem. Jeśli dobrze pamiętam, buty włożono dziecku dopiero po tym, jak krew zaczęła już zasychać. Innymi słowy, porywacz spędził trochę czasu z całą trójką gdzieś w pobliżu, zanim Adam uciekł. Według mnie to wskazuje na kogoś miejscowego.