СЭР ТОБІ
А ёй на графа начхаць; Яна не выйдзе замуж за чалавека, які б пераўзыходзіў яе багаццем, гадамі, ну і розумам. Сама ў тым бажылася, я колькі разоў чуў. Не журыся, стары, яшчэ не ўсё страчана.
СЭР ЭНДРУ
Застануся яшчэ на месяц, калі так. Сказаць па праўдзе, дык я — чалавек кампанейскі: люблю маскарады, гулюшкі, асабліва тое і другое ў вясёлым спалучэнні, страх як люблю!
СЭР ТОБІ
А ты не скора скісаеш у такіх забавах, рыцар?
СЭР ЭНДРУ
Як і любы ў Ілірыі, хто б сабе ён ні быў, акрамя, вядома, тых, хто вышэй за мяне па рангу. Але з бражнай бочкай я ўсё ж не магу зраўняцца, старына.
СЭР ТОБІ
А ў чым жа ты асабліва дасціпны, рыцар? Можа, у гэтай моднай цяпер гільярдзе?
СЭР ЭНДРУ
Ды як сказаць, падбрыкнуць козлікам умею.
СЭР ТОБІ
А я аддаю перавагу козліку ў закусі.
СЭР ЭНДРУ
Думаю, што і ў адскоках назад са мной мала хто зраўняецца ва ўсёй Ілірыі, дальбог.
СЭР ТОБІ
Дык чаму ж, скажы ты мне, трымаць у тайне такія таленты? Чаму яны за заслонай? Ці, можа, іх завешваюць, каб не запыліліся, як партрэт конкурснай прыгажуні? Чаму ты не ходзіш у царкву маршавым крокам гільярды і не вяртаешся адтуль дадому ў нрыскоках каранты? Модныя ж танцы. Я на тваім месцы ступаў бы толькі з падбрыкамі джыгі, а, прабач, малую патрэбу спраўляў бы ў тэмпе контрданса. Ці ж можна на гэтым свеце ўтойваць свае таленты, скажы ты мне, рыцар? Гляджу вось на вытачаныя лініі тваёй нагі і думаю: як тонка сфармавалася, жэрдка, пад зоркай гільярды!
СЭР ЭНДРУ
О так, нага ў мяне дзябёлая і вельмі не блага выгдядае ў панчосе палымянага колеру. Дык як, наладзім мы сёння якую-небудзь балюшку-весялушку?
СЭР ТОБІ
А чым жа іншым нам, лайдакам, заняцца? Ці мы нарадзіліся не пад хвастом у цяльца?
СЭР ЭНДРУ
Цяльца, цельца!.. У маім уяўленні — гэта грудзі і сэрца.
СЭР ТОБІ
Не, рамантык. Гэта лыткі і сцягнякі. Пакажы лепш свой спрыт, як ты скачаш. Гоп-ля, вышэй, вышэй! Гоп-ля, гоп! Надзвычайна!
Выходзяць.
СЦЭНА IV
Пакой у палацы герцага.
Уваходзяць ВАЛЯНЦІН і ВІЁЛА ў мужчынскім адзенні.
ВАЛЯНЦІН
Калі герцаг і далей будзе рабіць вам такую ласку, Цэзарыё, то вы далёка пойдзеце, ён знае вас усяго тры дні, а вы ўжо тут зусім не чужы.
ВІЁЛА
Адно з двух: альбо вы асцерагаецеся яго зменлівасці, альбо сумняваецеся ў маіх здольнасцях, калі ставіце пад сумненне пастаянства яго любові. Ён што — непастаянны ў сваіх сімпатыях?
ВАЛЯНЦІН
Паверце мне, пастаянны.
ВІЁЛА
Дзякую. Сюды ідзе сам герцаг.
Уваходзяць ГЕРЦАГ, КУРЫЁ і СЛУГІ .
ГЕРЦАГ
Цэзарыё не бачылі, сіньёры?
ВІЁЛА
Я тут, да вашае паслугі, герцаг.
ГЕРЦАГ
( да слуг )
Вы адыдзіце ўоок і пачакайце.—
Цэзарыё, табе мне больш нічога
Няма сказаць. Перад табой, мой хлопчык,
Раскрыў я кнігу таямніц душэўных,
Пагэтаму прашу цябе, мой мілы,
Кіруйся проста да яе з пасольствам.
Адмовы не прымай, стань пры варотах,
Гразі, што ступакамі ўрос у камень
I не скранешся з месца. Патрабуй:
«Мне толькі да яе» — і ўсё.
ВІЁЛА
Мой герцаг,
Калі дзяўчына шчэ ў такой жалобе,
Як кажуць, то яна ж мяне не прыме.
ГЕРЦАГ
Скандаль, пераступай усе граніцы
Прыстойнасці — прыдатны сродкі ўсе
Для дасягнення поспеху.
ВІЁЛА
Дапусцім,—
Графіня прыме, ну, а што далей?
ГЕРЦАГ
О, самае ж галоўнае ў далейшым:
Старайся ўвесь парыў майго кахання,
Ўсю страсць яго раскрыць, каб гэтым самым
Расчуліць, паланіць дзяўчыны сэрца.
Кажы, што я адданым, і пяшчотным,
I верным мужам буду ёй да смерці.
Ты ж лёгка можаш зразумець пакуты
I мой адчай: ты сам яшчэ юнак,
Бо маладое ж маладому верыць
Хутчэй, чым пасланцу ў гадах.
ВІЁЛА
ГЕРЦАГ
Павер мне, мілы.
Ачэрніць той шчаслівы твой узрост,
Хто скажа — ты мужчына. Свежасць шчочак,
Румянасць вуснаў, шыйка — ты Дыяна,
Багіня хараства, і сам твой голас,
Пявучы і высокі, зграбнасць рухаў,
Як у дзяўчыны,— ты самой прыродай,
Здаецца, створаны іграць жанчыну.
Я ўпэўнены, што гэтае сузор’е
Тваіх задаткаў тут якраз да месца.
( Да слуг .)
Читать дальше