Уільям Шэкспір - Тры камедыі

Пусці, назола! Адчапіся, кошка!
А то страсу цябе, нібы вужаку.

Чаму ты гэткі грубы стаў? Адкуль
Такія перамены, мой каханы?

Каханы твой?! Прэч, бурая татарка!
Згінь, здрадлівае зелле, згінь, атрута!

Жартуеш ты?

Ага, з табой на пару.

Я спраўджу свой намер, Дзяметрый!

Кволы,
Гляджу я, у цябе ён, каб паверыць.
Ты б далучыў да абяцанняў доказ.

Дык што ж я мушу — даць ёй кухталёў
Альбо насмерць зацюкаць? Ненавіджу,
Ды болю прычыняць ёй не жадаю.

Твая нянавісць мне баліць найболей.
Ты ненавідзіш?! А за што, за што?!.
Што здарылася раптам? Што набегла?
Я гэткая ж прыгожая, бы ўчора.
Ноч наставала — ты мяне кахаў,
Не скончылася ноч — а ты ўжо кінуў.
Дык ты папраўдзе — о багі, багі! — Мяне кідаеш?

Далібог, папраўдзе!
Больш не жадаю бачыць твайго твару,
Адкінь сумненні, просьбы, спадзяванні,
А ведай, ведай: не на жарт цябе
Я ненавіджу, а яе кахаю.

Ах, вось што!..
Прайдзісветка!.. Моль, што точыць
Бутоны ружы!.. Чорная зладзейка!..
Падкралася ты ў цемры апраметнай
I ўкрала сэрца ў любага...

Някепска!
Згубіла ў лесе ты дарэшты сорам,
Дзявоцкую прыстойнасць, што зрываеш
Адказ нясціплы з маіх сціплых вуснаў.
Ачомайся, камедыянтка, лялька!

Ах лялька!.. Лялька!.. Зараз разумею —
Ты рост наш параўноўваеш. Цыбатай
Паставай сваёй хвалішся. Мяне
Ты ад Лізандра засланіла ёю,
Прывабіла яго, звяла, купіла.
Ты вырасла ў яго вачах высока,
Бо я не надта ростам удалася.
Ну, тычка маляваная! Якой бы
Малой я ні здавалася, а ўсё-ткі
Да зекраў тваіх кіпцямі дастану.

Хаця вы і кпіцё з мяне абодва,
Абараніце ад яе. Я зроду
Заядлай не была. Не ўмею біцца
У згодзе з баязлівасцю дзявоцкай.
Хай меншая яна, але змагацца
Не здолею я з ёй.

Зноў! Меншая! Вы чулі?!.

Ах, Гермія, не злуйся на мяне.
Цябе я ўсёй душой заўжды любіла,
Усе твае сакрэты берагла.
I толькі раз, учора, безразважна,
Дзяметрыю, кахаючы яго,
Ўзяла й адкрыла план уцёкаў вашых.
Ён рынуўся за вамі, я — за ім.
Мяне ён бэсціў, зневажаў бязбожна,
Знявечыць пагражаў, забіць... Я не магу
Тут больш трываць. Дазволь мне — я ў Афіны,
Назад, падамся, а з сабой вазьму
Адно сваю дурноту і другі раз
Сюды больш не вярнуся. Адпусці!..
Маю пакору бачыш ты...

Дык з богам!
Ідзі хоць зараз. Хто цябе трымае?

Ніхто, апроч майго сляпога сэрца,
Якое застаецца тут.

З Лізандрам?

З Дзяметрыем.

Алена, не хвалюйся,
Яна цябе, клянуся, не зачэпіць.

Не, не зачэпіць, хоць бы й ты быў з ёю.

Калі яна злуецца — ведзьма, й годзе.
Баяліся яе — такой — і ў школе:
Няхай малая — лютасці праз меру.

Малая! Зноў! Каторы раз — малая.
Вы ж маўчыцё: хай зневажае!.. Так?!.
Пусці!.. Дай да яе дарвацца!..

Прэч!
Прэч, ліліпутка, вош, пухір, калючка,
Насенне злое, прэч!..

Ажно занадта
Слугуеш той, хто на твае паслугі
Глядзець не хоча. Сам прэч ад яе!
Заступніцтва тваё, тым больш твае прызнанні
Ёй не патрэбны. Калі ты Алене
Хоць заікнешся пра сваё каханне —
То сцеражыся.

Гермія мяне
Ўжо не трымае... Калі ты, васпан,
Не баязлівец, то ідзі за мною.
Мы вырашым сам-насам канчаткова,
Хто на Алену мае больш правоў.

Я за табою? Не, плячо ў плячо.

А за цябе ўвесь гэты гвалт, паненка!..
Куды ты? Не ўцякай...

О не, о не!..
З табою заставацца страшна мне.
Для бойкі ў цябе рукі лаўкачы,
А ногі — у мяне: каб уцячы.