Уільям Шэкспір - Тры камедыі

Тут лішняе, Дзяметрый, крываслоўе.
Ты Гермію кахаеш. На здароўе!
Я на яе з ахвотаю, спаўна
Правы перадаю: твая яна.
А мне ўступі, прашу цябе, Алену —
Яе кахаю пачуццём нятленным.

Якія шахі-махі зношу, мены!

Бяры, Лізандр, сабе свой скарб агулам.
Я заляцаўся?! Гэта ўжо ў мінулым.
Да Герміі хадзіла сэрца ў госці,
Цяпер прыйшло дадому, ягамосці,
Каб тут застацца!..

Хлусіць ён, не вер!

Чужое веры не ганьбуй, блюзнер!
А не, дык пакаранне напаткае.
Глядзі, хто тут! Каго кахаеш — тая.

Сляпая ноч, што засланяе вока,
Для вуха адтуляецца далёка.
Хай гасіць розум зроку, ды затое
Слых абвастрае чуйнасцю двайною.
Знайшоў цябе, Лізандр, не мой пагляд —
Праз цемру слых мяне вёў наўздагад.
Чаму ты знік? Мне жах вярэдзіў грудзі...

Калі каханне кліча — не марудзяць.

Куды? Якое? Ўпрочкі ад мяне?

Не бачыш — і дзівуешся, я ж — не.
Маё каханне — вось яно: Алена,
Чыя краса ў нябёсы б’е праменна.
Табой жа пагарджаю: невідушча
Зідушчага расшукваеш ты ў пушчы.

Што кажаш ты?!.— Дзівотныя манеўры....

I ты, і ты — о трэба ж! — з іхняй хеўры!
Цяпер я разумею: вы ўсе трое
Інсцэніроўкі гнюснае героі.
Няўдзячніца, адступніца-сяброўка!
Ты, значыць, стала іхняй памагатай,
Каб ганьбаваць мяне супольна з імі?!
Няўжо былое нашае сяброўства,
Сардэчныя размовы і гадзіны,
Якія мы дзялілі па-сястрынску,
Шкадуючы, што час занадта хутка
Разлучыць нас,— усё гэта забыта?!.
Дзяцінны век і школьныя гады?!.
Мы, як два боствы ўмелыя, з табою
Пасеўшы побач, жвава, ў дзве іголкі
Адзін узор, бывала, вышывалі,
Спяваючы адну і тую ж песню.
I нашы рукі, душы й галасы —
Усё было адзіным. Мы раслі,
Нібы двайняткі-вішні: звонку — розна,
Але сумесна сутнасцю самой;
Дзве ягадкі, але з адной сцяблінкі;
Два целы, але з сэрцам, што адно;
Дзве часткі аднаго герба, якія
Вянчаюцца каронаю адной.
Ганьбуючы мяне, адначасова
Ганьбуеш ты і нашую любоў.
Учынак не сяброўскі, не дзявоцкі —
Цябе за гэта ўвесь наш род асудзіць,
Хаця знявагі зношу я адна.

Пра што ты кажаш? Што на ўвазе маеш?
Не я цябе ганьбую, ты — мяне.

А хто ж яшчэ Лізандра падбухторыў,
Каб ён мяне хваліў, хадзіў за мною?
А хто свайго другога заляцанка,
Які мяне нагой піхаў, намовіў,
Каб ён мяне зваў німфаю, багіняй,
Нябеснай, райскай? Чаму раптам той,
Што брыдзіўся мяне, мяне вялічыць?
Чаму Лізандр умомант забывае
Сваё каханне, што насіў у сэрцы,
I прысягае мне ў каханні палкім?
Няма сумнення: з тваёй згоды толькі.
Не гэтак ясна шчасце свеціць мне,
Не гэтак, як цябе, удача лашчыць,
Кахаць і некаханай быць — мой лёс...
Ён варты не пагарды, а спагады.

Куды ты хіліш — я не разумею.

Прыкідвайся, блазнуй, вачамі лыпай,
Ну а за спінай дык рабі гіморы,
З хаўрусам пераміргваючыся кпліва,—
Магчыма, вас праславіць гэты жарт.
Калі б вы мелі гонару на шэлег,
На грош спагады — так рабіць не сталі б.
У нечым і сама я вінавата.
Ды ўсё паправіць смерць альбо расстанне.

Чакай, Алена! Мне сказаць дазволь —
Жыццё маё, душа мая, Алена!

Ах, як прыгожа!

Не цвяліся, любы!

Прасіць не варта — я яго прымушу.

Ты не прымусіш, а яна не ўпросіць:
Дым — яе просьбы, дым — твае пагрозы
I я свайго жыцця не пашкадую,
Каб прысароміць кожнага, хто кажа,
Што я хлушу... Не, не хлушу — кахаю!.

Мацней, чым ён, кахаю я — павер!..

Ідзі і дакажы на справе гэта.

I ты са мной!

Дык што гэта, Лізандр?!

Прэч, эфіопка, прэч!

Трымай, трымай!
Ха-ха! Ён толькі пыл пускае ў вочы,
А сам ні з месца. Баязлівец пан.