Albert Baantjer - De Cock en de geur van rottend hout

Florentine schonk hem een zoete glimlach.

'Ik deed het alleen maar om u te helpen.'

De Cock tuitte zijn lippen.

'Dat is lief. Heb je verder nog iets?'

Het gezicht van Florentine versomberde.

'Moeder is bang.'

'Voor wie… voor wat?'

Florentine zuchtte.

'Vanmiddag ging ze naar het kantoor van vader om iets met zijn secretaresse te bespreken. Ze trof juffrouw Van Heeteren in het privé-kantoor van mijn vader knuffelend met een vreemde man.'

'Een vreemde man?'

Florentine knikte.

'De secretaresse was woedend, omdat moeder ongevraagd en onaangekondigd was binnengestapt. Ze eiste meteen een aanstelling als directrice. Die vreemde man zou haar daarin juridisch bijstaan.'

De Cock fronste zijn wenkbrauwen.

'Weet je inmiddels de naam van die vreemde man?'

Florentine knikte.

'Meester Martin van Heerlen.'

Met een ontevreden trek op zijn gezicht kwam Vledder de grote recherchekamer binnen en liet zich in de stoel achter zijn bureau zakken.

De Cock keek hem onderzoekend aan.

'Problemen?'

'Files… eindeloze files,' bromde Vledder geërgerd. 'Voor je vanaf Westgaarde de Warmoesstraat hebt bereikt, ben je bijna twee uur kwijt. Ze kunnen ons rechercheurs beter een bromfiets geven.'

De Cock keek hem misprijzend aan.

'Ik stap niet op zo'n ding. Voor geen goud.'

Vledder gniffelde.

'Ik zie je al met een helm op.'

De Cock liet het onderwerp rusten.

'Hoe was de sectie?'

Tijdverspilling. Ik had ook thuis kunnen blijven. Ik kende het resultaat al. Een nekschot is een nekschot… alleen het lijk is anders.'

De Cock schudde afkeurend zijn hoofd.

'Je bent er niet alleen voor het resultaat.'

'Waar dan voor?'

De Cock stak zijn wijsvingers omhoog.

'Formeel,' legde hij uit, 'hebben wij het lijk van Abraham van der Velde na de moord in beslag genomen. Na die inbeslagneming hebben we dat lijk in ons beheer. Voor het doen van een gerechtelijke sectie dragen wij het lijk over aan de patholoog-anatoom. Na de sectie krijgen wij weer de beschikking over het stoffelijk overschot. Dat is de procedure. Je kunt dus nooit wegblijven, want dan gaat de sectie niet door.'

'Onzin.'

De Cock keek hem bestraffend aan.

'Geen onzin. De rechter moet later de zekerheid hebben dat het sectierapport van dokter Rusteloos inderdaad betrekking heeft op het lijk van Brammetje… en niet op het stoffelijk overschot van iemand anders. Voor die zekerheid ben jij verantwoordelijk.'

'Zo heb ik het nooit gezien,' sprak Vledder verlegen. 'Ik heb altijd alleen maar gelet op het resultaat. De rest vond ik niet belangrijk.'

De Cock glimlachte.

"Vroeger hadden we zelfs wit lijkenlint. Dan gingen we met lint, kaars en kandelaar, lucifers, karton, een pijp rode lak en een koperen politie-lakstempel op pad om rond de linkerpols van het slachtoffer een daad verzegeling en inbeslagneming te doen.'

Vledder lachte.

'Wat een gedoe. Ik ben blij dat al die poespas is verdwenen. Ik heb dit keer wel aan de assistent van dokter Rusteloos gevraagd om Brammetje zo gaaf mogelijk af te leveren.'

'Waarom?'

'De vrouw van Brammetje wil per se dat hij van huis uit begraven wordt.'

'Een bijzondere reden?'

'Emotioneel. Ze wil hem nog even dicht bij haar hebben.'

'Wanneer is de begrafenis?'

'Morgenochtend om elf uur. Op Zorgvlied.'

De Cock strekte zijn arm naar zijn jonge collega uit.

'Doe morgen een net pak aan,' sprak hij beslist. 'We gaan er samen heen.'

Vledder trok een beteuterd gezicht.

'Je weet dat ik niet graag naar…'

De Cock wuifde zijn bezwaren resoluut weg.

'Een net pak,' riep hij beslist. 'De dood verdient eerbied.'

De oude rechercheur kwam uit zijn stoel omhoog en beende naar de kapstok.

Vledder liep hem na.

'Waar gaan we heen?'

'Naar de Houtmankade.'

'Wat is daar?'

De Cock draaide zich half om.

'Toen jij naar de sectie was, heb ik wat navraag gedaan. Edith Kuijters, het slachtoffertje van Jelle Poelstra, woont al meer dan tien jaar in een rijtjeshuis in Almere-Stad. Zoals jij al veronderstelde, is zij gelukkig getrouwd en heeft zij twee kinderen… een jongen van zestien en een meisje van veertien jaar.'

Vledder keek hem verwonderd aan.

'Wat moeten wij dan op de Houtmankade?'

De Cock wurmde zich in zijn regenjas.

'Daar woonde Edith Kuijters ten tijde van haar verkrachting… gelijkstraats, op nummer driehonderdzeventien. Haar ouders wonen daar nog.'

'En daar wil je heen?'

De Cock knikte.

'Ik wil weten wat zij zich nog herinneren.'

Vledder maakte een wrevelig gebaar.

'Wat wil je toch met die oude verkrachtingszaak?' riep hij opgewonden. 'We zijn bezig met een onderzoek naar twee moorden… recent gepleegd.'

De Cock zette zijn hoedje op. Vrolijk grijnzend keek hij zijn jonge collega aan.

'Je hebt gelijk… recent gepleegd.'

Ze had zilverwit haar, een rond gezicht met roodgeaderde wangetjes. Een paar zachtblauwe ogen lagen daar diep verzonken boven.

Om haar mond was een krans van kleine lieve rimpeltjes. Ze leunde tegen de deur, waarvan ze de kruk in haar hand hield.

De Cock schonk haar zijn beminnelijkste glimlach.

'U bent mevrouw Kuijters?' vroeg hij vriendelijk.

In haar blauwe ogen gleed enige argwaan.

'Dat ben ik… mevrouw Kuijters.'

De Cock lichtte beleefd zijn hoedje.

'Mijn naam is De Cock met… eh, met ceeooceeka.' Hij duimde over zijn schouder. 'Dat is mijn collega Vledder. Wij zijn rechercheurs, verbonden aan het politiebureau in de Warmoesstraat.'

'Recherche?'

De Cock knikte instemmend.

'Is uw man ook thuis?'

Mevrouw Kuijters maakte een hoofdbeweging.

'Die zit binnen aan de thee.'

'Wij wilden even met u beiden praten.'

De argwaan in haar ogen maakte plaats voor angst.

'Is er iets met Edith… met de kinderen?'

De Cock schudde zijn hoofd.

'Maakt u zich geen zorgen,' sprak hij geruststellend. 'Als ik een droevig bericht kwam brengen, stond mijn gezicht in een andere plooi.'

Schuin achter de vrouw verscheen het hoofd van een oude grijze man.

'Wat is er, Marie?' vroeg hij nieuwsgierig.

Mevrouw Kuijters draaide zich om.

'Die twee hier zijn van de recherche.'

De man monsterde het gezicht van De Cock. Zijn snelle betrouwbaarheidsanalyse was blijkbaar gunstig.

'Laat ze d'r in,' sprak hij kort.

Het klonk als een bevel.

Mevrouw Kuijters schuifelde bedrijvig opzij en de rechercheurs liepen langs haar heen naar binnen.

Heer Kuijters ging hen voor.

De kleine huiskamer was gezellig ingericht. Knus, met een bescheiden bankstel, veel tierelantijntjes en fraai ogende planten op sierlijke kleine tafels. Op de schoorsteenmantel stonden lijstjes met foto's van lachende kinderen.

Bij mevrouw Kuijters was de angst verdwenen.

'Believen de heren thee?'

De Cock liet zich in een fauteuil zakken en legde zijn hoedje naast zich op het tapijt.

'Graag,' riep hij gretig, 'met een klein schepje suiker en een scheutje melk.'

Vledder schudde zijn hoofd.

'Dank u.'

Toen de thee was geserveerd en het echtpaar Kuijters tegenover hem op de bank zat, vouwde De Cock zijn handen.

'Mijn collega en ik,' begon hij zijn uitleg, 'zijn bezig met de behandeling van twee moorden.' Hij schonk hen een brede glimlach.

'Daar hebt u beiden uiteraard niets mee te maken.'

De oude rechercheur pauzeerde even.

'Tijdens ons onderzoek kwam bij ons plotseling een man in beeld, genaamd Jelle Poelstra.'

De heer Kuijters kwam iets omhoog.

'De verkrachter van onze dochter.'

De Cock knikte.

'We hebben het proces-verbaal opgevraagd. Het is lang geleden… zo'n vijfentwintig jaar, en de heer Jelle Poelstra is voor die verkrachting gestraft. Die zaak is… juridisch gezien… afgedaan. Wij wilden uw dochter Edith met dat verleden niet lastigvallen. Wij hielden rekening met de mogelijkheid dat bij haar… emotioneel… de zaak nog niet geheel was verwerkt.'