Rafał Dębski - Labirynt Von Brauna

Wreszcie de Berg był zadowolony. Dół osiągnął głębokość, jakiej oczekiwał. I to w sam czas. Gdzieś z bocznego korytarza dobiegły bowiem zgrzyt i głosy. Po kilku minutach wtoczył się wózek.

Dwaj esesmani zatrzymali go tuż przed wałem ziemio kalającym dół. Na widok oficera stanęli wyprężeni, wyrzucili przed siebie prawe dłonie. Obersturmfuehrer odpowiedział niedbałym machnięciem.

– Wszyscy pochodzicie z tych terenów – zwrócił się do zmęczonych pracą żołnierzy. – Wszyscy znacie polski. Który najlepiej?

– Chyba ja – odezwał się Heinz.

Przed wojną mieszkał blisko granicy, handlował czym popadło i z kim popadło. A poza tym w tym regionie żyło wielu ludzi o polskich korzeniach. Chyba każdy Niemiec miał możliwość przyswoić język, tylko nie wszystkim się chciało.

– Doskonale.

De Berg wyjął pistolet. Szybki ruch dłonią, szczęk zamka, a zaraz potem wystrzał. Johann padł z przestrzeloną głową. Nie zdążył się nawet zdziwić.

Georg, na widok otworu lufy kierującej się w jego stronę, padł na kolana.

– Za co? – jęknął. – Przecież nic nie zrobiłem!

– Za nic – w głosie oficera zabrzmiała stal. – Dla dobra i odrodzenia Trzeciej Rzeszy!

Żołnierz chciał jeszcze coś powiedzieć, przedłużyć choć o kilka chwil życie. Nadaremnie. Nie słyszał strzału, zobaczył tylko błysk ognia na końcu lufy. Kula wwierciła się w czaszkę, przerywając korowód obłędnych myśli.

Heinz zasłonił się odruchowo ręką, jakby to mogło powstrzymać egzekucję. Przymknął oczy i czekał. Nie ma sensu błagać o litość. W SS takie pojęcie nie było znane.

Na tych, którzy poznali tajemnicę został wydany wyrok. Nie ważne czy są winni. Zresztą, czy; w czasie wojny można mówić o niewinnych żołnierzach?

Przed oczami stanęła mu białoruska wioska. Wielka kołchozowa stodoła płonęła wesołym, jasnym ogniem. Ze środka dobiegało wycie i złorzeczenia.

Między palącymi się domami biegały przerażone dzieciaki, a żołnierze bawili się łapiąc je i wrzucając w płomienie. Sam wlókł kilkuletniego chłopczyka. W ostatniej chwili ruszyło go sumienie, przypomniał sobie swojego słodkiego Karla. Jednak było za późno. Chciał puścić malca, ale wtedy chwycił smarkacza któryś z towarzyszy broni i cisnął do ognia.

Śniło mu się to potem po nocach, utkwiło w pamięci, choć przecież potem widział o wiele gorsze rzeczy.

Czekał, ale nie słyszał strzału. Czy można usłyszeć nadlatującą kulę? Ta myśl przemknęła przez głowę jak błyskawica. A może już nie żyje, ale jeszcze to do niego nie dotarło?

– No, już – usłyszał. Opuść rękę i otwórz oczy.

– Niepewnie rozchylił powieki.

Przybyli esesmani szczerzyli zęby, na ustach de Berga też błąkał się blady uśmiech.

– Ty jesteś nam potrzebny, Heinz. Dlatego przeżyjesz.

– Ale dlaczego? – szepnął pobladłymi wargami. – Czemu pan ich zabił?

– Dla bezpieczeństwa i zachowania tajemnicy. O takim miejscu nie może wiedzieć zbyt wielu ludzi. A teraz do dzieła.

Heinz zrozumiał dopiero teraz, dlaczego dół był tak głęboki. Żeby zmieściła się nie tylko skrzynia, ale i ciała.

Najpierw wrzucili do dołu Johanna i Georga, przysypali ich grubą warstwą ziemi, a potem dopiero opuścili skrzynię.

Pracował wraz z podoficerami, machał gorliwie łopatą, zabezpieczał skrzynię, żeby wreszcie na wierzchu położyć cegły i zapuścić zaprawę. Materiały zostały zgromadzone w korytarzu z prawej strony, była nawet woda. Ktoś dobrze obliczył, ile tego będzie trzeba, bo nie zostało prawie nic.

Jeszcze tylko należało coś zrobić z pozostałą ziemią. Załadowali ją na wózek i pociągnęli z wysiłkiem. Musieli kilka razy przystawać, żeby de Berg zaznaczył coś na swoich planach.

Heinz przez cały czas czuł mrowienie w krzyżu. Obawiał się, że w każdej chwili może jeszcze podzielić los zastrzelonych. Niewykluczone przecież, że potrzebowali go jeszcze tylko po to, by pomógł dokończyć roboty i ciągnąć wózek? A przed samym wyjściem czeka śmierć?

Ciężko myśleć o niej, jeśli bardzo niedawno przeszła obok, niemal zawadziwszy ostrą, wielką kosą.

– Rozsypcie ziemię tutaj – rozkazał Obersturmfuhrer. – I rozgarnijcie dokładnie. Nie będziemy jej taszczyć na linach razem z wózkiem. Heinz ze mną, a wy załóżcie sznury. Podeprzecie to gówno od dołu, ile będziecie mogli.

Wyszli po skrzypiącej drabinie. Po chwili nad krawędzią otworu pojawiła się czarna od ziemi ręka, podając końcówki liny.

Tym razem sam de Berg musiał wziąć się do pracy. Podciągali ciężki wózek, słyszeli stękanie esesmanów na dole. Potem na chwilę ciężar zwiększył się, bo tamci nie sięgali wyżej, nawet stojąc na palcach. Zdawało się, że esesman z feldfeblem nie utrzymają sznurów, ale już pokazała się rama z poprzeczką. Heinz natychmiast przesunął rękę, chwycił drewno, zaparł się i zaczął ciągnąć. Natychmiast dołączył do niego oficer.

Któryś z ludzi na dole poszedł po rozum do głowy, podparł wózek drabiną, podepchnął. Pojazd wyskoczył na powierzchnię nagle, mało nie przejeżdżając Heinzowi po stopach.

Żołnierz rozejrzał się dopiero teraz. Stali opodal zamku, wśród krzewów, obok starej baszty. To i tutaj jest wyjście z podziemi? Zdumiał się. Przecież wiele razy tu bywał, w dzieciństwie bawił się w tym miejscu. A podobno dzieci potrafią wszystko odkryć.

Z dala dolatywał odgłos kanonady, głośniejszy niż jeszcze wczoraj.

– Zbliżają się, łajdaki – mruknął de Berg. – Ale my tu jeszcze wrócimy. Odzyskamy nasz Vaterland.

Tymczasem podoficerowie wyszli na powierzchnię.

– Trzeba to zamaskować – powiedział dowódca.

– Ułożyli na otworze deski, przysypali je ziemią.

– Niebawem ktoś przyjdzie dokończyć robotę – De Berg otrzepał mundur. – A teraz.

Dwa suche strzały, dwie strugi krwi i głuchy odgłos padających ciał. Obaj esesmani leżeli na ziemi, jeden na drugim, a z lufy lugera ulatywała strużka dymu.

– Nie patrz tak! – warknął Obersturmfuhrer. – Pomóż!

Załadowali ciała na wózek.

– A ja? – spytał Heinz. Było mu już wszystko jedno.

– Co ty?

– Kiedy mnie pan zastrzeli?

De Berg roześmiał się. Co ta wojna robi z ludźmi, pomyślał feldfebel.

Przed chwilą ten oficer zabił dwóch Niemców, wcześniej bez zmrużenia oka wykończył też dwóch. W normalnych czasach pewnie by wymiotował dwa dni. Ale on się śmieje. A ty, Heinz? – natychmiast przeleciało przez głowę – ty też nie myślisz o ofiarach. Bardziej jesteś ciekawy niż oburzony.

– Ciebie nie mam zamiaru zastrzelić – de Berg klepnął go w ramię. – Jesteś teraz potrzebny tutaj bardziej niż ja.

– Nie rozumiem.

– Nie ma co rozumieć. Zostaniesz na straży. Nie ewakuujesz się.

– Ale.

– Nie ma żadnego „ale”, mój drogi. Od dzisiaj, a właściwie od pojutrza, bo wtedy tu dotrą komuniści, masz na imię nie Heinz, ale, powiedzmy, Henryk. Nazwisko sobie sam wymyśl, byle szybko, bo muszę ci wyrobić dokumenty. Niemiec polskiego pochodzenia, byłeś prześladowany przez hitlerowców. To wyjaśni akcent. Wiele nie będziesz musiał na pewno tłumaczyć, bo to właśnie Sowieci uwolnią cię z więzienia, z wiszącej celi.

– I co mam potem robić?

– Pilnować, żeby nikt nie znalazł tego, co dzisiaj ukryliśmy w podziemiach. Masz dotrzymać przysięgi, którą składałeś ojczyźnie, narodowi niemieckiemu i fuehrerowi.

– A co właściwie jest w tej skrzyni?

Oficer długo patrzył mu w oczy. Tak długo, że Heine odwrócił wreszcie wzrok.