Уільям Шэкспір - Тры камедыі

А, фея! Мой паклон! Куды ідзеш?

Цераз яр і гушчар,
Курганоў чараду,
Праз шырокі абшар,
Праз агонь і ваду —
Я лунаю безупынна,
Абганяю месяц плынны.
Я служу царыцы феяў,
Перад ёю росы сею.
Вартавыя-першацветы
Увабраліся ў саеты:
Іх рубіны, быццам сіта,
Цэдзяць водар самавіты.
Я з жамчуговых росаў гаю
Ім завушнічкі ў вушкі паўдзяваю.
Ну, мужычок, бывай! Марудзіць годзе —
Сюды царыца з феямі прыходзіць.

I цар сюды заявіцца, дарэчы,—
Дабра не будзе з гэтае сустрэчы.
Раз’ятраны, ён з ёю на нажах
З-за хлопчыка, што ходзіць у пажах
У ейнай свіце. Фея падмяніла
Яго ў цара індыйскага. Ён мілы,
Акраса світы, ўсе ў яго ўлюбёны,
Аж зайздрыкі хапаюць Абярона.
З сабою мець яго ён хоча — страх!
Каб разам з ім бадзяцца па лясах.
Але царыца ўпарціцца-такі,
З ім бавіцца, пляце яму вянкі.
Цяпер дзе ні сустрэнуцца міжволі —
Ў гаі зялёным, ці на голым полі,
Ці на паляне зорнай, ці над рэчкай,—
Між імі гэткая закручваецца спрэчка,
Што небаракі-эльфы стрымгалоў
Хаваюцца пад шапкі жалудоў.

Як я гляджу, дык ты, па ўсіх прыкметах,
Той дух свавольны, што пужае гэтак
Дзяўчат знянацку, дотыкам ці ўскрыкам,
Збівае падарожных з панталыку,
Той, што здымае ў гладышах смятанку,
Што маслу збіцца не дае ў біянках,
Што адбірае дрожджаў моц у піва,
Ўпарожне круціць жорны ўсім надзіва,
Хто ж яго кліча «даражэнькі Пук» —
Таму ён і памочнік, і сябрук.
Дык ты Гарэза Робін?

Угадала.
Бадзяга я начны, штукар удалы.
Сам Абярон рагоча, у гуморы,
Калі я па-кабылляму гутору
I жарабца ўзварушваю да шалу;
Ці яблыкам прыпечаным, бывала,
Стаюся ў кубку кумчыным на дне,
Яна ледзь толькі з кубка сербане —
Я шусь у губы кумчыны!.. I ўраз
На грудзі ёй выплюхваецца квас.
Альбо кабеце, што жалобіць словы,
Я ўслончыкам падамся адмысловым:
Нацэліцца яна ўмасціцца гладка —
Я з-пад яе, кабета плясь азадкам!
Закрэкча гучна, заікнецца квола,
Аж за бакі бяруцца ўсе наўкола.
I божацца гаспадары і госці:
Даўно не мелі гэткай весялосці...
Хавайся, фея! Бачыш: Абярон!..

А вунь царыца. Як няўпору ён!

Пыхлівая Тытанія?!. I ветах
Сустрэчу нашу, мусіць, не злагодзіць.

Раўнівы Абярон?! Прэч, феі, прэч!
Мне брыдкія і твар яго, і ложак.

Стой, неслухмянка! Хто я табе — муж?!

А я хто? Ці не жонка? Ды хіба
Не пакідаў ты ўпотай царства феяў,
Каб на жалейцы ў вобразе Карына
Па днях дудзець і пра каханне баяць
Філідзе вабнай?! А цяпер нашто
Ты з Індыі далёкай заявіўся?!
Таму, што баявая амазонка,
Твая сяброўка ў чабатках прыўкрасных
Шлюбуецца з Тэзеем і ты хочаш
Паслаць іх ложку радасць і памыснасць.

Саромейся! Табе хіба ўшчуваць
Мяне за сябраванне з Іпалітай,
Калі з Тэзеем водзішся сама?!
Ці ўпоцемках не ты яго звяла
Ад Перыгены, ўзятае гвалтоўна?
I ці не праз цябе ён адступіўся
Ад Эгле, Арыядны, Анціопы?

Набаяла табе ўсё гэта рэўнасць.
За цэлы год ні разу не ўдалося
У лесе, у ярах ці на пагорках,
Ля рэчкі ціхаплыннай, ля крыніцы
Ці на пясчаным беразе марскім
Пад музыку вятроў нам пакружыцца,
Каб ты не папсаваў нам нашы гульні.
Ад прыкрасці, што рупяцца дарэмна,
Вятры ўзнялі, нібыта ў помсту, з мора
Туман шкадлівы. Ён апаў — і рэчкі
Такою фанабэрыяй напоўніў,
Што тыя пазахоплівалі сушу.
Дарэмна вол ярмо цягнуў, дарэмна
Араты пот ліў: гіне збажына
Зялёнаю, вусоў не прычакаўшы.
Палеткі апусцелі, мрэ жывёла,
Адно жыруе вараннё на трупах.
Гразюкай зацягнула мурагі,
Дзе пастушкі гулялі і ў апуку,
I ў булу — сцёрся гульняў след.
Зімы чакаюць з гора бедалагі.
Начамі вусціш: не пяе ніхто.
I вось ад гневу пабляднелы месяц,
Вады ўладар, паветра завільготніў
I распладзіў раматусы без меры.
Ўсе поры года зрушыліся з месца:
I падае сівагаловы шэрань
У свежыя абдымкі пульхнай ружы.
Затое да кароны зімняй сцюжы
Вянок духмяны з веснавых бутонаў
Прычэплены на смех. Вясна і лета,
Зіма і восень, як на прадстаўленні,
Мяняюцца апраткай, і не можа
Адрозніць свет, якая дзе пара.
I ўсё праз нашы нелады і сваркі
Непамыслоты гэтыя паўсталі.
Мы — іх прычына, мы ствараем іх.