Уільям Шэкспір - Тры камедыі

Усё ў тваіх руках, аднак. Навошта
Тытанія пярэчыць Абярону?
Прашу я толькі хлопчыка сабе.

Дарэмна ты сабе вярэдзіш сэрца,
За царства феяў не аддам дзіцёнка.
Мне яго маці жрыцаю служыла:
У водары начэй індыйскіх часам
На залатым няптунавым пяску
Сядзелі разам з ёю мы, сачылі
За лайбамі купецкімі, дасціпна
Смяяліся, калі распуснік-вецер
Вятрылы, надзімаючы, цяжарыў.
Жартуючы, яна іх пераймала:
Цяжарная ўлюбёнцам нашым, плаўна
Плыла па сушы, каб вярнуцца тут жа
З якою-небудзь драбязою ў жменях,
Бы з грузам дарагім з краёў заморскіх.
Аднак яна смяротнаю была.
Жыцця ёй каштаваў дзіцёнак мілы.
Я хлопчыка ўзгадую ёй у памяць
I ў памяць ёй не разлучуся з ім.

Ці доўга ты прабудзеш тут, у лесе?

Пакуль не павянчаецца Тэзей.
Калі ты ў гульнях нашых месяцовых
I ў карагодах хочаш браць удзел,
Прыстойна, мірна,— заставайся з намі.
А калі не — нам лепш не сустракацца.

Аддай дзіця — і я з табою ў згодзе.

Не, нізавошта. Прэч адгэтуль, феі,
Ад Абярона зноў вайною вее.

Ну, што ж, ідзі! Ды з лесу ты не выйдзеш,
Пакуль я за знявагу не адпомшчу.
Сюды, мой слаўны Пук! Ты помніш,
Як слухаў я сірэну, што плыла
Па моры на дэльфіне? Так прывабна,
Так соладка яна тады спявала,
Што хвалі неўтаймоўныя аціхлі
I зоркі пазрываліся з арбіт,
Каб спеў яе паслухаць...

Як жа, помню.

Прыкмеціў я ( хоць ты не мог убачыць ),
Як між зямлёй і месяцам халодным
Ляцеў тады са зброяй Купідон.
Ён цэліўся ў вясталку, што пануе
На захадзе, і так пусціў стралу,
Што здолеў бы працяць мільёны сэрцаў!
Ды палкая драціна Купідона
Ў вільготным месяцовым ззянні згасла,
I ў роздуме дзявоцкім, непарушнай,
Ішла сабе царэўная вясталка.
Але я змеціў: трапіла страла
У кветку, што з малочна-белай стала
Ураз барвовай ад любоўнай раны,—
Яе дзяўчаты называюць «чмутай».
Дык варта сокам кветкі той абпырскаць
Павекі спячаму — ўраз, як прачнецца,
Ён загарыцца палам да найпершай,
Якая ў вочы кінецца, істоты.
Знайдзі мне тую кветку — і сюды
Імчыся з ёй, хутчэй, чым праплывецца
Левіяфанам міля.

Досыць мне,
Каб абляцець зямлю ўсю, сорак хвіляў.

Я высачу, калі засне царыца,
I ў вочы нацаджу ёй соку з кветкі.
I вось да той істоты, што найперш
Убачыцца, калі расплюшчыць вочы —
Хай гэта будзе воўк, мядзведзь,ці дзік,
Ці малпа шустрая, ці хто яшчэ,— адразу
Яна душой усёй сваёй прыліпне.
Пакуль з яе не зняты будуць чары —
А зняцца яны змогуць іншым зеллем,—
Яна аддасць мне хлопчыка без бою!..
Сюды хтось набліжаецца. Зраблюся
Я зараз незаўважным і пачую,
Пра што размову весці будуць людзі.

Цябе я не кахаю! Адчапіся!
Дзе Гермія і дзе Лізандр? Жадаю
Яго забіць, а ёю сам забіты.
У лес яны, ты кажаш, уцяклі?!
I вось я мітушуся ў нетрах дзікіх
I сам дзічэю, Герміі ж не бачу.
Прэч! Адкасніся! Я табе чужы!

Магніт з няўмольным сэрцам — не жалеза
Ты да сябе прыцягваеш, а сэрца
Адданае, як сталь. Адкінь жа моц
Прыцягваць так — і я цягнуцца кіну.

Я заляцаюся?
Ўпадаю за табой?
Кажу табе са шчырасцю вялікай:
Не, не кахаю і кахаць не буду...

А я ў адказ кахаю ўсё мацней.
Я што сабачка. Бі мяне, Дзяметрый,—
Я толькі буду лашчыцца. Лічы
I сапраўды, што я ў цябе сабачка.
Лупцуй, хвашчы, ганьбуй, але дазволь
Ісці мне, недарэчнай, за табою...
Хіба ў тваёй душы яшчэ ёсць месца,
Ніжэйшае — а мне й такога досыць,—
Чым тое месца, што пасуе псу?!.

Не спакушай нянавісці маёй.
Мне моташна, ледзь толькі цябе ўбачу.

Мне ж моташна наўпроці — без цябе.

Ты сціпласць, мусібыць, паклала спаць,
Каб смела дом пакінуць і ўручыцца
Рукам таго, хто трызніць не табой,
Даверыўшы падшэптам цёмнай ночы
I хісткім пакручастасцям пустэчы
Скарб нечапанасці сваёй...