Patricia Cornwell - Gniazdo Szerszeni

Objęła go ramieniem i przyciągnęła do siebie. Położył głowę na jej kolanach, tuląc się jak skrzywdzone dziecko, którym przecież nie był. Virginia poczuła, że uderzenia gorąca nagle się nasiliły, a hormony przypuściły taki szturm, jak nigdy dotąd. Brazil chował twarz w jej mundurze, niezgrabnie ją obejmując i w pewnej chwili coś się w niej obudziło, coś, co zadziwiło ją samą. Widać poczuł to samo, uniósł głowę i posuwał się w górę, aż do szyi, i jeszcze dalej, aż znalazł usta Virginii. Przez chwilę oboje stracili nad sobą kontrolę. Ich umysły doznały szoku, doszły do głosu podstawowe instynkty, ponieważ matka natura tak właśnie działała, aby skusić pary do prokreacji.

Ci dwoje nie posunęli się jednak na tyle, aby się zastanawiać, jakie środki antykoncepcyjne byłyby najlepsze, biorąc pod uwagę ich budowę anatomiczną, potrzeby, gusty, system wartości, własne preferencje, fantazje, ukryte pragnienia lub wiarę w badania konsumenckie. Ten rodzaj kontaktu był dla nich czymś nowym, zwlekali więc jak mogli, aby dłużej nacieszyć się miejscami, które zawsze ich interesowały. Jednak rzeczywistość skwapliwie dała znać o sobie; Virginia wyprostowała się nagle i wyjrzała przez okno policyjnego radiowozu. Przypomniała sobie, że jest na służbie i tuli do siebie mężczyznę.

– Andy – powiedziała.

Brazil był zajęty.

– Andy – spróbowała jeszcze raz. – Wstań. Siedzisz na moim… pistolecie. – Usiłowała go odsunąć, ale robiła to bez energii i bez entuzjazmu, ponieważ wcale nie chciała, aby przestał. To istne piekło, a ona była zgubiona. – Usiądź – powiedziała, ocierając czoło. Jej życie legło w gruzach. – To jest kazirodztwo, pedofilia – wymamrotała, biorąc głęboki dech, podczas gdy Brazil kontynuował to, co zaczął wcześniej.

– Masz rację, masz rację – mruczał bez przekonania, zapoznając się z cudami jej ciała w sposób zupełnie dla niej nieznany i porywający.

Trudno dokładnie przewidzieć, czym mogłoby się to zakończyć, gdyby nie interwencja Bubby. Niedaleko, przy szosie I-77, znajdował się hotel Holiday Inn Express, z basenem, telewizją kablową, odbierającą czterdzieści dwa programy, darmowymi rozmowami lokalnymi i prasą, a także kontynentalnym śniadaniem. Być może ci dwoje znaleźliby się nad ranem w jednym z tych pokoi i popadli w jeszcze większe tarapaty. Pewnie by się ze sobą przespali, chociaż w tym miejscu Virginia zwykle wyznaczała sobie granicę. Seks to jedno, ale nie sypiała z nikim, w kim nie była zakochana, a to znaczyło, że nie sypiała z żadnym żywym stworzeniem poza Nilesem.

Jednak takie rozważania stają się abstrakcyjne, gdy nagle słyszysz głośne stuknięcie w szybę i przed oczami pojawia ci się lufa karabinu, co przypomina Bośnię lub raczej Miami. Virginia nie miała okularów, jednak prymityw z bronią na zewnątrz policyjnego wozu wydał jej się dziwnie znajomy.

– Usiądź bardzo powoli – poleciła Brazilowi.

– Co się dzieje? – Nie miał jeszcze ochoty kończyć.

– Zaufaj mi – powiedziała.

Na szczęście szyby samochodu zaparowały, Bubba nie widział więc wyraźnie, co działo się wewnątrz granatowego forda crown victoria, chociaż oczywiście się domyślał. To tylko wzmogło jego podniecenie i jeszcze bardziej utwierdziło w przekonaniu, że zanim unicestwi tych dwoje, najpierw powinno im się przytrafić coś naprawdę, ale to naprawdę bardzo złego. Były dwie rzeczy, których Bubba nie był w stanie znieść: obmacujących się pedałów i obmacujących się heteryków. Kiedy widział migdalących się pedziów, miał ochotę wycisnąć im gówno uszami i zostawić w rynsztoku, aby zdechli. Kiedy zobaczył w policyjnym wozie to, co wydawało mu się, że widział, poczuł taki sam wstręt. Ludzie z pieniędzmi, pozycją lub udanym życiem seksualnym, a zwłaszcza tacy, który mieli to wszystko naraz, wywoływali w nim wręcz chorobliwą nienawiść. To była jego misja, aby zniszczyć ich w imię dobra Ameryki, wiedział o tym.

Virginia nie przeraziła się karabinu z trzydziestoma nabojami, choć z pewnością większość ludzi paraliżowałby zimny strach. Jej umysł pracował na pełnych obrotach. Miała wrażenie, że to ten sam typ, którego aresztowano w Latta Park za obnażanie się. Domyślała się już, dlaczego w krzakach koło domu znalazła klej Super Glue, i była wściekła, że Brazil całkiem nie rozwalił temu facetowi nosa. Poza tym umiała radzić sobie z agresją. Kiedy ktoś celował do niej z broni, potrafiła zachować zimną krew i działać racjonalnie. Odczepiła mikrofon i położyła go na fotelu obok siebie. Prawą ręką włączyła przycisk blokujący wysyłanie komunikatów przez wszystkie inne radiostacje w jej zasięgu. Dyspozytorzy, gliniarze, dziennikarze i przestępcy ze skanerami słyszeli teraz tylko ją. Następnie odsunęła szybę o kilka centymetrów.

– Proszę, nie strzelaj – powiedziała głośno. Bubba był zaskoczony i zadowolony z jej uległości.

– Otwórz drzwi – polecił.

– Dobrze, dobrze – mówiła głośno i wyraźnie. – Otworzę drzwi bardzo wolno. Proszę, nie strzelaj. Proszę. Jakoś to załatwimy, dobrze? A jeśli zaczniesz strzelać, wszyscy na siedemdziesiątym szóstym parkingu dla ciężarówek to usłyszą, a przecież tego nie chcesz, prawda?

Bubba też już o tym myślał i wiedział, że miała rację.

– Wsiądziecie oboje do mojej ciężarówki – polecił. – Pojedziemy na przejażdżkę.

– Dlaczego? – zapytała Virginia. – Czego od nas chcesz? My cię nie zaczepiamy.

– Czyżby? – Mocniej zacisnął palce na strzelbie, upajając się widokiem tej suki w mundurze, która skomlała przed nim, przed wielkim Bubbą. – A tamtego wieczora na strzelnicy, kiedy ten laluś mnie uderzył?

– To ty zacząłeś – zaprotestował Brazil, co usłyszeli wszyscy na kanale drugim.

– Możemy to jakoś załatwić – powtórzyła Virginia. – Posłuchaj. Wrócimy na Sunset i może spotkamy się tam w jakimś miejscu, gdzie będziemy mogli pogadać? Tu przyjeżdżają ciężarówki i wszyscy się na nas gapią. A przecież nie chcesz żadnych świadków, poza tym to nie jest dobre miejsce, aby rozmawiać.

Ale Bubbie wcale nie o to chodziło. Miał zamiar zastrzelić ich gdzieś nad jeziorem, przywiązać do ciał po kawałku cementowego bloku i wrzucić do wody w miejscu, gdzie nikt ich nie znajdzie, dopóki żółwie błotne nie wyżrą im twarzy. Słyszał o takich przypadkach. Kraby też były w tym dobre, podobnie jak zwierzęta domowe, zwłaszcza koty, gdy zamknięte z ciałem właściciela, bez jedzenia, nie miały innego wyboru.

Kiedy tak się nad tym zastanawiał, autostradą I-77 pędziło osiem radiowozów policyjnych z Charlotte, z migającymi światłami alarmowymi. Dojeżdżały już do parkingu dla ciężarówek. Broń była wyjęta i gotowa do strzału. Z dachu budynku centrum odlatywał policyjny helikopter ze strzelcem wyborowym na pokładzie. Specjalna jednostka policyjna szykowała się do akcji. Zawiadomiono FBI i postawiono w stan pogotowia negocjatorów do rozmów z porywaczami i terrorystami, a także specjalną grupę zajmującą się porwaniami dzieci i seryjnymi morderstwami oraz jednostkę ratującą zakładników.

– Wysiadajcie z wozu! – rozkazał Bubba.

Nie pamiętał, że miał na sobie szorty w kratkę, białe skarpetki i biały podkoszulek firmy Fruit of the Loom, który nigdy nie był prany z użyciem wybielacza. Wyobrażał sobie, że jest w wojskowym moro, włosy ma wygolone, pod oczami czarne smugi, a muskuły prężą mu się, gdy ściska w dłoniach strzelbę, przygotowując się do zdobycia dwóch kolejnych punktów dla swojego kraju i dla chłopaków w klubie myśliwskim. To on, Bubba. Znał doskonałe miejsce nad jeziorem, gdzie mógłby spełnić swój obowiązek, przedtem zabawiwszy się trochę z tą lalą. Kto teraz jest górą, ty suko?