Albert Baantjer - De Cock en de geur van rottend hout

De Cock lachte.

'Het staat je goed.'

Vledder ging wat onwennig zitten en schoof een lade van zijn bureau open.

'Ik heb vanmorgen het rapport ontvangen van onze wapendeskundige.'

'En?'

Vledder schudde zijn hoofd.

'Volgens het rapport is met die oude Webley & Scott legerrevolver in geen jaren een kogel afgevuurd. Dat maakte hij op uit de roestplekken in de loop. Voor alle zekerheid heeft onze wapendeskundige er toch schietproeven mee genomen. Eindconclusie van het rapport: de kogel die dokter Rusteloos uit de hersenpan van Ferdinand de Graaf plukte, komt beslist niet uit de aangeboden revolver.'

'En de kogel uit het hoofd van Brammetje?'

Vledder gebaarde naar het rapport.

'Een vergelijkend onderzoek met de kogel uit het hoofd van Brammetje was volgens de wapendeskundige niet nodig. Die kogel is namelijk identiek aan de kogel uit het hoofd van Ferdinand de Graaf. Beiden zijn met hetzelfde wapen vermoord.'

'En dat wapen is duidelijk niet de oude Webley & Scott revolver van Roger ter Beek.'

Vledder schudde zijn hoofd.

'Het lijkt er niet op.'

De Cock maakte een berustend gebaar.

'Ik had er ook geen hoge verwachtingen van,' sprak hij achteloos.

'Voor Roger ter Beek gelden mijns inziens geen redelijke motieven voor moord.'

'Ga je nog iets tegen hem ondernemen?'

De Cock duwde rimpels in zijn voorhoofd.

'Je bedoelt strafrechtelijk?'

'Verboden wapenbezit?'

De Cock schudde zijn hoofd.

'Dat lijkt mij niet fair.'

'Hoe wil jij dan dat wapen verantwoorden?'

De Cock grijnsde.

'Daar heb ik geen moeite mee. Dat deponeren wij gewoon als gevonden voorwerp.'

Vledder parkeerde de Golf bij de poort van de begraafplaats Zorgvlied en de beide rechercheurs stapten uit. De Cock blikte om zich heen en huiverde. Het leek of de natuur voor de begrafenis van Abraham van der Velde, het tweede slachtoffer van een maniakale moordenaar, een identiek decor had bedacht.

Een schrale, ijzig koude poolwind toverde schuimkoppen op de golven van de Amstel, joeg onbelemmerd door kale bomen en verschrompelde het eeuwige groen van de hoge statige coniferenhaag aan de poort.

Rillend, iets gebogen, slofte de oude rechercheur over het brede toegangspad. Het grove grind knerpte onder zijn voeten. De geschiedenis herhaalde zich, hij verwenste opnieuw de maand november en verlangde in het diepst van zijn hart vurig naar een milde december met pepernoten-, speculaas en voorverwarmde kerstkransen.

'Welke smoezen jij in de toekomst ook bedenkt,' riep Vledder morrend boven de joelende wind uit, 'dit is beslist de laatste keer dat ik met jou meega naar een begrafenis.'

De Cock keek geamuseerd naar hem op.

'Dat heb ik eerder van je gehoord. Ik zie nu dat je een nette jas draagt. Prachtig. Een compleet andere Vledder.'

De jonge rechercheur bromde.

'Jij mag ook wel eens naar een andere regenjas uitzien. In dit vette ding kunnen ze je uittekenen.'

De Cock liet de kritiek op zijn kleding in de wind verwaaien. Bij de aula ging de oude rechercheur uit de wind onder een afdakje tussen andere belangstellenden staan. Het gaf wat warmte.

Een brede glanzende lijkwagen kroop over het grind van het toegangspad naderbij. Op enige afstand stopten de volgwagens. De deuren van de aula gleden open en de met bloemen bedekte baar werd uit de wagen getild.

De Cock kwam uit de luwte van het afdakje vandaan. Met ontbloot hoofd, zijn hoedje in zijn hand, keek hij toe en hoopte opnieuw dat zijn grote oorschelpen het in de koude wind niet zouden begeven.

Toen eenieder door de aula was opgeslokt, stapte hij na Vledder als laatste naar binnen. De rechercheurs schoven naar de achterwand.

Met hun rug tegen de eikenhouten lambrizering, keken ze naar een deftig in het zwart geklede heer, die achter een kathedertje plaatsnam. De statige heer rangschikte een paar papieren en bracht zijn handen in een theatraal gebaar schuin naar voren.

'God ,' sprak hij met enige stemverheffing, ' schenke u Zijn zegen en geve u vrede. Amen .' Hij liet zijn armen zakken en ging rustiger verder. 'Ziende op de Heer, die gesproken heeft: lk ben de opstanding en het leven, die in mij gelooft zal leven; ook al is hij gestorven

en een ieder..!

Vledder stootte De Cock aan.

'Hebben die luitjes in het zwart nooit een andere tekst?' vroeg hij gemelijk. 'Ik heb dit nu al een paar maal gehoord.'

De oude rechercheur reageerde niet. Zijn scherpe blik gleed over de ruggen van de aanwezigen.

Vooraan in het midden zat de vrouw van Abraham van der Velde.

Naast haar ontdekte De Cock zijn vriend Smalle Lowietje, bijna onherkenbaar in een stemmig zwart kostuum.

Op de tweede rij zat Mathilde de Graaf naast Michel van Amerongen en haar dochter Florentine. Verderop herkende hij mensen uit de klantenkring van Smalle Lowietje.

De oude rechercheur voelde zich onrustig. Hij blikte schichtig opzij.

'Ik mis iemand,' fluisterde hij gehaast.

'Wie?'

'Jelle Poelstra… hij zou komen. Dat heeft hij uitdrukkelijk gezegd.'

Vledder maakte een schouderbeweging.

'Misschien is hij verhinderd.'

'Hoe?'

'Wat bedoel je?'

'Op welke manier is hij verhinderd?'

Vledder maakte een hulpeloos gebaar.

'Wat maakt dat uit?'

De Cock liet zijn blik door de aula dwalen. De zalvende woorden van de man achter de katheder bereikten hem niet meer. Hij zocht naar een uitweg.

Links van hem, op enige meters afstand, ontdekte hij een deur, waarboven een kleine lichtbak met in rood het woord EXIT.

Hij gaf Vledder een wenk en schuifelde van hem weg. Toen hij de deur had bereikt, tastte hij naar de kruk en drukte hem voorzichtig open. Via de deur bereikte hij een gang met een granieten vloer.

Hij wachtte even tot ook Vledder de aula had verlaten. Toen draafde hij naar buiten.

Vledder liep hem na.

'Wat ben je aan het doen?' riep hij kwaad. 'Je kunt toch niet zomaar een uitvaartdienst verstoren?'

De Cock trok zijn gezicht in een ernstige plooi.

'Brammetje komt ook zonder mij wel in de hemel.'

Hij wees voor zich uit.

'Naar de Sloterdijkstraat.'

De Cock drukte voor de tweede maal op de koperen bouton. Eerst nu zag hij dat van de wit emaille naamplaat een schilfertje was weggesprongen.

Ook op het tweede bellen werd niet gereageerd. De Cock tastte in zijn broekzak naar het apparaatje dat hij eens, lang geleden, van zijn vriend en ex-inbreker Handige Henkie had gekregen… een koperen houdertje met daarin een keur van stalen sleutelbaarden.

Met kennersblik zocht hij de juiste sleutelbaard en in luttele seconden had hij de deur ontsloten.

De oude rechercheur bukte naar de kranten op de deurmat.

Hij reikte ze Vledder aan.

'Van vandaag en gisteren,' sprak hij loom. 'Ga eens informeren bij de buren of die iets weten… wanneer Jelle Poelstra voor het laatst werd gezien… of hij wellicht bezoek heeft ontvangen… of hij een auto bezit… kleur, merk en misschien weet iemand het kenteken… waar hij dat ding in de buurt gewoonlijk parkeert. Ik zoek hier wel verder.'

Vledder verdween met de kranten onder zijn arm.

De Cock ging verder speurend de kleine woning door. Er was niets wat hem alarmeerde. Geen sporen van geweld of een worsteling.

Dat verwachtte hij ook niet. Het bed was keurig opgemaakt en in de keuken stond een halve fles zure melk.

Vledder kwam de woning binnen.

'De buurvrouw boven mist hem al sinds gisteren. Ze kookt nog wel eens wat voor hem, maar ook gisteren was hij de hele dag niet thuis. Jelle Poelstra heeft volgens haar een kleine helgeel gespoten Fiat vijfhonderd. Het kenteken weet ze niet. Gewoonlijk staat dat wagentje om de hoek in de Planciusstraat.'

De Cock wees naar buiten.

'Ga eens kijken of die Fiat daar staat. Dan sluit ik de deur van de woning weer af.'