Boris Akunin - Diamentowa karoca 2 - Między wierszami

Był to pan domu. Wciąż w tej kretyńskiej szlafmycy i narzuconym na koszulę nocną szlafroku. Lecz spod szlafroka widoczne były bynajmniej nie spodnie od piżamy.

– Pan dyplomata lubi złoto? – uśmiechnął się Tsurumaki, wskazując sztabę w ręce Fandorina.

Twarz milionera bynajmniej nie była senna. I jeszcze jeden godny uwagi szczegół: na nogach miał nie domowe pantofle, lecz starannie zasznurowane trzewiki.

„Pułapka! – Erasta Pietrowicza przebiegł dreszcz. – Leżał w łóżku ubrany i nawet obuty. Oczekiwał, wiedział!”.

Don klasnął w dłonie i z zewsząd: zza zasłon, drzwi, nawet z szaf ściennych powyłazili ludzie, jednakowo ubrani w czarne kurtki i czarne bawełniane spodnie. Służba! A Shirota mówił, że wszyscy wyszli!

Służących było nie mniej niż tuzin. Jednego – żylastego, krzywonogiego, o małpio długich rękach – zdarzyło się Fandorinowi widzieć już wcześniej. Jak się zdaje, pełnił funkcję majordomusa czy kamerdynera.

– Cóż za hańba dla Cesarstwa Rosyjskiego! – zacmokał językiem Tsurumaki. – Wicekonsul rabuje złoto z cudzych sejfów. Kamata, jū-o tore.

Zdanie po japońsku skierowane było do długorękiego. Jū – broń, tore znaczy – weź, Kamata - nazwisko.

Radca tytularny wyszedł z kręgu. Wyciągnął rękę, skierował gerstala w czoło gospodarza.

Kamata natychmiast zastygł w miejscu, pozostałe „czarne kurtki” także.

– Nie mam nic do stracenia – uprzedził Erast Pietrowicz. – Proszę kazać swoim ludziom wyjść. Natychmiast, bo… Don nie uśmiechał się już. Patrzył na radcę tytularnego z ciekawością, jakby chcąc zgadnąć: blefuje czy też mógłby naprawdę strzelić?

– Strzelę, niech pan nie wątpi – upewnił go Fandorin. – Lepsza śmierć od hańby. A skoro i tak trzeba umierać, z panem będzie weselej. Ciekawy z pana okaz. Shirota, proszę stanąć z lewej, zasłania mi pan pana Tsurumakiego.

Sekretarz usłuchał, lecz widać przez pomyłkę stanął nie z lewej, tylko z prawej.

– Świetnie pan wie, że przyszedłem tu nie po złoto. – Don się poruszył i Erast Pietrowicz ostrzegawczo szczęknął bezpiecznikiem. – Stać spokojnie, a tych tam precz!

Lecz tu wydarzyło się coś niepojętego. Aż nie do wiary.

Niezawodny wspólnik radcy tytularnego, sekretarz Shirota, z gardłowym okrzykiem zawisł na ręce Fandorina. Gruchnął strzał, kula odłupała długą szczapę z dębowego parkietu.

– Coś pan? – krzyknął Erast Pietrowicz, próbując strząsnąć zwisającego mu z ramienia Japończyka, lecz do wicekonsula w dwóch długich susach podbiegł już Kamata. Wykręcił mu rękę za plecy, a jego śladem rzucili się pozostali.

W sekundę potem rozbrojony i bezsilny Fandorin stał przyciśnięty do ściany. Trzymano go za ręce, za nogi, za szyję.

Ale Erast Pietrowicz nie patrzył na czarnych służących, tylko na zdrajcę. Ten podniósł z podłogi rewolwer i z ukłonem przekazał Donowi.

– Judasz! – wychrypiał radca tytularny. – Tchórz! Podlec!

Shirota zapytał o coś pana domu po japońsku. Prosił chyba o pozwolenie na odpowiedź. Tsurumaki skinął głową.

Wtedy sprzedawczyk odwrócił do Fandorina blade, podobne do skostniałej maski oblicze, lecz głos miał twardy, bez drżenia:

– Nie jestem tchórzem, nie jestem podły i tym bardziej nie jestem zdrajcą Judaszem. Całkiem przeciwnie: jestem wierny swemu krajowi. Wcześniej myślałem, że bez utraty honoru można służyć dwóm krajom. Lecz pan kapitan Bucharcew otworzył mi oczy. Teraz wiem, jak Rosja odnosi się do Japonii i czego możemy oczekiwać od Rosjan.

Fandorin nie wytrzymał, odwrócił wzrok. Przypomniał sobie, jak Bucharcew perorował o żółtym niebezpieczeństwie, nie uważając nawet za stosowne zniżyć głosu, a przecież w korytarzu stał Shirota…

– To polityka – przerwał Erast Pietrowicz. – Może się zmienić. Ale zdradzać kogoś, kto panu zaufał – nie wolno. Jest pan pracownikiem rosyjskiego konsulatu!

– Już nie. Jak panu wiadomo, złożyłem podanie o dymisję i nawet napisałem, czemu nie mogę dłużej służyć Rosji.

I to także była prawda!

– A bardziej honorowo jest służyć temu mordercy? – Fandorin wskazał oczyma Tsurumakiego, wykorzystując ostatni argument.

– Pan Tsurumaki to człowiek szczery. Działa na rzecz mojej ojczyzny. A poza tym to człowiek silny. Gdy władza i prawo szkodzą interesom Japonii, zmienia władzę i ulepsza prawa. Zdecydowałem, że będę mu pomagał. Nie siedziałem na żadnym wzgórzu, tylko poszedłem wprost do pana Tsurumakiego i wyjawiłem mu pański plan. Mógł pan przynieść szkodę Japonii, więc pana porzuciłem.

Im dłużej mówił Shirota, tym pewniejszy stawał się jego głos, jaśniej błyszczały oczy. Cichutki sekretarz owinął bystrego Fandorina wokół palca i, jak się zdaje, jeszcze śmiał się tym chlubić. Erasta Pietrowicza, zdruzgotanego pod każdym względem, wliczając w to nawet moralny, opanowała niedobra chęć, by choć czymkolwiek skazić tryumf wyznawcy „szczerości”.

– Myślałem, że kocha pan Sofię Diogenownę, a pan i ją zdradził. Już jej pan nie zobaczy.

Powiedział tak i zaraz się zawstydził. To było naprawdę niegodne.

Lecz Shirota się nie stropił.

– Całkiem przeciwnie. Dziś oświadczyłem się Soni i zostałem przyjęty. Uprzedziłem, że jeśli za mnie wyjdzie, będzie musiała stać się Japonką. Odrzekła: „Z tobą – choćby Papuaską”. – Twarz świeżo upieczonego wroga Cesarstwa Rosyjskiego rozpłynęła się w błogim uśmiechu. – Przykro mi, że tak się rozstajemy. Mam dla pana głęboki szacunek, zresztą nic złego pana nie spotka. Pan Tsurumaki mi to obiecał. Sejf specjalnie napełniono złotem zamiast dokumentami, zawierającymi tajemnice państwowe. Dzięki temu nie będzie pan oskarżony o szpiegostwo, a za próbę włamania pan Tsurumaki pana nie pozwie. Zachowa pan życie i nie trafi do więzienia. Po prostu zostanie pan wydalony z Japonii. Nie można pozwolić panu tu zostać. Jest pan zbyt aktywny, a w dodatku rozjątrzony pamięcią o zmarłych przyjaciołach.

Odwrócił się do Dona i złożył ukłon na znak, że rozmowa po rosyjsku dobiegła końca. Tsurumaki dodał po angielsku:

– Shirota-san to prawdziwy Japończyk. Człowiek honoru, który wie, co to obowiązek wobec ojczyzny i dlaczego jest on ważniejszy nad wszystko inne. Idź, przyjacielu. Nie powinno cię tu być, kiedy przyjdzie policja.

Skłoniwszy się nisko nowemu panu i lekko kiwnąwszy głową Fandorinowi, Shirota wyszedł.

Radcę tytularnego trzymano wciąż równie mocno, co oznaczać mogło tylko jedno.

– Policja, oczywiście, zjawi się chwilę za późno – powiedział Erast Pietrowicz do gospodarza. – Złodziej zginie przy próbie ucieczki albo próbie oporu. Dlatego odesłał pan pięknoducha Shirotę. Jestem człowiekiem tak aktywnym, że nie tylko nie wolno pozwolić mi zostać w Japonii. Mnie po prostu nie wolno zostawić przy życiu. Prawda?

Uśmiech, z jakim Tsurumaki wysłuchał tych słów, był pełen wesołego zdziwienia, zupełnie, jakby milioner nie oczekiwał od jeńca tak subtelnej i bystrej uwagi.

Obróciwszy w ręce gerstala, Don zapytał:

– Automatyczny i bezkurkowy?

– A jakże. Po prostu naciska się cyngiel i leci jedna po drugiej wszystkich siedem kul. To znaczy sześć, jedna się zmarnowała – odpowiedział Fandorin, pyszniąc się przed sobą własną zimną krwią.

Tsurumaki zważył w ręce rewolwerek i radca tytularny przygotował się: „Zaraz bardzo zaboli, potem ból stanie się tępy, a potem całkiem przejdzie”.

Ale gerstal upadł na podłogę. Erast Pietrowicz zdziwił się tylko w pierwszej chwili. Potem zauważył, że kieszeń szlafroka Dona odstaje. Ma się rozumieć: byłoby dziwne, gdyby rabusia zastrzelono z jego własnej broni.