Уільям Шэкспір - Тры камедыі

Твой гонар
Найлепшая ахова мне. Дзіўлюся
Я на тваё аблічча — і начы
Ужо не існуе, і тут, наўкола,
Не ноч, не пушча, а дзівосны свет,
Бо для мяне ты стаўся цэлым светам.
Ну, як жа мне казаць, што тут сама я,
Калі ўвесь свет са мною размаўляе?!.

Зашыюся я ў нетры, а цябе
Драпежнікам пакіну: хай з’ядаюць!

Ах, самы хіжы звер не гэткі жорсткі.
Што ж, уцякай! Хай казкі зменяць воблік:
Хай гоніцца за Апалонам Дафна,
За крумкачом — галубка, лань — за тыграм...
Дарэмны спех, калі ўцякае змога,
А слабасць мкне за ёю наўздагон.

Я не жадаю слухаць больш. Пусці!
А ўчэпішся за мною зноўку — ведай:
Я закатую ў гушчары цябе.

Усюды: ў полі, ў горадзе, ў бажніцы
Катуеш ты мяне,— й табе не брыдка?!
Жанчыну ува мне ты зневажаеш.
Змагацца за каханне — каляіна
Не нашая... Не мы прасіць павінны,
А нас...

Я — за табой. О слодыч мук —
Займець загубу ад каханых рук.

Спакойнай ночы! Хутка сам, псяюха,
Ён за табой пашпарыць што ёсць духу.

Вітанне пілігрыму! Кветка ёсць?

Вядома. Вось!..

Давай яе сюды.
У лесе ёсць ляха, там, дзе ўсё лета
Растуць агаткі, цмен ды першацветы,
Там, дзе знаўкола паспляталі шаты
Ажына, глог, язмін і бэз кашлаты.
Прытомленая скокамі, гульнёй,
Тытанія, бывае, спіць на ёй.
Звычайна там скідаюць скуру змеі —
Апоны найдыхтоўныя для феяў.
Там я ўцаджу ёй гэты сок у вочы,
Каб яры чмур Тытанію марочыў.
Нá і табе! Па гушчарэчы, тут,
Ад дзеўкі гожай хлопец-шалапут
Хаваецца. Дык ты яму павекі
Так нашмаруй, каб твар тае паненкі
У вочы ўпаў яму. Той кавалер
На гарадскі апрануты манер.
I так, глядзі, зрабі, каб моц напалу
Яго нясцерпней, чым яе, праймала.
Сюды вяртайся зноў да першых пеўняў.

Мой валадар, усё зраблю найпэўна.

Спярша пакарагодзьце, паспявайце!..
Пасля, на трэць хвіліны, хто куды:
Хто нішчыць чарвячкоў у кветках ружы;
Хто біцца з кажанамі — з іхніх крылаў
Пашыем нашым эльфам камізэлькі;
Хто гнаць сычоў, што вухкаюць на нас
I зеўраць з цемры. Я ж у сон хілюся.
Мяне закалышыце — дый за працу.

Гэй, вужакі, чарвякі,
Мышы, яшчаркі, макрыцы,
Разбрыдайцеся ў бакі,
Прэч ад нашае царыцы!

Разам з намі, філамела,
Калыханку снуй умела!
Люлі, люлі, люлі-бай!
Люлі, люлі, люлі-бай!
Хай ні чары, ні пачвары,
Ні памжа, ні патарочча
Сон царыцын не сурочаць!
Спі шчасліва, спачывай!
Добрай ночы! Люлі-бай!

Павукі-крыжавікі,
Не пляціце павуціны,
Жабы, вожыкі, жукі,
Прэч у норы, ў твань, у ціну!

Разам з намі, філамела,
Калыханку снуй умела!
Люлі, люлі, люлі-бай!
Люлі, люлі, люлі-бай!
Хай ні чары, ні пачвары,
Ні памжа, ні патарочча
Сон царыцын не сурочаць!
Спі шчасліва, спачывай!
Добрай ночы! Люлі-бай!

Яна ўжо спіць. Да працы спорнай
Бяжым, ляцім!.. Хтось будзь дазорнай!

Каго ўбачыш, як прачнешся,
Тым захопішся, пратнешся.
I няхай любоўны пал
Воўк, мядзведзь, альбо шакал,
Альбо дзік з лычом-капалкай
У табе запаляць палка.
Абудзіся, як ля твару
Заварушыцца пачвара! ( Выходзіць .)

Ты знемаглася, ты прыстала дужа,
Я ж, як на тое, з тропу збіўся, дружа.
Ці не знайсці нам дзе які прыстанак
I пачакаць: хай дапаможа ранак?!

Ладкуй сабе, Лізандрачка, бярлог,
А я прытнуся побач тут — на мох.

I я з табой на гэтае ж радно:
Душа адна — і сховішча адно.

Між намі правядзі, Лізандр мой, рыску,
Не выпадае класціся нам блізка.