Уладзімір Правасуд - Соль і перац

Скажу па-шчырасці я вам
(Пацвердзіць гэта кожны):
Грымеў наш завадскі ансамбль,
Грымеў, як толькі можна.

Ён выстаўляў нам напаказ
Рэпертуар багаты.
У ў клубе завадскім штораз
Ён выступаў на святы.

Прыхільнасць заваёўваў ён,
Яго паслухаць — люба!
Грымець пачаў на ўвесь раён,
Радзей — у родным клубе.

І ўсё званчэй, званчэй гучаў.
І ўжо без астаноўкі
На вобласць ён грымець пачаў,
А ў родным клубе — змоўкнуў.

А слава ўсё расла — ого!
І ўжо цяпер, няйначай,
Глядзім і слухаем яго
Па тэлеперадачах.

Глядзім, а на душы шчыміць:
Адкуль такое ліха? —
Наш завадскі ансамбль грыміць,
А ў нашым клубе — ціха.

Здаўна павялася гаворка такая,
Што п'янаму бог сам дарогу ўступае.
Любіў брыгадзір наш такую гаворку,
Калі запраўляўся «вадзіцаю» горкай.
Ідзе ён — ніхто не трапляйся на вочы,
Калі непрыемнасцей розных не хочаш.
Аднойчы яго падвяла ўсё ж сівуха...
...Ішоў брыгадзір наш пад добраю «мухай».
Ішоў, як звычайна, хістаўся... І многім
Прыйшлося ўступіць брыгадзіру дарогу.
І раптам — о, божа! — аж ахнулі людзі,—
Раз'юшаны бык на дарозе што будзе?
Магчыма, ад статку адбіўся, задзіра.
І вось ён насустрач ідзе брыгадзіру.
Яго усё гэта, напэўна, здзіўляла,
Што наш брыгадзір, як ні ў чым не бывала,
Ішоў на збліжэнне, выводзіў заўзята:
«Бывайце здаровы, жывіце багата...»
І бык тут спыніўся, нацэліў рагамі,
Зямлю стаў капаць пад сабою нагамі...
Здзівіўся і наш брыгадзір ад такога:
Як гэта яму не ўступаюць дарогу?
А бык — ані з месца, прырос да дарогі.
Імгненне —
Паддзеў брыгадзіра на рогі.
І трэба сказаць вам, браткі, па сакрэту:
Пайшло на карысць, брыгадзіру ўсё гэта.

Адрасціў мой Саша вусы,
Прыгажун стаў — хоць куды!
Я вусамі ганаруся.
Ды праз вусы — нелады.

Пасміхаюцца дзяўчаты,
Як мяне сустрэнуць дзе;
Ты глядзі, маўляў, вусаты
Вакол пальца абвядзе.

Я ўсміхаюся таксама:
— Нас вадой не разальеш,
Мне, прызнацца, ён з вусам!
Падабаецца нат лепш.

А у вёсцы — ці то ўранні,
Ці то вечарам ідзеш:
«Вусачыха», да спаткання...
«Вусачыха», добры дзень...

І таму сказаць я мушу
Пры сустрэчы першай з ім:
— Буду так кахаць!
А вусы?
Вусы, мілы, ні пры чым!

Дзе б ж пачуў што важнае
Ці плётку ні падслухаў —
Другому скажа усё роўна па сакрэту ён —
На вуха.

Адлічвае ён дні, мінулыя падзеі
І з кожным днём худзее...

Як глянуў,
дык адразу закахаўся,
Але ў адказ чуў
толькі адны кпіны.
Бо закахаўся —
вось у чым бяда ўся —
Ён не ў дзяўчыну,
а ў яе машыну.

СЯБЕ ПАДВЁЎ

— Ах, «Жыгулі»! —
3агадчык базы
Уздыхнуў.—
Набуду іх адразу!..
І стаў цягнуць —
Сябе падвёў:
Ні базы і і ні «Жыгулёў».

— Тым трэба жыць,
Што набяжыць,—
Казаў заўжды Выносаў.—
Бяры, дзе дрэнна што ляжыць,
У разявак з-пад носа.
І без разбору браў і нёс —
Ці мала там, ці многа...
Яму, нарэшце, здрадзіў лёс —
Яго ўзялі самога.

Малых ён пеўнікаў усіх
Дзяўбаў, як мог. Напэўна,
Ён быў дужэй за ўсіх за іх.
Ды раптам сцішыўся, прыціх
Перад сапраўдным Пеўнем.

ЯГО МЕТАД

Ён кожны часопіс прагледзіць,
Заўжды прагартае газеты,
Што знойдзе — праз сіта працэдзіць,
Затым зарыфмуе ўсё гэта.

Чужыя сабраўшы усходы,
Ён зноўку іх сее у друку...
... Народзіцца рыфма заўсёды,
Была б толькі знойдзена думка.

ЗАКАПАЎ

Пісьменнік твор свой новы напісаў.
Цяпер над ім ён ночы каратае,
Бо так глыбока думку закапаў,
Што сам яе ніяк не адкапае.

Ён так чытаў, што ў зале — ні-ні-ні:
Ні шэптаў не было, ні рухаў.
Нат муха не парушыць цішыні —
Заснула на ляту і муха.