Boris Akunin - Diamentowa karoca 2 - Między wierszami

Odwróciła się

Jeszcze jedna stronica -

Noworoczny śnieg.

Ale historia ta nie przekonała Fandorina.

– Przywykłem ufać f-faktom, a te świadczą, że shinobi nie znikli. Któryś z pańskich spasionych nierobów mimo wszystko przeniósł przez wieki sekrety tego strasznego rzemiosła.

– Niemożliwe. – Asagawa pokręcił głową. – Zostawszy dworskimi strażnikami, shinobi zyskali godność samurajów, a to znaczy, że obowiązani byli żyć wedle kodeksu bushido, rycerskiego honoru. Nie zgnuśnieli, lecz po prostu odżegnali się od podłego arsenału przodków: zdrady, oszustwa, zabójstw znienacka. Żaden z wasali szoguna nie śmiałby zachować i przekazać w sekrecie swym dzieciom tak haniebnych nauk. Z całym szacunkiem, panie wicekonsulu, radzę porzucić tę wersję.

– No, a jeśli to nie potomek średniowiecznych ninja? – zawołał doktor. – Jeśli to samouk? Są przecież traktaty ze szczegółowym opisem forteli ninja, ich przyrządów, tajnych wynalazków. Sam czytałem Opowieść o sekretach skradaczy, napisaną w siedemnastym wieku przez niejakiego Kiyonobu ze sławetnego rodu shinobi. Wtedy też pojawiło się dwudziestodwutomowe dzieło Dziesięć tysięcy rzek spływa do morza, ułożone przez Fujibayashi Samuji-Yasutake, latorośl jeszcze innej szacownej wśród ninja familii. Załóżmy, że są też inne, jeszcze bardziej szczegółowe, a szerzej nieznane manuskrypty. Na podstawie takich źródeł można było w pełni wskrzesić utraconą sztukę!

Inspektor powstrzymał się od komentarza, ale wyraz jego twarzy świadczył o tym, że w podobną możliwość nie wierzy. Skądinąd radca tytularny odniósł wrażenie, że rozmowy o shinobi niezbyt Asagawę ciekawią. A może była to japońska powściągliwość?

– Tak więc – jął podsumowywać wcześniejsze wywody Erast Pietrowicz, popatrując uważnie na inspektora – w ręku mamy niewiele. Wiemy, jak wygląda prawdopodobny zabójca kapitana Błagolepowa. To po pierwsze. Ale jeśli ten człowiek włada sztuką shinobi, to z całą pewnością umie zmieniać powierzchowność. Mamy dwa jednakowe odciski palca. To po drugie. Ale czy można zaufać takiemu sposobowi identyfikacji, nie jest pewne. Pozostaje trzecie: gospodarz Rakuena. Proszę powiedzieć, Asagawa-san, czy dała coś pańska inwigilacja?

– Owszem – odparł chłodno Japończyk. – Jeśli skończył pan omawiać swoją wersję, przedstawię, za pańskim pozwoleniem, rezultaty naszych działań.

– P-proszę uprzejmie.

– Minionej nocy o godzinie drugiej minut szesnaście Semushi opuścił Rakuen tajnymi drzwiami, już wcześniej wykrytymi przez moich agentów. Na ulicy zachowywał ostrożność, ale ludzi mamy doświadczonych i Garbus nie zauważył, że jest śledzony. Odwiedził godaun spółki Sakuraja w dzielnicy Fukushima.

– Co to takiego g-godaun?

– Skład, magazyn – szybko wyjaśnił Lockston.

– Dalej, dalej! Co robił w tym godaunie? Jak długo tam był?

Asagawa bez pośpiechu dobył mały zwój pokryty hieroglifami i powiódł palcem po pionowych wierszach.

– Semushi spędził w godaunie czternaście minut. Co tam robił, agenci nie wiedzą. Kiedy wyszedł, jeden z moich ludzi podążył za nim, drugi został.

– Słusznie – przytaknął Fandorin i stropił się: inspektor najwyraźniej znał swój fach i nie oczekiwał akceptacji wicekonsula.

– Po kolejnych siedmiu minutach – wciąż tym samym obojętnym tonem kontynuował Asagawa – z godaunu wyszło trzech mężczyzn. Czy byli to Satsumczycy, nie wiadomo, bo nie rozmawiali ze sobą, ale jeden przyciskał do boku lewą rękę. Agent nie jest całkiem pewien, ale wydało mu się, że ręka ta jest niewładna.

– Suchoręki! – stęknął sierżant. – I czemuż to pan, Go, nic nie gadał?

– Nazywam się Goemon – poprawił Japończyk, najwidoczniej dużo bardziej niż Fandorin przywiązany do swego imienia. Pytanie pozostało bez odpowiedzi. – Agent dostał się do godaunu i przeprowadził rewizję, starając się niczego nie ruszać. Znalazł trzy katany przepięknej roboty. Jedna z nich ma osobliwą rękojeść, oklejoną papierem do szlifowania.

Tu już cała trójka słuchaczy przemówiła jednym głosem.

– To oni! Oni! – Twiggs plasnął w ręce.

– Do diabła! – Lockston wypluł cygaro. – A niech cię szlag, milczku przeklęty!

Fandorin wyraził tę samą myśl oględniej:

– I mówi pan o tym dopiero teraz? Po tym, jak bitą godzinę błądzimy po manowcach szesnastego wieku?

– Pan jest zwierzchnikiem, ja podwładnym – lodowato odparł Asagawa. – Nam, Japończykom, wpojono dyscyplinę i subordynację. Najpierw przemawia starszy, potem młodszy.

– Słyszałeś, Rusty, ten ton? – łypnął na Fandorina sierżant. – Oto, za co tak ich nie lubię. Niby to przebierają w słowach, a tylko patrzą, jak zrobić z ciebie durnia.

Japończyk odciął się, patrząc nadal tylko na radcę tytularnego:

– Do współpracy wzajemna sympatia nie jest konieczna. Erast Pietrowicz nie bardziej niż Lockston lubił, by robiono zeń durnia, dlatego też nader sucho stwierdził:

– Ufam, inspektorze, że to wszystkie fakty, które chciał nam pan przekazać.

– Fakty wszystkie, ale są jeszcze hipotezy. Jeśli przedstawiają one dla panów wartość, za waszym pozwoleniem…

– Ależ mów pan, do diabła! Cóż to za sekrety? – Fandorinowi także puściły nerwy, ale zaraz pożałował wybuchu.

Wargi nieznośnego Japończyka drgnęły w nikłym uśmieszku: „A jakże, czułem, żeś i ty z tej samej gliny, tylko starasz się sprawiać kulturalne wrażenie”.

– Mówię, nic nie ukrywam – tu uprzejmy skłon głowy. – Trzej nieznajomi wyszli z godaunu bez broni. Moim skromnym zdaniem oznacza to dwie rzeczy: po pierwsze, mają zamiar tam wrócić. Po drugie, muszą skądś wiedzieć, że minister Ōkubo ma teraz dobrą ochronę, i albo porzucili swój plan, albo postanowili przeczekać. Niecierpliwość pana ministra i jego niechęć do ochrony osobistej są dobrze znane.

– Godaun, o-oczywista, jest pod obserwacją?

– Bardzo ścisłą i pewną. Z Tokio przysłano mi do pomocy najlepszych specjalistów. Gdy tylko Satsumczycy się zjawią, dostanę sygnał i będzie można dokonać aresztowania. Rzecz jasna, z sankcji pana wicekonsula.

To ostatnie zdanie zabrzmiało tak pełnym szacunku tonem, że Fandorin aż zacisnął zęby, bo zakrawało to wręcz na szyderstwo.

– D-dziękuję. Ale z tego, co słyszę, sam podjął pan decyzję.

– Decyzję tak. Jednakże bez pana aresztowanie byłoby bezprawne. I bez pana, oczywiście, także, panie sierżancie. – Znów drwiąco uprzejmy ukłon.

– A jakże – uśmiechnął się okrutnie Lockston – jeszcze tego brakuje, żeby tubylcza policja szarogęsiła się nam w granicach Settlementu. – Tyle że jedno wam, chłopaki, powiem: do dupy ten wasz plan. Trzeba jak najszybciej lecieć do godaunu, zastawić zasadzkę i capnąć tych typków na podejściu, dopóki są bezbronni i nie dobrali się do szabel.

– Przy całym szacunku dla pańskiego punktu widzenia, mister Lockston, tych ludzi nie można capnąć, dopóki są bezbronni i nie dobrali się do szabel.

– A to niby dlaczego?

– Dlatego że Japonia to nie Ameryka. Musimy mieć dowody przestępstwa. Żadnych poszlak przeciw Satsumczykom nie ma. Aresztować ich można tylko z bronią w ręku.

– Asagawa-san ma rację – zmuszony byt przyznać Fandorin.

– Rusty jesteś tu nowym człowiekiem, nic nie rozumiesz. Przecież jeśli ta trójka to doświadczeni hitokiri, znaczy rezuny, to naszatkują tam kupę luda.