Mari Jungstedt - Umierający Dandys

– Interesujące – rzekł Knutas. – A więc Kalvalis lub Malmberg. Prawdopodobnie szedł spotkać się z jednym z nich.

– A może z obydwoma? – zaproponował Kihlgård i zatrzepotał rzęsami. – Być może był to ménage à trois!

– Ach, przestań – żachnął się Knutas. – Nie przesadzajmy. Który z nich wydaje ci się bardziej prawdopodobny?

– Malmberg jest w podobnym wieku, Kalvalis jest co najmniej o dwadzieścia lat młodszy od Wallina. Choć to pewnie nie odgrywa większej roli.

– Nie, ale Egon Wallin miał się stać partnerem handlowym Malmberga – powiedział Knutas. – Poza tym Wallin planował przeprowadzić się do Sztokholmu. Nie wiadomo, może Malmberg też zajmował się handlem skradzionymi obrazami, może obaj byli w to zamieszani.

– Sprawdziłem Malmberga, nie występuje w rejestrze karnym, ma za sobą wzorowe życie. Udało mi się też skontaktować z nim przez telefon. Stanowczo zaprzeczył, jakoby był w związku z Egonem Wallinem i powiedział ponadto, że nie wydaje mu się, żeby Egon był homoseksualistą. Mówi, że na pewno by to zauważył.

– A Mattis Kalvalis, rozmawiałeś z nim?

– Tak, jego reakcja wydawała się szczera. Wybuchnął niepohamowanym śmiechem, gdy spytałem go, czy miał kontakty seksualne z Egonem Wallinem. Z tym staruszkiem? Nigdy w życiu! Jest on jednak przekonany, że Wallin był homo, miał takie odczucie, nawet jeśli Wallin nigdy mu tego wprost nie powiedział.

Kihlgård spojrzał na zegarek.

– Muszę lecieć, mam randkę obiadową – oznajmił zadowolony.

– Ach tak, z kim?

– Chciałbyś to wiedzieć, co?

Kihlgård mrugnął do niego, zachichotał i zniknął za drzwiami.

Gdy Knutas został sam, zaczął nabijać fajkę.

Co się tyczyło handlu skradzionymi obrazami, utkwili w miejscu i nie mieli żadnych nowych tropów. Przeszukanie mieszkania w Sztokholmie nic nie dało. Nie odnaleziono twardych dysków komputerów. Księgi rachunkowe Wallinów były bez zarzutu, nic nie wskazywało na nieścisłości. Monika Wallin wzorowo wykonywała swoją pracę.

Knutas odczuwał dużą frustrację, bo nie wiedział, co mieli dalej robić ze śledztwem w sprawie obrazów. Sprawdzili wszystkich możliwych partnerów handlowych Wallina w Sztokholmie, ale tam też nie znaleźli nic ciekawego.

Pomału czytał listę zaproszonych na wernisaż i nagle zatrzymał się, gdy zobaczył, że Erik Mattson z domu aukcyjnego Bukowskis też na niej był. Nie został zaproszony osobiście, wysłano ogólne zaproszenie do firmy, która potwierdziła udział dwóch osób, Erik był jedną z nich. Bardzo interesujące, pomyślał Knutas. Mattson wyceniał skradzione obrazy, które znaleziono w domu Wallina, ale gdy rozmawiali przez telefon, nie pisnął ani słowem o tym, że też był na wernisażu.

Wybrał numer domu aukcyjnego i udało mu się porozmawiać z szefem asystentów, który przygotowywał dużą aukcję wiosenną zaplanowaną na następny tydzień. Potwierdził on, że w ubiegły weekend wysłali dwóch pracowników na Gotlandię. W piątek mieli wycenić dzieła sztuki w Burgsviku, a w sobotę, korzystając z okazji, mieli odwiedzić wernisaż w Visby. Ponieważ obaj byli ekspertami w dziedzinie sztuki nowoczesnej, było ważne, żeby byli zorientowani w tym, co się działo w świecie sztuki, a wszystko wskazywało na to, że Mattis Kalvalis miał się stać znanym nazwiskiem.

Knutas chciał porozmawiać z Erikiem Mattsonem, ale nie było go w pracy. Dostał numer telefonu komórkowego. Nikt nie odbierał, zostawił więc informację na automatycznej sekretarce.

Było po szóstej, sobota. Próbował znaleźć w internecie numer domowy Mattsona, ale mu się to nie udało. Z jakiegoś powodu był zapewne zastrzeżony. Spróbował zadzwonić jeszcze raz na komórkę, bez odpowiedzi. No cóż, będzie to musiało poczekać. Niepokój dręczył go, gdy jechał samochodem do domu.

Zapadał zmrok i niebo zabarwiło się czerwono-różowymi odcieniami. Odwiedzający Gotlandię zawsze zwracali na to uwagę. Na światło. Mówili, że na Gotlandii było inne. Najprawdopodobniej mieli rację. Mimo iż był do tego przyzwyczajony, mógłby zatrzymać się i podziwiać te wyjątkowe barwy, które unosiły się nad wyspą.

Serce Knutasa w całości należało do Gotlandii. Jego korzenie wyspiarskie były głębokie, mieszkali tu jego tak dalecy przodkowie, do jakich komukolwiek udało się dotrzeć w drzewach genealogicznych. Jego rodzice mieszkali w domu w Kappelshamn w północno-wschodniej części wyspy. Byli już w wieku emerytalnym, lecz wciąż zajmowali się wypiekiem cieniutkiego chleba, który sprzedawali restauracjom i butikom na wyspie. Chleb był sławny i niektórzy turyści twierdzili, że przyjeżdżają na wyspę tylko po to, żeby go kupić. Nie można go było dostać nigdzie indziej. Knutas miał dobry kontakt ze swoimi rodzicami, ale wolał mieszkać w odpowiednim oddaleniu od nich. Gdy on i Line mieli kupić domek letniskowy, jego tata próbował go namówić, żeby kupili w Kappelshamn. W końcu zdecydowali się na leżący w pobliżu Lickershamn. Jeśli rodzice potrzebowaliby latem ich pomocy, mogli bardzo szybko do nich przyjechać, ale wolał uniknąć sytuacji, że mieliby wiecznie jego rodziców u siebie w domku, czy by tego chcieli, czy nie.

Knutas miał starszą siostrę, która mieszkała w Färjestaden, na sąsiedniej wyspie Öland i brata bliźniaka, który mieszkał na wyspie Fårö. Najczęściej spotykali się na uroczystościach rodzinnych. Siostrę Lenę widywał przeważnie na święta Bożego Narodzenia i w Midsommar, była siedem lat starsza od niego i nigdy nie miał z nią dobrego kontaktu. Jego brat za to dzwonił do niego od czasu do czasu, żeby wyciągnąć go na piwo albo do restauracji. Mimo iż widywali się dość rzadko, ich stosunki były bardzo dobre. Może tak to już było z bliźniakami, myślał Knutas, że zawsze się wiedziało, że jest ta druga osoba i nie trzeba było nieustannie podtrzymywać więzi. Gdy jego brat przyjeżdżał do Visby, najczęściej zatrzymywał się u nich. Dzieci bardzo lubiły swojego wujka. Petra i Nils uwielbiali słuchać jego pełnych przygód historii o żołnierskim życiu. Zawsze potrafił ich rozśmieszyć do łez.

Gdy skręcił na wjazd przed domem i zobaczył Line w oknie kuchennym, naszła go nagła melancholia. I pomyśleć, że ludzie mogli żyć jeden obok drugiego i mieć przed sobą takie tajemnice jak Monika i Egon Wallin. Przerażała go myśl, że mógłby niczego nieświadomy uważać, że ma udane małżeństwo, gdy było wręcz przeciwnie. Że drugi małżonek może z zimną krwią planować przeprowadzkę i rozpoczęcie nowego życia, bez poinformowania o tym słowem swojego partnera. Nie mógł pojąć, jak można było tak bardzo zawieść drugą osobę. Szkoda mu się zrobiło Moniki Wallin. Nawet jeśli miała kochanka, została całkowicie oszukana.

Z głębokim westchnieniem Johan postawił walizkę na podłodze w swoim mieszkaniu. Już niedługo będzie miał tylko jeden adres, ta myśl bardzo mu się podobała.

Max Grenfors zadzwonił do niego w niedzielę po południu, właśnie wtedy, gdy dopiero co ustalili z Emmą, że kupią tajlandzkie jedzenie na wynos i wypożyczą dobry film na wieczór. Typowe. Przez tydzień mógł się cieszyć mieszkaniem z Emmą i Elin, ale teraz musiał wracać z powrotem do Sztokholmu. Z drugiej strony było to zupełnie naturalne, że wezwano go do macierzystej redakcji. Ostatnio w sprawie morderstwa nic nowego się nie wydarzyło, a w Sztokholmie redakcja była zdziesiątkowana przez grypę. Pia musiała pozostać sama na posterunku na Gotlandii.

Zaczął od otwarcia okien, gdyż powietrze w mieszkaniu było zatęchłe. Dwóm roślinom doniczkowym znajdującym się w mieszkaniu wyraźnie brakowało wody. Podlał je obficie i zabrał się do przeglądania poczty. Większość pokaźnego stosu leżącego na wycieraczce stanowiły rachunki, poza kilkoma reklamami i bajeczną widokówką od Andreasa, który był na wakacjach w Brazylii.