Fern Michaels: Twarz z przeszłości

To może poczekać do jutra. Eve wsunęła się pomiędzy chłodne prześcieradła na swoim szerokim łóżku, zamknęła oczy i natychmiast zasnęła.

Śniła o dziewczynie w poplamionej niebieskiej sukience.

– Powinnaś być w łóżku po tym dniu pełnym bolesnych przeżyć – powiedział Blake do Casey, gdy jechali cichymi drogami Sweetwater.

– Całe moje życie pełne było bolesnych przeżyć. Jeszcze jeden dzień nie zrobi mi wielkiej różnicy – odparła.

– To prawda. Ale i tak uważam, że powinnaś zostać w Łabędzim Domu. Adam powiedział, że musi porozmawiać ze mną, a nie z nami – przypomniał jej Blake.

– Wiem. Wyjdę z pokoju, jeśli nie będzie chciał przy mnie mówić. Nie mogłam zostać w tym domu. Zastanawiałabym się, co robi Hank. – I moja matka, chciała dodać, ale nie potrafiła. Jeszcze nie. Potrzebowała więcej czasu, żeby pomyśleć o zachowaniu matki, która dziewięć długich lat pozwalała, by krzywdzono jej córkę.

Zadzwonił telefon komórkowy Blake’a. Casey miała nadzieję, że to nie ze szpitala. Nie teraz.

– Doktor Hunter. Czekaj chwilę, wolniej! Kiedy? Czy wiedzą, kto to zrobił? – Blake zjechał na pobocze i zahamował.

– Co się stało? – wyszeptała Casey.

Położył palec na ustach.

– Zapytam ją. – Nakrył ręką telefon. – Casey, czy widziałaś wczoraj Eve po przyjęciu?

Pokręciła głową.

– Nie. Zaraz będziemy. – Blake wyłączył komórkę.

– Co się stało?!

– Dzwonił Adam. Becky Trilling, sekretarka Bentleya, zatelefonowała niedawno do szeryfa Parkera. Powiedziała, że musiała wrócić do biura, i kiedy zajrzała do gabinetu Bentleya, żeby zobaczyć, czy czegoś nie potrzebuje, znalazła go. Dostał trzy kule w klatkę piersiową.

– Czy… czy on nie żyje?

– Nie, jest operowany. Adam rozmawiał z chirurgiem. Robią wszystko, co możliwe.

– Blake, nie chcę jechać do szpitala.

– Ja też nie. Jedziemy do biura Parkera.

– Czy wiedzą, kto… – Czy to jej matka strzelała do Bentleya? Może i była szalona i okrutna, ale Casey wiedziała, że nie strzeliłaby do nikogo.

– Nie są pewni. Parker zadzwonił do Brunswicku po posiłki. Przyślą ich zaraz z rana, przypłyną promem.

– Blake… – zastanawiała się, jak sformułować następne pytanie – gdybyś wiedział o Bentleyu to, co wiesz… gdybyś operował…

– Złożyłem przysięgę. Nic nie mogłoby skłonić mnie do jej złamania.

Przestała wstrzymywać oddech.

– Dzięki Bogu!

Blake zaparkował bmw obok jaguara Adama i radiowozu szeryfa. Adam wprowadził ich do środka i przedstawił Walterowi. Casey wiedziała, że ta noc nie skończy się dla niej prędko. Adam rozdał kubki z kawą.

– Co się stało? – zapytał Blake.

– Bentley to tylko początek – odparł Adam. – Miał szczęście, że sekretarka wróciła. Pomyślała, że pewnie zamknął się na klucz w gabinecie. Parker przesłuchuje teraz personel szpitala. Został trafiony trzykrotnie w pierś, walczy o życie. Według dyżurnego chirurga nie wygląda to dobrze.

– Jeśli ktoś może połatać tego biednego sukinsyna, to Byron – powiedział Blake. – Bentley ma szczęście, że to on był na dyżurze. Nie pojawia się w Memorial tak często jak kiedyś, odkąd otworzył gabinet w Brunswicku.

Casey ściągnęła wzrokiem spojrzenie Blake’a i wskazała ruchem głowy Waltera.

– Przepraszam – powiedział Walter do Casey. – Zwykle się nie gapię. Próbuję ustalić, czy jesteś prawo-, czy leworęczna.

Z ulgą odparła:

– Leworęczna.

– Wiedziałem! – Walter zerwał się z krzesła i zaczął tam i z powrotem chodzić po biurze.

– O czym pan mówi? – zapytała.

– Roland miał kilka migawkowych zdjęć rozbryzgów krwi. Nie były zbyt dobre, jakiś Buddy je zrobił. Ale okazały się wystarczająco dobre, żeby po wskanowaniu ich do systemu dało się uzyskać odczyt.

– Komputer Waltera czyni cuda – wyjaśnił Adam.

Serce Casey zabiło szybciej i przez chwilę myślała, że zbliża się atak paniki. Czy zdjęcia krwi są dowodem, którego potrzebował szeryf? Zapomniała o Bentleyu, gdy udzieliło jej się podniecenie Waltera.

– Rekonstrukcja torów lotu…

– Poproszę o określenia zrozumiałe dla laika – przerwał mu Adam.

– Pamiętajcie, że to tylko domysły. Technika, którą wykonano fotografie, nie jest kompatybilna z moim systemem, ale teraz się bawimy. Rozbryzgi, szerokość plamy, kierunek kropelek, wszystko to wskazuje, że broń trzymała osoba praworęczna. Będę wiedział więcej, kiedy zrobię własne zdjęcia i zobaczę materac.

Modliła się, żeby miał rację.

– Blake, Casey, czy moglibyście oboje pójść ze mną na chwilę? Myślę, że mam coś, co może was zainteresować. Walterze? – powiedział Adam.

Popatrzyła na Blake’a, który tylko wzruszył ramionami. Krótki spacer korytarzem doprowadził ich do celi. Casey odwróciła się gwałtownie, czując nienawiść do kraty, bo przypomniała jej pokój, w którym spędziła lata w szpitalu.

Blake chwycił ją za ramię i zmusił do popatrzenia na aresztanta.

– Poznajesz go?

Przyjrzała się mężczyźnie, którego twarz była teraz opuchnięta i zaczynała ciemnieć od purpurowoczarnych sińców.

– Doktor Dewitt!

– We własnej osobie – powiedział Adam.

– Co on tutaj robi? – zapytała Casey.

– Sam się nad tym zastanawiałem, dopóki Walter nie użył swojego magicznego laptopa. Najpierw pomyślałem, że wygląda znajomo, ale trudno było coś powiedzieć z powodu opuchlizny. Walter sprawdził jego odciski palców i w ten sposób odkryliśmy, kim jest. Kiedy Parker go zgarnął, nie miał przy sobie żadnego dokumentu.

– Za co, do diabła, zgarnął go Parker? – zapytał Blake.

– To najciekawsza sprawa. Zastał go na twojej werandzie, gdy próbował włamać się do domu!

– Po co? – powiedzieli jednocześnie Casey i Blake.

– Próbowaliśmy go przesłuchać, ale ciągle mówi coś o lekarstwach. Potem wspomniał o niesławnym Bentleyu. I znów laptop Waltera szybko dostarczył nam odpowiedzi.

Adam napełnił na nowo ich kubki, zanim zaczął mówić dalej.

– Blake, czy słyszałeś o młodej czarnoskórej dziewczynie w Savannah, którą znaleziono martwą w opuszczonym mieszkaniu? Jakieś piętnaście lat temu. O tej, która została zwolniona na weekend z Mercy?

Blake odchylił się na krześle.

– Taak, wydaje się, że pamiętam.

– Według tej magicznej skrzynki Waltera – Adam popatrzył na laptop – to doktor Macklin wypuścił na weekend tę młodą dziewczynę.

Zaciekawiona Casey obserwowała wyraz twarzy Blake’a. Oszołomienie. Może dezorientacja.

– Próbuję się dodzwonić do Macklina od wielu dni. Jego gospodyni powiedziała mi, że wyjechał do Europy.

– Powiedziała mi to samo, kiedy zadzwoniłem. Mówiła, że przekazała Macklinowi wiadomość od ciebie i że obiecał wkrótce do ciebie zatelefonować.

– Co to ma wspólnego z tą sprawą? – zapytała Casey.

– Całkiem możliwe, że wszystko – odparł Adam. – To jeszcze nie koniec. Rodzina tej dziewczyny podejrzewała, że Amy nie popełniła samobójstwa, jak twierdziła policja Savannah. Błagali, żeby sprawdzono alibi jej dawnego kochanka, ale policja nigdy nie potraktowała ich poważnie.

– Skąd masz te wszystkie informacje? – zapytał Blake.

– Z magicznej skrzynki. Nie zapominaj, że Walter jest z GBI. Ma dostęp do kartotek i akt w całym kraju. Rodzice Amy wynajęli prywatnego detektywa, Dicka Johnsona. I chociaż nigdy nie zostało to udowodnione w sądzie, Johnson był pewien, że dziewczyna została zamordowana przez swojego chłopaka. – Adam popatrzył na Casey, a potem na Blake’a. – Był nim Jason Dewitt, wnuk czcigodnego sędziego Williama Dewitta z jednej z najznakomitszych rodzin w Savannah. Według raportu z sekcji zwłok, była w ciąży. Niedługo po śmierci dziewczyny Jason rozpoczął studia na Harvardzie. Macklin został wyrzucony z Mercy z wilczym biletem. Po zaledwie kilku tygodniach zaczął pracować u Bentleya.