Albert Baantjer - De Cock en de geur van rottend hout

Vledder kwam na enkele minuten hoofdschuddend in de Sloterdijkstraat terug.

'Hij staat er niet.'

De trekken op het gezicht van De Cock verhardden.

'Ik vermoed waar hij wel staat.'

Vledder ranselde de Golf over de weg, negeerde op het Haarlemmerplein het rode licht, gierde langs het markante standbeeld van Domela Nieuwenhuis en stoof onder het viaduct door de drukke Spaarndammerstraat in.

De Cock schudde afkeurend zijn hoofd.

'Het is zinloos. Het helpt je niet of je hard rijdt. Je neemt onverantwoorde risico's. Straks regent het klachten uit de buurt.'

Vledder scheen hem niet te horen. Met onverminderde snelheid raasde hij door.

Op de Rigakade, schuin voor Brammetjes oude legerloods, stond met nog zwak brandende koplampen een helgele Fiat vijfhonderd.

Vledder stopte pal achter het kleine wagentje en de rechercheurs stapten uit. De Fiat was verlaten, de portieren waren niet afgesloten en de sleutels staken in het contact.

Bezield van angstige voorgevoelens stapte De Cock de oude gammele loods binnen. Vledder volgde. De scheefhangende houten deur klapte achter hen dicht. Het was schemerig donker in de loods en het geurde er muf naar schimmel op rottend hout.

De Cock liet het licht van zijn zaklantaarn voor zich uit dansen.

Instinctief wist de oude rechercheur waar hij zijn moest.

Achter in de loods, op resten van jutezakken, lag een lange magere man. Hij was gekleed in een fraaie bruine wintermantel. Op ongeveer een halve meter van zijn hoofd lag een imposante bontmuts.

De lange benen van de man waren iets gespreid. Zijn armen lagen langs zijn lichaam. Van zijn handen staken de vingers omhoog.

De Cock nam de situatie even in ogenschouw. Daarna hurkte hij bij de dode neer. Het licht van zijn zaklantaarn gleed over het achterhoofd van het slachtoffer. In de nek van de dode, even onder de haargrens, ontdekte hij een kleine ronde wond.

Tot zijn verbazing ontbrak de krans van kruitslijm. Het maakte hem nieuwsgierig. Toen hij de kraag van de bruine mantel iets terugtrok, ontdekte hij in de hals een tweede kogelwond.

De oude rechercheur verschoof iets van plaats. Zijn aandacht richtte zich op de handen van de dode. Aan de rechterhand, bij de nagels van wijs- en middelvinger, ontdekte hij kleine bloedsporen.

De Cock schoof weer terug. Hij legde zijn zaklantaarn naast het hoofd van de dode en tilde de rechterschouder iets op. In het lichtschijnsel werd het gelaat van de man zichtbaar. Het schokte de oude rechercheur niet.

Vledder boog diep over hem heen. De hete adem van de jonge rechercheur kriebelde in zijn nek.

'Jelle Poelstra,' hijgde hij.

De Cock knikte.

'Net als Ferdinand de Graaf en Abraham van der Velde afgemaakt met een nekschot.'

De oude rechercheur schudde zijn hoofd.

'Maar dit keer niet zonder slag of stoot. Het eerste schot miste en bij het tweede, dodelijke schot heeft de moordenaar zijn slachtoffer niet zo dicht kunnen benaderen dat rond de wond een krans van kruitslijm ontstond.'

De Cock trok opnieuw de kraag van de bruine mantel terug en toonde Vledder de kogelwond links onder aan de hals van de dode.

'Vermoedelijk was Jelle Poelstra meer op zijn hoede dan de anderen… werd hij niet verrast en zag kans zich te verweren. Aan de nagels van zijn rechterhand zijn herkenbare bloedsporen. Mogelijk vinden we achter de nagels van zijn wijs- en middelvinger nog kleine huiddelen.'

'En dat betekent?'

De Cock kwam overeind.

'Een DNA-beeld van zijn moordenaar.'

De Cock had moeie voeten. Met de broekspijpen tot aan zijn knieën opgerold stak hij zijn behaarde, inbleke benen in een teil dampend water. Parelend bruiszout kriebelde tussen zijn tenen.

Voorovergebogen en met een van pijn vertrokken gezicht streek hij met zijn handen langs zijn enkels. Het leek hem toe dat een legioen venijnige duiveltjes met lange scherpe naalden in de bollen van zijn kuiten prikten. De pijn gaf hem een onbehaaglijk gevoel

van verslagenheid.

Hij wist wat die pijn betekende. Wanneer een onderzoek slecht verliep, wanneer hij het idee had steeds verder van de oplossing weg te drijven, togen die venijnige duiveltjes ten aanval en voelde hij zijn voeten. Hij blikte schuins omhoog naar zijn vrouw, die met een zware ketel in haar hand naast hem stond.

'Moet er nog warm water bij?' vroeg ze bezorgd.

De Cock knikte.

'Voorzichtig.' In zijn stem klonk angst.

Ze schonk vanuit de ketel in de teil.

'Nog meer?'

De oude rechercheur maakte een afwerend gebaar.

'Ik hoef niet levend gekookt te worden,' riep hij knorrig. 'Ik ben geen kreeft.'

Mevrouw De Cock lachte. Ze kende de stemmingen van haar man en wist, dat zijn slechte humeur meer met zijn werk dan met zijn voeten te maken had.

'Ben je er nog niet uit?' vroeg ze liefjes.

De Cock schoof zijn benen heen en weer.

'Waaruit?' vroeg hij overbodig.

'De moorden in die oude houtloods.'

De Cock schudde zijn hoofd.

'Ik heb soms het idee dat ik dicht bij de oplossing ben en dan smijt een nieuwe moord al mijn verwachtingen weer op de schroothoop.'

'Je hebt nu toch het DNA van de dader?'

De Cock snoof.

'DNA, afgeleid van het Engelse deoxyribonucleic acid… ook wel DNA-fingerprint genoemd… een biologische vingerafdruk. Dat is mooi als bewijsmiddel… wanneer ik een dader heb. Zonder een dader heb ik niets aan die DNA-fingerprint.'

'Ik dacht dat dat een prachtig nieuw opsporingsmiddel was.'

De Cock schudde zijn hoofd.

'Nog niet. Van de echte vingerafdrukken hebben we een uitgebreid bestand, waarin we kunnen zoeken. Van de DNA-fingerprints hebben we zo'n bestand niet.'

De oude rechercheur grinnikte.

'En voor wij van elke verdachte een DNA-fingerprint mogen maken, zal er nog heel wat water door de Amstel moeten vloeien.'

De Cock trok zijn rechterbeen iets omhoog en liet het water van zijn voet druipen.

'Ik heb het gevoel dat de geur die in die oude loods hangt… die geur van rottend hout… iets met de moorden te maken heeft, maar ik weet niet hoe ik die geur moet inpassen.'

Grommend trok hij zijn andere been uit het water en pakte een handdoek.

Mevrouw De Cock hoorde hem hoofdschuddend aan.

'Maak wat voort, Jurrian,' spoorde ze hem aan. 'Je moet naar de Warmoes straat.'

De Cock snoof.

'Ik ben avond aan avond op pad. Ze kunnen 's morgens wel een uurtje op mij wachten.'

Mevrouw De Cock zuchtte omstandig.

'Heb je nog moeie voeten?'

'Het is over.'

Mevrouw De Cock wees naar de telefoon.

'Vledder heeft al een paar maal gebeld en gevraagd waar je bleef.'

De oude rechercheur keek op.

'Wat is er? Voelt hij zich eenzaam?'

Het klonk spottend.

Mevrouw De Cock bukte zich en nam de teil onder zijn voeten weg. 'Wat is dat voor een nare opmerking,' riep ze bestraffend.

'Vledder is altijd op tijd. Daar kun jij een voorbeeld aan nemen.'

De Cock bromde, liet zijn broekspijpen zakken en trok zijn sokken aan.

'Jonge mensen kunnen met minder slaap toe,' riep hij humeurig.

'Toen ik zo oud was als hij…'

Mevrouw De Cock onderbrak hem fel. Ze zette kwaad de teil terug op de vloer. Water golfde over de rand.

'Schiet op,' riep ze briesend. 'Die jongen zit op het bureau in moeilijkheden. Vledder heeft een man bij zich die een bekentenis wil doen… alleen aan jou.'

Toen rechercheur De Cock toch enigszins gehaast de grote recherchekamer binnenstapte, vond hij Vledder wat bedremmeld achter zijn bureau. De oude rechercheur blikte verwonderd om zich heen.

'Waar is die man, die een bekentenis wilde doen?' vroeg hij scherp.

Vledder keek op.

'Wat ben je laat,' verzuchtte hij. 'Die man zit hier al vanaf negen uur.'

De Cock bromde.

'Ik zat thuis met mijn voeten in een teil met warm water.'