ХВІГА
Пірам, пачынай! Фісба, бліжэй сюды, бліжэй!
МАТАВІЛА
«Я з твайго рота подых рэстарана...»
ХВІГА
Што ты вярзеш?!. Подыхі старанна... Старанна...
МАТАВІЛА
«...подыхі старанна,
О Фісба, п’ю, ўнутры ў мяне пажар...
Ажно я чую галасы і лямант.
Чакай, прыйду я зноўку. Твар у твар».
( Выходзіць .)
ПУК
Ну і Пірам! Дзівосны экземпляр!..
( Выходзіць .)
ДУДКА
А зараз мая чарга красамоўнічаць?
ХВІГА
Ну, ведаеш!.. А чыя ж яшчэ!.. Ты мусіш уцяміць, што ён падаўся, каб толькі ўбачыць лямант, які ён пачуў, а потым зноў вернецца да цябе.
ДУДКА
«Вяльможнейшы Пірам, бялейшы за лілею,
Ружовейшы за ружу ў густой лістоце той,
Надзейны, быццам конь, што ўсё рабіць умее,
Каштоўны, як брыльянт, з паставай маладой...
Мы стрэнемся, Пірам, ля Нінчынай магілы...»
ХВІГА
«Ля Нінавай магілы», хлопча! Але табе яшчэ рана гэта казаць, гэта ты скажаш Піраму потым. Шпарыш усю ролю галопам, усё змяшаў у адну кучу. Пірам, уваходзь. Ён заскочыў наперад цябе. У яго рэпліцы апошнія словы былі «...з паставай маладой».
ДУДКА
Ага! «Каштоўны, як брыльянт, з паставай маладой».
Уваходзяць ПУК і МАТАВІЛА з аслінай галавою .
МАТАВІЛА
«Каб я быў прыгажун, я быў бы толькі твой!..»
ХВІГА
О, жах! О, пекла! Маліцеся, людцы! Ратуйцеся!.. Тут насланнё! Нячыстая сіла! На помач!..
ХВІГА, ЗЭДЛІК, ДУДКА, ХРАПА і НЕДАЕДАК уцякаюць .
ПУК
Я за вамі, людцы, ўслед,
Я ў кальцо замкну ваш свет.
Праз балота і карчы
Буду гнаць вас і таўчы.
То пад ногі сяду пнём,
То забліскаю агнём.
Буду рохкаць, выць, іржаць,
Дапякаць і пагражаць,
Адусюль на вас глядзець:
Вось я — пудзіла-мядзведзь,
Вось я — дзік, сабака, конь,
Вось я — зманлівы агонь!
( Знікае .)
МАТАВІЛА
Аднак чаго яны ўсе так усхадзіліся? Ведаю-ведаю: гэта ўсё штукі, каб збіць мяне з панталыку.
Убягае ХРАПА .
ХРАПА
Матавіла, трасцы з хваробаю! Цябе перавярнулі! О, што я бачу на табе!..
МАТАВІЛА
Што ты яшчэ можаш бачыць, недавярак?! Хіба што сваю асліную булдавешку!
ХРАПА выбягае. Убягае ХВІГА .
ХВІГА
Ратуй цябе бог, Матавіла! Ратуй цябе бог! Цябе абалванілі! ( Выбягае .)
МАТАВІЛА
Мяне не проймеш. Наскрозь бачу іхнія шахі-махі! Яны змовіліся даказаць, што я асёл. Спуду на мяне нагнаць. Няхай што хочуць вычвараюць, я з гэтага месца не зрушуся. Буду шпацыраваць сабе туды-сюды і песні галёкаць, каб яны чулі, што я не спалохаўся. ( Спявае .)
Пені-пенічка-вяснічка,
Чорны, з рыжай дзюбай дрозд,
Зяблік, пташка невялічка,
Чыжык-чыж — куртаты хвост...
ТЫТАНІЯ
( прачынаецца )
Мяне анёл у ложку з кветак будзіць.
МАТАВІЛА
( спявае )
Вера-вера-верабейка,
I зязюля, што вякі
Нам вясткуе весткай нейкай,—
Мы ж маўчым як мерцвякі...
Шчыра кажучы, хто стане спрачацца з такой дурніцай? Хто скажа шэрай шэльме, што яна нахабна брэша, колькі б разоў яна ні паўтарала сваё ку-ку?!
ТЫТАНІЯ
О не змаўкай, яшчэ спявай, яшчэ!..
Твой дзіўны голас лашчыць мне душу,
Твой зорны твар уражвае мне вочы,
А прыгажосць — і дзе ты ўзяў яе?!.—
Табе маё каханне аддае!..
МАТАВІЛА
Я, пані, мяркую, што ў аснове вашай гаворкі не хапае нітак розуму. Зрэшты, яно і не дзіва, бо каханне і розум у наш век не дужа між сабой ладзяць. Ад гэтага добрым суседзям адна шкода, аднак яны нічога не могуць зрабіць, каб іх запрыязніць. Ну як? Бачце, я часам і жартаўнік не абы-які.
ТЫТАНІЯ
О так, твая мудрасць такая ж, як і прыгажосць.
МАТАВІЛА
Ну, гэта кампліменты: я і не мудры, і не прыгожы. Але б калі ў мяне хапіла глузду выблытацца з гэтых нетраў, дык на астатняе мне яго хопіць.
ТЫТАНІЯ
О не!.. О не!.. Пакінь свае намеры —
Ты будзеш жыць заўжды ў маёй кватэры.
Багіня — я, наўкол — мае паветы:
У іх ніколі не мінае лета.
Цябе кахаю! Будзь са мною, друг!..
Чатыры эльфы да тваіх паслуг —
Каб жэмчуг даставалі табе з мора
І калыхалі, калі дрэма зморыць.
Цябе ачышчу ад зямнога праху —
I, роўны нам, ты залунаеш птахам.
Хутчэй сюды, Гарчычнае Зярнятка,
Гарошак, Павуцінка, Матылёк!
Читать дальше