Boris Akunin - Lewiatan

Fandorin schował maleńki rewolwer do kieszeni, a duży po­łożył na stole.

- Chodźmy. Doktorze, proszę złożyć raport oficerowi dyżur­nemu, niech postawi przy drzwiach wartę. A potem zapraszam do nas. Teraz tylko my możemy poprowadzić śledztwo.

- Jaki fatalny rejs! - jęczał Truffo, drepcząc korytarzem. -Nieszczęsny „Lewiatan”!

W „Windsorze” usiedli, jak następuje: madamme Clebere przy stole twarzą do drzwi, a pozostali jakby się zmówili - naprze­ciwko. Tylko Fandorin zajął miejsce obok morderczyni.

- Nie patrzcie tak, państwo, na mnie - jęknęła madamme Clebere. - Zabiłam go, ale to nie moja wina. Wszystko wam opowiem i sami zobaczycie... Tylko proszę, dajcie mi wody.

Litościwy Japończyk nalał jej lemoniady; stała na stole jesz­cze od śniadania.

- Więc co się stało? - zapytała Clarissa.

- Translate everything she says. - Mrs Truffo surowo poinstru­owała męża, który akurat wrócił. - Everything - word for word [13] [13]Translate everything she says. Everything - word for word (ang.) - Tłumacz wszystko, co ona mówi… Słowo w słowo. .

Lekarz skinął głową i wytarł chustką spoconą łysinę.

- Niech się pani nie boi. Proszę tylko mówić prawdę - pod­ trzymał Renatę na duchu sir Reginald. - Ten pan nie jest dżen­telmenem, nie umie obchodzić się z damami, ale ja gwarantu­ję pani należny szacunek.

Słowom tym towarzyszyło spojrzenie w stronę Fandorina, pełne takiej nienawiści, że Clarissa aż zamarła. Co mogło zajść od wczoraj między Erastem a Milford-Stokesem? Skąd taka wrogość?

- Dziękuje, kochany Reginaldzie - chlipnęła Renata.

Długo piła lemoniadę, pociągając nosem i pojękując. Potem obrzuciła siedzących po drugiej stronie stołu błagalnym spoj­rzeniem i zaczęła mówić.

- Gauche nie jest żadnym obrońcą prawa! To wariat i prze­stępca! Wszyscy tutaj stracili rozum przez tę okropną chustę! Nawet komisarz policji!

- Powiedziała mu pani, że chce się do czegoś przyznać - warknęła Clarissa. - Do czego?

- Tak, ukryłam pewien fakt... Bardzo istotny fakt. Na pew­no opowiedziałabym wszystkim, ale najpierw chciałam zdema­skować komisarza.

- Zdemaskować? - zapytał współczująco sir Reginald.

Madamme Clebere przestała płakać i uroczyście oświadczyła:

- Regnier nie popełnił samobójstwa. Zamordował go komi­sarz Gauche! - I widząc, jak wstrząsające wrażenie wywarła na słuchaczach, szybko dodała: - To przecież oczywiste! Spróbuj­cie z rozbiegu rozbić sobie głowę w pokoiku o powierzchni sze­ściu metrów kwadratowych! Niemożliwe. Gdyby Charles po­stanowił się zabić, zdjąłby fular, przywiązał go do kratki wen­tylacyjnej i zeskoczył z krzesła. Nie, to Gauche go zabił! Uderzył czymś ciężkim, a potem zainscenizował samobójstwo, tłukąc jego głową o ścianę.

- Ale po co komisarz miałby zabijać pana Regnier? - Claris­sa skrzywiła się sceptycznie. Madamme Clebere opowiadała ewi­dentne bzdury.

- Przecież mówię, że zupełnie mu odbiło z chciwości! Wszystko przez chustę! Albo wściekł się na pana Regnier za to, że ten spalił przeklęty kawałek jedwabiu, albo mu nie uwierzył, nie wiem. W każdym razie Gauche go zabił, to jasne. I kiedy powiedziałam to komisarzowi prosto w oczy, ani myślał się wy­pierać. Wyciągnął pistolet, zaczął nim wymachiwać i groził mi... Mówił, że jeśli nie będę trzymała języka za zębami, dołą­czę do oficera...

Renata znowu pociągnęła nosem i - niewiarygodne! - baro­net podał jej swoją chusteczkę. Co za cudowna przemiana, przecież zawsze unikał Renaty!

- ...a potem odłożył pistolet na stół i zaczął mnie szarpać za ramiona. Tak się bałam, tak się okropnie bałam! Sama nie pa­miętam, jak to się stało, że złapałam pistolet. To było okropne! Uciekałam przed nim wokół stołu, a on mnie gonił. Odwraca­ łam się i naciskałam na spust - nie pamiętam, ile razy. W koń­ cu upadł... A potem wszedł pan Fandorin.

I Renata rozpłakała się na całego. Milford-Stokes delikatnie gładził ją po ramieniu, jakby dotykał grzechotnika.

W ciszy rozległy się głuche klaśnięcia. Zaskoczona Clarissa podskoczyła.

- Brawo! - Fandorin uśmiechał się ironicznie i klaskał. - Brawo, m-madamme Clebere. Jest pani wielką aktorką.

- Jak pan śmie! - Sir Reginald zachłysnął się z oburzenia, ale Erast uciszył go gestem.

- Niech pan siada i słucha. Opowiem, jak to wszystko odbyło się naprawdę. - Fandorin był zupełnie spokojny i najwyraź­niej bardzo pewny siebie. - Madamme Clebere jest nie tylko wybitną aktorką, ale osobą w ogóle niezwykłą i utalentowaną. We wszystkim. Z gestem, z fantazją. Niestety, główny jej talent na­leży odnieść do sfery kryminalnej. Była pani, madamme, współuczestniczką całej serii morderstw. A dokładniej ujmując, nie współuczestniczką, lecz zleceniodawcą, główną osobą drama­tu. To Regnier okazał się pani wspólnikiem.

- Proszę - poskarżyła się Renata sir Reginaldowi. - Ten też zwariował. A taki był cichy i spokojny.

- Najstraszniejsza jest n-nieludzka szybkość pani reakcji - ciągnął niewzruszony Erast. - Nigdy się pani nie broni, zawsze atakuje p-pierwsza, madamme Saintfontaine. Chyba pozwoli pa­ni, że użyję jej prawdziwego nazwiska?

- Saintfontaine?! T a Maria Saintfontaine?! - wykrzyknął doktor Truffo.

Clarissa zorientowała się, że siedzi z otwartymi ustami, a Milford-Stokes pospiesznie cofnął rękę z ramienia Renaty. Sama natomiast Renata patrzyła na Fandorina ze współczuciem.

- Tak, przed państwem międzynarodowa skandalistka Ma­ria Saintfontaine, legendarna, genialna i bezlitosna. Jej styl ce­chują rozmach, pomysłowość i b-brawura. A także brak dowo­dów i świadków. Oraz - „last but not kast” - pogarda dla ludzkie­go życia. Wyznania Charles’a Regnier, do których jeszcze wró­cimy, zawierają tylko część prawdy. Nie wiem, madamme, w ja­kich okolicznościach poznała pani tego człowieka, ale dwóch rzeczy jestem pewien. Regnier szczerze panią kochał i do ostat­niej minuty życia starał się odwrócić od pani podejrzenia – to raz. I dwa: właśnie pani namówiła syna Szmaragdowego Ra­dży, żeby zajął się poszukiwaniem skarbu; inaczej nie czekałby t-tyle lat. Poznała pani lorda Littleby, zdobyła niezbędne infor­macje i opracowała p-plan. Początkowo liczyła pani zapewne, że chustę uda się zdobyć podstępem - przecież lord nie miał pojęcia, jakie znaczenie ma ten kawałek tkaniny. Szybko jed­nak okazało się, że nic z tego - Littleby uwielbiał swoją kolek­cję i za nic nie zgodziłby się rozstać choćby z najdrobniejszą jej częścią. Kradzież również nie wchodziła w rachubę, gablot dzień i noc pilnowali uzbrojeni strażnicy. Wówczas p-postanowiła pani działać zdecydowanie - bez ryzyka i śladów, których tak pani nie lubi. Proszę powiedzieć: czy wiedziała pani, że lord tego fatalnego wieczoru przełożył wyjazd i został w domu? Je­stem pewien, że tak. Musiała pani zmusić oficera Regnier do przelania k-krwi. Przecież służbę zabiła pani, nie on.

- Niemożliwe! - Doktor Truffo podniósł rękę. - Żeby kobie­ta bez wykształcenia medycznego i długiej praktyki zrobiła w trzy minuty dziewięć zastrzyków? Wykluczone.

- Po pierwsze, można było zawczasu przygotować dziewięć napełnionych strzykawek. A po drugie... - Erast teatralnym gestem wziął z patery jabłko i odkroił kawałeczek. - To pan Regnier nie miał doświadczenia w robieniu zastrzyków; Maria Saintfontaine owszem, miała. Proszę nie zapominać, że wycho­wała się w klasztorze sióstr szarytek. Zakon ten, jak wiadomo, stawia sobie za zadanie leczyć ubogich i siostry od dzieciństwa przygotowuje się do posługi w szpitalach, leprozoriach i przy­tułkach. Wszystkie szarytki są wysoko kwalifikowanymi pielę­gniarkami, a Maria w młodości była przecież prymuską.