Albert Baantjer - De Cock en de geur van rottend hout

Mevrouw Kuijters schudde haar hoofd.

'Edith heeft er gelukkig geen last meer van. In het begin… tijdens haar schooltijd… hebben we wat moeilijkheden met haar gehad.

Leerproblemen… onhandelbaar gedrag.'

De Cock knikte begrijpend.

'Hoe oud was Edith toen ze met het verhaal over haar verkrachting kwam?'

'Achttien.'

'Vijf jaar later.'

Mevrouw Kuijters knikte.

'We zijn erg geschrokken toen haar psychiater het ons vertelde.

Mijn man heeft toen ook onmiddellijk aangifte bij de zedenpolitie gedaan.'

'Hoe is het nu met Edith?'

Mevrouw Kuijters glimlachte.

'Het is over en voorbij. Ze is met een schat van een man getrouwd.'

De heer Kuijters knikte bevestigend.

'Henk is een beste jongen. Daar hebben we het mee getroffen. Het gaat heel goed met Edith.'

In zijn ogen kwam een twinkeling.

'En wij zijn ook gek met onze kleinkinderen. Vooral die meid is om te zoenen.'

De Cock wreef met zijn vlakke hand over zijn breed gezicht. Het was een gebaar met het doel om een andere wending aan het gesprek te geven.

'Ik… eh, ik neem aan,' sprak hij ernstig, 'dat u destijds uitgebreid met Edith over haar verkrachting heeft gesproken.'

De heer Kuijters knikte heftig.

'Edith heeft ons later het hele verhaal verteld… meerdere malen zelfs… voorzover ze zich dat kon herinneren.'

De Cock fronste zijn wenkbrauwen.

'Was er iets wat ze zich niet kon herinneren?' vroeg hij belangstellend.

De heer Kuijters kneep even zijn beide ogen dicht.

'Edith,' sprak hij met trillende stem, 'Edith is, nadat die Jelle Poelstra haar had overmeesterd, vermoedelijk uit angst en emotie bewusteloos geraakt.'

'Heeft dat lang geduurd?'

Heer Kuijters trok zijn schouders op.

'Dat weten we niet. Toen ze weer bijkwam was er niemand meer in die oude loods.'

De Cock schoof naar het puntje van zijn fauteuil.

'Waren er… voordat ze werd verkracht… nog anderen in de loods?'

De heer Kuijters trok een pijnlijk gezicht.

'Dat weet ze niet meer. Het enige wat ze wist… wat ze zich nog helder voor de geest kon halen… was, dat die Jelle Poelstra haar worstelend op haar rug had gelegd, haar directoire had uitgetrokken en…'

De oude man stokte.

'Hij heeft ook bekend.'

De Cock knikte traag voor zich uit.

'Dat weet ik… hij heeft bekend.'

De heer Kuijters keek hem vragend aan.

'Is hij weer bezig geweest?'

'U bedoelt Poelstra?'

De heer Kuijters knikte.

'Het heeft hem maar vier jaar van zijn leven gekost. Verkrachters moesten ze levenslang geven. Ze vervallen toch weer in hun oude zonden.'

De Cock reageerde niet. Hij pakte zijn hoedje van het tapijt en stond op.

'Ik ben blij dat u ons heeft willen ontvangen. Zeg maar niets tegen Edith van ons bezoek. Het is nooit te voorspellen hoe dat uitpakt.'

Mevrouw Kuijters keek naar haar man en schudde haar hoofd.

'Dat doen we niet, hè, Karel? We praten er al jaren niet meer over.'

In een vertederend gebaar legde de heer Kuijters zijn arm om de schouders van zijn vrouw. Met een ernstig gezicht keek hij naar de oude speurder op.

'Het blijft een geheim tussen u en ons.'

Ze reden met hun Golf van de Houtmankade weg. De Cock keek glimlachend voor zich uit.

'Lieve mensen.'

Vledder blikte opzij.

'Ben jij door hun verhaal wat wijzer geworden?'

De Cock knikte.

'Dat denk ik.'

Vledder schudde zijn hoofd.

'Ik niet,' riep hij opstandig. 'Ik begrijp nog steeds niet waarom jij zo'n interesse toont in die oude verkrachtingszaak!'

De Cock keek hem verwonderd aan.

'Je hebt het toch van haar ouders gehoord… Edith Kuijters is… nadat ze door Jelle Poelstra werd overweldigd… enige tijd buiten bewustzijn geweest.'

'En?' reageerde Vledder wrevelig.

'De mogelijkheid bestaat,' verzuchtte De Cock, 'dat bij de verkrachting van Edith Kuijters meerdere personen waren betrokken.'

Vledder gebaarde heftig.

'Wat maakt dat uit? Als ook anderen aan de verkrachting van Edith hebben deelgenomen, dan zijn hun daden al hoog en breed verjaard.'

De Cock knikte gelaten.

'Voor de wet.'

Vledder fronste zijn wenkbrauwen.

'Voor wie dan niet?'

De Cock trok zijn gezicht strak.

'Voor de moordenaar.'

Vledder parkeerde de Golf op de steiger. Ze stapten uit en liepen naast elkaar de steiger af. De Cock keek opzij.

'Ik ga even met je mee naar het kantoor van De Graaf.'

Vledder reageerde verwonderd.

'Kan dat niet telefonisch? De secretaresse kan vermoedelijk zo in haar boeken nakijken hoeveel geld zij maandelijks aan Jelle Poelstra overmaakte en wanneer die betalingen zijn gestart.'

De Cock schudde zijn hoofd.

'Ik wil de boekingsafschriften.'

Vledder grinnikte.

'Wat moet je daarmee? Bewijzen dat Jelle Poelstra chantage pleegde? Wat wil je met dat bewijs? Ferdinand de Graaf en Brammetje zijn dood. Zij kunnen geen van beiden meer aangifte doen.'

De Cock bleef even staan.

'Is dat niet opmerkelijk?'

Annette van Heeteren leidde de rechercheurs met zichtbaar ongenoegen het privé-kantoor binnen. In haar donkere ogen gloorde achterdocht.

'Wat wilt u nog? Ik heb alles al verteld.'

De Cock plukte aan het puntje van zijn neus.

'Uw aspiraties om hier directrice te worden hebben duidelijke vormen aangenomen.'

Annette van Heeteren reageerde kribbig.

'Heeft ze zich beklaagd?'

'Wie?'

'Mevrouw De Graaf?'

De Cock schudde zijn hoofd.

'Haar dochter Florentine vertelde mij dat haar moeder u gisteren hier in deze ruimte knuffelend aantrof met een vreemde heer.'

De ogen van Annette van Heeteren schitterden van verontwaardiging.

'Knuffelen… mevrouw De Graaf weet blijkbaar niet wat knuffelen is. Vermoedelijk heeft ze in haar hele leven nog nooit ge-knuf-feld.'

De Cock lachte om haar reactie.

'U heeft een advocaat in de arm genomen?'

Annette van Heeteren knikte.

'Nu de heer De Graaf dood is, ben ik in feite de spil van deze onderneming. Ik ken de gang van zaken, de verbindingen, de relaties. Ik heb op basis van het verleden recht om hier directrice te worden. Ik vertik het om mijn wetenschap en kennis over te dragen aan een of andere heer, met wie mevrouw De Graaf iets leuks heeft… om daarna als onbruikbaar de laan uit gestuurd te worden.'

De Cock knikte begrijpend.

'Het is uw goed recht,' sprak hij vriendelijk, 'om voor uw belangen op te komen. Maar u zal toch een regeling moeten treffen met mevrouw De Graaf. Zij was in gemeenschap van goederen getrouwd.'

De oude rechercheur glimlachte.

'Meester Van Heerlen is een bekwaam raadsman.'

Annette kneep haar lippen opeen.

'Met-wie-ik-niet-knuffel.'

De Cock wuifde het onderwerp weg.

'Wij willen graag afschriften van de geldstortingen aan Jelle Poelstra.'

Annette liet haar hoofd iets zakken.

'Die heb ik niet meer.'

De Cock keek haar verbijsterd aan.

'Die hebt u niet meer?'

In zijn stem trilde ongeloof.

De secretaresse schudde haar hoofd.

'Ik heb ze vernietigd.'

'Vernietigd?'

'Ja.'

'Wanneer?'

'Vanmorgen, in de papiermachine.'

'Waarom?'

Het gezicht van Annette versomberde. Haar lippen trilden.

'Gisteravond even voor vijven stormde hij hier binnen.'

'Wie?'

'Jelle Poelstra. Hij eiste van mij dat ik de afschriften vernietigde… onmiddellijk… anders wachtte mij hetzelfde lot als Brammetje en De Graaf.'

De Cock keek zijn jonge collega monsterend aan.

'Ik heb je nog nooit zo gezien,' sprak hij bewonderend. 'Je ziet er fantastisch uit in een net kostuum. Bijna een heer.'

Vledder streek met zijn handen over de revers van zijn glanzend colbert.

'Ik voel mij in zo'n kostuum helemaal niet op mijn gemak,' bromde hij. 'Het is net alsof ik in een soort dwangbuis zit.'