Catherine Coulter - Grota śmierci

Wtedy starzec wybuchnął śmiechem, od którego Savich dostał gęsiej skórki.

– Musiało ci być naprawdę trudno, chłopczyku, używać takich słów. Ale uwierz mi, zmienisz zdanie, kiedy Claudia się za ciebie weźmie. Widziałem już, jak mój pączuszek dogadza kobiecie, powiedziałem jej, że co za dużo, to niezdrowo, i kazałem wyłupić babie oczy i wykopać z samochodu.

Tak, powiedz mi więcej, ty stary wariacie, tak.

– Tak, pewnie, ty stary łgarzu! A świstak siedzi i zawija je w te sreberka.

Podniósł wzrok i zobaczył stojącą parę kroków od niego Sherlock.

– Musi być ci ciężko, Moses – powiedział dobitnie. – Wiesz, że jesteś zbyt niedołężny i zbyt chory, żeby zerżnąć własną żonę.

Poczuł, jak ogarnia go zimna furia. Moses Grace zarechotał, wydając obrzydliwy, soczysty dźwięk.

– Nie podobają mi się takie słowa w twoich ustach, jakoś do ciebie nie pasują. Wiesz, Claudia ma swoje fantazje na twój temat, a ja mam swoje. Zobaczymy, co powiesz, jak będę patrzył, jak uchodzi z ciebie życie. Wygram i ty dobrze o tym wiesz. Do zobaczenia wkrótce, Savich.

Zapadła cisza. Moses Grace się rozłączył.

Sherlock podeszła do niego i przytuliła się do jego ramienia. – Nigdy nie słyszałam, żebyś tak mówił.

– Starego Mosesa też to zaskoczyło – odpowiedział i zobaczył, że Dix idzie w ich stronę.

Savich skinął mu głową i wybrał numer centrum komunikacyjne w Budynku Hoovera.

– Mówi Savich. Namierzyliście komórkę Mosesa Grace? Usłyszał, jak mężczyzna krzyczy do kogoś:

– Muszę mieć natychmiast tę lokalizację! – A potem w słuchawce rozległ się zdyszany głos: – Jest w promieniu dwóch mil na zachód od Dulles, jedzie w stronę Leesburga. Wysłaliśmy tam lokalną policję i agentów. Poruszał się i niestety był na tyle mądry, żeby wyłączyć telefon, więc straciliśmy sygnał. Długo go przytrzymałeś, Savich, ale on nam tego nie ułatwił. Skorzystał z innego operatora niż ty, więc musieliśmy go szukać przez Automatyczny System Identyfikacyjny, a to zajęło nam chwilę. Będziemy cię informować na bieżąco.

Savich wyłączył telefon i odwrócił się do Sherlock i Dixa: – Moses jedzie w. stronę Leesburga. Gliny i agenci już są w drodze, ale wydaje mi się, że nic z tego nie będzie.

– Szkoda, że nie zatrzymali się na noc w jakimś miłym, ciepłym moteliku – westchnęła Sherlock.

– Jak ci się udało ich stąd namierzyć, Savich? – spytał Dix.

– Przez MAX – a. Zaprogramowałem go tak, że gdyby Moses Grace jeszcze kiedyś zadzwonił, komputer automatycznie wysłałby wiadomość do centrum komunikacyjnego w Waszyngtonie. MAX nagrał też rozmowę przez przekaźnik, który mam w telefonie.

– Odkąd uchwalono Patriot Act' możemy nagrywać wszystkie telefony od podejrzanych, nie tylko z konkretnych numerów telefonu. Więc nic im nie pomoże, jeśli wyrzucą jeden telefon i zadzwonią z drugiego. Dokądkolwiek Moses pojedzie, z jakiegokolwiek telefonu zadzwoni, my go namierzymy. Zastrzegł numer, co nas trochę spowolniło. Gdybyśmy od razu go znali, zlokalizowalibyśmy go w jakieś piętnaście sekund.

– Myślisz, że policja i agenci go złapią? – spytał Dix.

– Wątpię abyśmy mieli tyle szczęścia – odparł Savich i westchnął.

– W czasie rozmowy prowadził samochód i pewnie potem jechał dalej. – Zwrócił się do Sherlock. – Wiesz, że opowiadał, jak to byli wczoraj razem z Claudią w Bonhomie Club, na przyjęciu ku pamięci Pinky'ego? Jedno jest pewne, niemożliwe, żeby weszli do środka. Musieli ukryć się na zewnątrz i patrzyli, kto wchodził do klubu.

Przez chwilę stali w milczeniu, aż pierwszy odezwał się Savich.

– Udało mi się skłonić go do mówienia i chyba nawet nie zdawał sobie sprawy, że dał mi pewien trop. Musimy znaleźć kobietę, która prawdopodobnie została porwana i porzucona przy drodze, najpewniej z ranami oczu. Zadzwonię do pana Maitlanda, przekażę mu nowiny. Moses wciąż charczał, nie mógł tego ukryć. Idźcie do kuchni i zachowujcie się normalnie. Przyjdę za kilka minut.

Sherlock skinęła głową.

– Kiedy wrócimy do motelu, poszukamy przez MAX – a tej kobiety. – Uniosła się na palcach i pocałowała męża w usta. – Nie zwlekaj zbyt długo, tam są dwaj nastoletni chłopcy. Trudno powiedzieć, ile pieczeni jeszcze zostało.

– Jeszcze jedna sprawa, Sherlock. Moses powiedział, że skrzywdziłem kobietę, na której mu zależało, i dlatego mnie nienawidzi.

• Patriot Act – prawo amerykańskie ustanowione 26 września 2001 r. po zamachu na WTC, wg którego wolno przetrzymywać bez sądu przez nieokreślony czas obywateli nieamerykańskich, którzy zostaną uznani za zagrożenie dla bezpieczeństwa narodowego (przyp. tłum.).

Motel Buda Baileya

Wtorek wieczór

Savich odebrał telefon z wiadomością, że patrole blokujące drogi nie widziały nikogo podobnego do Mosesa Grace i Claudii. Komórka należała do kobiety, której ukradziono torebkę. Miał ochotę kogoś skopać.

Zamiast tego zasiadł do MAX – a. Kiedy piętnaście minut później Sherlock wyszła z łazienki, Savich powiedział:

– Nazywa się Elsa Bender, czterdzieści pięć lat, rozwiedziona od ponad roku, dorosłe dzieci. Około dwóch miesięcy temu została porwana prosto z parkingu przed lokalnym supermarketem, był tylko jeden świadek. Powiedział, że usłyszał kobiecy krzyk, i zobaczył brudną, białą furgonetkę, która wypadła z piskiem opon na ulicę. Następnego ranka Elsę znalazł jakiś rolnik jadący traktorem po wiejskiej drodze trzy mile od jej domu w. Westcott, w zachodniej Pensylwanii. Była naga, nieprzytomna z bólu i nie miała oczu. Dzięki Bogu było dosyć ciepło, bo inaczej by umarła. I tak ledwie przeżyła, w takim była szoku.

Teraz mieszka w Filadelfii z byłym mężem, który najwidoczniej stanął na wysokości zadania. Myślę, że powinniśmy ją odwiedzić, Sherlock. Dzwoniłem do szefa policji w Westcott, udało mi się go przekonać, że jestem prawdziwy, i poprosiłem, żeby przeczytał mi jej opis porywaczy. Powiedział, że nic takiego nie mają, kobieta nic nie pamięta, od chwili, w której wjechała na parking aż do momentu, gdy obudziła się w szpitalu. Nie wiedział, czy mówiła prawdę czy była przerażona, ale nie mógł już więcej jej przesłuchiwać, bo były mąż zabrał ją ze szpitala i wywiózł poza ich jurysdykcję z powrotem do Filadelfii. Policja z Filadelfii wie o tym, ale jak na razie, tak powiedział ich szef, nic nie mają. Ostatni raz rozmawiali z nią cztery tygodnie temu.

Sherlock była podekscytowana.

– Cudownie, że ten stary wariat opowiedział ci o niej. Jutro możemy tam jechać.

Skinął głową, wstał i przeciągnął się.

– Hej, marynarzu, zatańczysz?

Roześmiał się, przyciągnął ją do siebie i mocno przytulił.

– Możemy wrócić do Maestro jutro wieczorem – wyszeptał jej do ucha. – I może zatańczymy jeszcze raz.

– A jeśli Moses i Claudia…

– Nie martw się, jeśli coś zrobią, poradzimy sobie z tym. Byłbym zaskoczony, gdyby nic nie zrobili. Stary Moses zadzwonił do mnie, żeby pogadać i musi mieć o czym. Z nim nie jest dobrze, Sherlock. Myślę, że to mogą być jego ostatnie podrygi.

Mestro, Wirginia

Środa rano

– Poczekaj chwilkę, Ruth – powiedział Dix, gdy stali oboje przy range rowerze czekając, aż Tony Holcombe przejdzie przez Main Street. Szedł wpatrzony w Dixa, nie zwracając uwagi na błoto pod stopami. Stary ford rairlane niemal wjechał na parkometr, próbując ominąć Tony' ego.

Ruth patrzyła na pięknie ubranego mężczyznę. Był wysoki i wysportowany, mógł mieć czterdzieści kilka lat. Wyglądał jak model, a jego gęste, jasnobrązowe włosy lśniły w porannym słońcu.