Catherine Coulter - Grota śmierci

– Hej, Tony! – zawołał Dix. – Co słychać?

Tony Holcombe zatrzymał się kilka centymetrów przed Dixem. – Słyszałem o Erin, tata powiedział mi, co się stało. Nie mogę wprost w to uwierzyć, Dix. Erin była taka słodka, nigdy nikogo nie skrzywdziła, chciała jedynie grać na skrzypcach, nic na świecie nie liczyło się dla niej poza muzyką.

Ruth obeszła range rovera i skinęła głową mężczyźnie w wartym tysiąc dolarów czarnym skórzanym płaszczu i miękkich, skórzanych rękawiczkach.

Tony Holcombe zwrócił na nią wielkie, ciemne oczy.

– Ty jesteś tą kobietą, którą Brewster znalazł w szopie Dixa, prawda? Wciąż u niego mieszkasz? Zastanawiałem się, jakby to wyglądało, gdyby moja siostra…

– Wystarczy, Tony.

– Przepraszam. Dix, domyślasz się, kto zabił Erin?

– Wejdź na chwilę do mojego biura, zagrzejemy się trochę.

Tony miał ciało Holcombe' ów: długie kości, żadnego zbędnego tłuszczu, silnie zarysowaną szczękę. Ciemne oczy stanowiły ostry kontrast z jasnymi włosami. Wyglądał zupełnie jak Chappy, jego ojciec, ale nie miał takiej gracji, starszy mężczyzna mimo swego wieku był gibki jak tancerz. Tony chodził niezgrabnie, poruszał rękami w innym rytmie niż nogami, co było wyjątkowo urocze.

Dix wymienił uwagi z szóstką ludzi, zanim otworzył drzwi swojego biura i wprowadził gości do środka.

– Pora na część oficjalną. Ruth, to mój szwagier Tony Holcombe, syn Chappy'ego. Prowadzi lokalny bank Holcombe'ów. Tony, poznaj Ruth Warnecki z FBI.

Uścisnęli sobie dłonie. Tony miał przyjemny mocny uścisk i zadbane paznokcie, piękne oczy spojrzały prosto w twarz Ruth. Zastanawiała się, czy oczy jego siostry też miały taką barwę, na fotografii na biurku Dixa nie było tego widać.

– Proszę, mów mi Tony. Co cię jeszcze trzyma w Maestro?

– Muszę się dowiedzieć, kto próbował mnie zabić. Wydaje się, że to ta sama osoba, która zamordowała Erin Bushnell.

Twarz mu się zachmurzyła.

– Nie mogę uwierzyć, że ona nie żyje. Tata mi o tym powiedział i moja żona, Cynthia. Jest bardzo zmartwiona, bo ona i Erin były dla siebie jak siostry.

To dziwne, pomyślał Dix. Z tego, co wiedział, Cynthia Holcombe nigdy nie lubiła przedstawicielek własnej płci, zaczynając od matki i dwóch sióstr, których nazywała starą suką i dwoma wyjącymi szczeniakami. Nie lubiła też Christie, uważając ją za wojującą prawicową wieśniaczkę. Christie wieśniaczką! – wciąż to pamiętał. Nie zamierzał nawet zastanawiać się, co Cynthia myślała o nim. Były z Erin Bushnell jak siostry?

– Jak się miewa Cynthia? – spytał Dix, podając szwagrowi kubek czarnej kawy z dwiema kostkami cukru.

– Tak jak powiedziałem, jest przygnębiona. Chciała, żebym dowiedział się, co robicie, co wiecie. Słyszałem, że znaleźliście ją w Jaskini Winkela. Macie jakiś pomysł, kto mógł to zrobić! – Tak, Tony, znaleźliśmy ją w Jaskini Winkela, morderca tam ją zostawił. W jaki sposób Cynthia poznała Erin Bushnell?

– Spotkały się w zeszłym roku na koncercie w Stanislausie, ale to teraz nieważne. Dix, gdybyś nie poszedł do Jaskini Winkela, gdyby mój ojciec nie pokazał ci tylnego wyjścia, nikt nigdy nie dowiedziałby się o jej śmierci.

– To prawda.

– Po prostu by zniknęła, tak jak Christie.

Twarz Dixa była nieprzenikniona. Skinął głową.

Tony zwrócił się do Ruth, która sączyła kawę. Dodała hojnie śmietanki, bo zdała sobie sprawę, że jeśli tego nie zrobi, kawa zetnie jej krew.

– Słyszałem, że szukałaś jakiegoś skarbu i odnalazłaś komnatę, o której nikt wcześniej nie wiedział.

– Tak było – przyznała Ruth. A więc strzępy informacji rozeszły się po okolicy, co nie było takie złe, oczywiście w granicach rozsądku.

Chappy przekazał Tony'emu kilka faktów, pomyślał Dix, ale, dzięki Bogu, nie wszystkie. Chappy nigdy nie potrafił trzymać buzi na kłódkę, chyba że chodziło o pieniądze. Widział, że Ruth ocenia Tony'ego jak policjant podejrzanego. Patrzył, jak odgarnia włosy za ucho, robiła to co chwilę, bo za kilka sekund włosy opadły znowu. Gęste, ciemne, lekko kręcone włosy.

– Tata poprosił mnie, żebym zaprosił was na lunch. Powiedział, że nie będziecie mogli przyjść na kolację, bo wieczorem wracają tamci agenci.

– Skąd twój ojciec o tym wie? – spytała Ruth. Bez zastanowienia łyknęła kawy i wzdrygnęła się.

– Rozmawiał rano z Raferem, spotkali się w drodze do szkoły. Chłopak powiedział mu, że agent Savich i agent Sherlock polecą specjalnym helikopterem do Filadelfii w sprawie śledztwa. Nie wiedział jakiego, ale mówił, że wrócą na kolację.

Dix chrząknął. Będzie musiał pomówić z synami. Zastanawiał się, czy którykolwiek z nich w ogóle znał słowo „dyskrecja”.

– Dlaczego tak nagle wyjechali do Filadelfii?

– To sprawa FBI, Tony – powiedziała Ruth. – Bardzo chętnie zjem lunch z twoim tatą. Czy ty też będziesz z żoną? Mogłaby mi opowiedzieć o Erin Bushnell i ich siostrzanych uczuciach.

Oczy Tony'ego Holcombe'a pociemniały, podejrzewał sarkazm, ale gdy nic takiego nie usłyszał, skinął głową i odstawił kubek na biurko Dixa.

– Muszę wracać do pracy. – Wsunął na dłonie niewiarygodnie miękkie rękawiczki ze skóry.

– Jak tam sprawy w banku, Tony?

Tony Holcombe wzruszył ramionami, otwierając drzwi.

– Wszystko idzie dobrze, ale znasz tatę, on nigdy tego nie przyzna, mówi, że odkąd ja zostałem dyrektorem, bank schodzi na psy.

Słyszeli, jak witał się z policjantami w drodze do wyjścia. – Wydaje się całkiem sympatyczny – odezwała się Ruth.

– Nie chciałabym być na jego miejscu.

– Tony zawsze znajdował się w cieniu Chappy'ego. Gdybym był na jego miejscu, już dawno wyjechałbym z tego stanu i uciekł tak daleko od Chappy'ego, jak to tylko możliwe. Chciałbym teraz pojechać do Ginger Stanford, córki Glorii, i dowiedzieć się, co ona ma do powiedzenia o Erin Bushnell. Jak na razie Erin jest ukochaną, utalentowaną przyjaciółką mojej szwagierki Cynthii, a uwierz mi, to przerażające i niewiarygodne.

Ginger Stanford była właścicielką czteropiętrowego domu z czerwonej cegły, wciśniętego między pasmanterię a pizzerię. W czasie krótkiego spaceru wszyscy chcieli pomówić z szeryfem i przyjrzeć się Ruth, jak gdyby agentka miała trzecią rękę albo drugą głowę. Dix był cierpliwy, ale powściągliwy, trzymanie języka za zębami wychodziło mu dużo lepiej niż jego chłopcom.

Sekretarzem Ginger był staruszek zgarbiony za wielkim mahoniowym biurkiem. Na środku stała drewniana tabliczka z napisem „Henry O.”.

– Szeryfie – zaskrzeczał staruszek, skinął Ruth i wbił wzrok w monitor. – Mam tu prawdziwą zagadkę. Pięć słów, a każde z nich zawiera trzy inne słowa.

– Przyszliśmy zobaczyć się z Ginger, Henry. Zadzwoń, proszę, do niej.

– Pracuje nad testamentem starego pana Zrzędy.

– Nigdy nie słyszałam o takim nazwisku – powiedziała Ruth.

Henry O. powoli wstał. Miał na sobie wykrochmaloną białą koszulę i odprasowane czarne spodnie, podciągnięte niemal do piersi.

– Tylko ja go tak nazywam. Mówię o Amosie McQueenie, on jest jeszcze starszy ode mnie. Nie mogę uwierzyć, że wciąż oddycha. Powinien był się zawinąć w siedemdziesiątym pierwszym, kiedy przejechała go żniwiarka, ale wyszedł z tego. – Henry podreptał do zamkniętych drzwi i zapukał. Ruth dostrzegła, że na małych, wąskich stopach miał nowe buty od Ferragamo.

– Proszę.

Henry uchylił drzwi i wsunął przez nie głowę.

– Panno Ginger, przyszły gliny, ale są całkiem mili, więc ja bym współpracował.