Уільям Шэкспір - Тры камедыі

Прыгода за прыгодаю ўначы.

Ты зноўку памыліўся ці знарок
Наблазнаваў, каб цешылася зала.

Мой валадар! Само ўсё так супала.
Ты сам жа мне сказаў: той кавалер
На гарадскі апрануты манер.
Хай літуюць мяне спагнання лейцы —
Бо шмараваў я вочы афінейцу.
А не таму — дык гора ў гэтым мала:
Шмат што мяне ў іх ростырках займала.

Яны шукаюць месца для міжбою —
Ты зблытай сцежкі ім, каб між сабою
Яны цяпер сустрэцца не змаглі,
Імглу-цямрыцу болей заімглі,
I агарні ўсе зорныя кароны
Мярцвячай чарнатою Ахярона.
Ў Лізандра запазычыўшы гаворку,
Дзяметрыя ты ёй вярэдзь і торкай,
То, як Дзяметрый, гні пагроз крукі...
Хай сябрукі кідаюцца ў бакі,
Пакуль не апусціў на іх галовы
Сон, родны смерці, ступакоў свінцовых
I кажановых крыл... Вось гэтым зеллем
Намаж Лізандру вочы, каб глядзелі
Яны, пазбаўленыя ўроку,
На свет сваім ранейшым зрокам.
Калі ад сну абудзяцца героі —
Ўсё, што было, яны палічаць мрояй,
I ўсе чацвёра рушаць у Афіны,
Каб шчасна жыць, як людзі жыць павінны.
Пакуль з хлапцамі будзеш ты дражніцца,
Дык я дзіцёнка выпрашу ў царыцы.
Яе ад прыкрых зманаў эліксірам
Я ацалю — і скончыцца ўсё мірам.

Мой валадар, спяшаймася! Здалёку
Імчацца цмокі цемры праз аблокі.
Паходню запаліў вястун зары —
I прывіды бягуць на цвінтары
Гурмой да трун. Праклятыя, чый прах
На раздарожжах прэе, ў балатах,
Да чарвякоў улегліся ў мярлог,
Каб іхняй ганьбы ўбачыць дзень не змог.
Яны ўцякаюць самі ад святла,
А з імі змрокі — у прытулак тла.

Мы — духі, ды не гэткія. Ахвоча
Я часта сам глядзеў Аўроры ў вочы,
Блукаючы па лесе як ляснічы,
Пакуль усход зарою маляўнічай
Не зашугае і праменнарунна
Не пазалоціць стойбішчаў Няптуна.
Але марудзіць годзе: час няўпынны.
Да раніцы мы ўправіцца павінны.

Павяду іх там і тутка
Па палянах і закутках,
Па закрутках і палях
Ім надзіва, ім на страх.
Дык сігай, Пук, жвава, хутка
Тут і тамка, там і тутка.
Адзін ужо ідзе.

Дзяметрый, дзе ж ты? Голас дай!..

Я тут!
Мой меч прасветліць зараз твой маршрут.

Іду. Іду.

Ідзі за мною проста —
Тут роўны пляц.

Вашывец ты, кароста!..
Спужаўся? Ўцёк? Ускочыў у кусты?
Лізандр, вылазь, калі мужчына ты!

Ты пустабрэх! Ты хвалішся кустам,
Крычыш карчам, што ў бой ляціш, а сам
Хаваешся. Сюды хадзі, шчанюк!
Каб меч не ганьбіць і не пэцкаць рук,
Я дам табе дубца...

Эх, ноч як сажа...

Ідзі на голас. Тут сябе пакажаш.

Ён гойсае наперадзе, няўседа,
Я ўслед прыходжу — не знаходжу й следу.
На ногі ён, прызнацца трэба, лёткі:
Я шпарка джгаю — ён шпарчэй усё-ткі.
Тут што ні крок — выбоіна ці пень.
Мне легчы лепш.

Прыйдзі, жаданы дзень!
Ледзь зоймецца над светам ранак шары —
Знайду я круцяля, і знойдзе кара.

Ха-ха! Смяльчак! Дык ты баішся бою?

На месцы стой, каб стрэцца мне з табою.
Я ўсё вакол агойсаў самапасам,
Ды ўбачыцца не змог з табой сам-насам.
Ты дзе цяпер?

Хадзі сюды, я тут.

Заплаціш за круцельства, баламут.
Альбо лепш сам табе я заплачу...
Як я стаміўся, як я спаць хачу!..
Улягуся, напэўна, дзе стаю.
А стане днець — знайду душу тваю.

О доўгая, зняможлівая ноч,
Дай месца дню! Прыспеш свае хвіліны!
Каб ад людзей, што жорсткія, як нож,
Хутчэй змагла я адысці ў Афіны.
Хай сон, што засціць зрок і долі злой,
Мяне схавае ад мяне самой.