МАЛЬВОЛЬЁ
Прабачце, сіньёр. Вы свой падарунак не ўручылі ёй, а са злосцю шпурнулі, і графіня пажадала, каб такім жа чынам ён і быў вернуты. Калі вы лічыце, што гэты пярсцёнак варты таго, каб па яго нагнуцца ды падняць,— вунь ён пакаціўся да вашых ног. Калі ж не, то няхай ён будзе здабычай таго, хто яго знойдзе. ( Выходзіць .)
ВІЁЛА
Што значыць гэта ўсё? Пярсцёнка ёй
Не пакідала я. Няўжо фартуна
Яе зачаравала мной? Магчыма.
I сапраўды, з якім замілаваннем
Глядзела, аж здавалася, што позірк
Не тое кажа, што язык. Часамі ж
I ў роспытах яе мне заўважаўся
Той разнабой між пачуццём і словам,
Калі ўкахаешся. Няма сумнення —
Сват герцага сабе яе сасватаў!
А гэты грубы пасланец з пярсцёнкам —
Праверка, хітрасць — клюне ці не клюне.
Ніякага пярсцёнка гаспадар мой
Не пасылаў. О, тут віноўнік я!
Што ж, калі так, то лепш бы беднай ёй
У мару закахацца. Тут віною —
Касцюм, касцюм! Пад ім, як пад эгідай,
Нярэдка дзейнічае хітры вораг.
Прыгожы хлус без цяжкасці пакіне
Ў жаночым мяккім сэрцы свой адбітак.
Такі, на жаль, наш род, і вінаваты
Не самі мы, а наша мяккацеласць.
Якім ён створан з цела і без грэху,
Такім ён быў і ёсць,— кажу без смеху.
Дык як жа быць? Яе кахае герцаг,
Я, бедны монстр,— яго, яна — мяне,
Зусім не распазнаўшы, хто і што я.
Што ж выйдзе? Калі я ў вачах у графа —
Мужчына, значыць, для яго пачуццяў
Няма падстаў, а калі я жанчына —
Алівіі хоць плач. О, сум і сплін:
Як ні прыкінеш, а выходзіць — клін!
Ну, час, цяпер усё ў тваіх руках:
Тут вузел мёртвы — мне не па зубах!
( Выходзіць .)
СЦЭНА III
Дом Алівіі.
Уваходзяць сэр ТОБІ і сэр ЭНДРУ .
СЭР ТОБІ
Праходзь, сэр Эндру, смялей. Не быць у пасцелі пасля поўначы — значыць устаць ні свет ні зара; а «diliculo sergere — хто рана ўстае...». Канец ты ведаеш сам.
СЭР ЭНДРУ
Не, дальбог, не ведаю. Я толькі ведаю, што быць на нагах у позні час — значыць быць на нагах у позні час.
СЭР ТОБІ
Памылковае заключэнне, а гэта я ненавіджу, як парожнюю кварту. Быць на нагах за поўнач, а пасля класціся спаць — гэта рана; так што класціся спаць пасля поўначы — значыць класціся спаць рана. Жыццё наша, як сцвярджае навука, складаецца з чатырох элементаў — зямлі, паветра, агню і вады. Як ты думаеш?
СЭР ЭНДРУ
Навука сцвярджае так, а па-мойму яно хутчэй складаецца з ядзення і піцця.
СЭР ТОБІ
Ты мудры, як сава. Пагэтаму давай будзем есці і піць. Гэй, Марыяна, гладыш віна!
Уваходзіць БЛАЗЕН.
СЭР ЭНДРУ
Вось і дурань, дальбог!
БЛАЗЕН
Як вы тут, сардэчныя мае? Глядзелі калі-небудзь на шыльду «Нас трое»? Ну,— на тую, на якой дзве асліныя морды, а трэці — разявака перад шыльдай?
СЭР ТОБІ
Пазіраем на цябе, асёл. Падсуседжвайся. Зацягнем застольную.
СЭР ЭНДРУ
Гатоў пабажыцца, у дурня адмысловы галасок. Я не пашкадаваў бы кашалька, каб мець і такую ножку, як у яго, і такі чароўны галасок. Сапраўды, ты ўчора вечарам быў проста беспадобны ў сваім блазнаванні, калі «марозіў» пра караван Піграграмітуса і вапіянцах на нейкім Квеўбускім экватары. Гэта была сапраўдная ўмора, дальбог! Я паслаў табе шэсць пенсаў для тваёй сяброўкі. Ты атрымаў іх?
БЛАЗЕН
Я прыкараваніў ваш «брызенцік». А як жа інакш? У Мальвольё нос на траіх рос — пранюхае за вярсту; у маёй дарагушкі ручкі — заграбушкі, а мы з вамі мірмідонцы-салдаты, а не магнаты.
СЭР ЭНДРУ
Надзвычайна! З усіх тваіх блазнаванняў гэта адно з найлепшых. Давай — песню.
СЭР ТОБІ
Давай, давай! Вось табе шэсць пенсаў, зацягвай песню.
СЭР ЭНДРУ
I ад мяне на чай таксама. Калі ўжо сэр Тобі дае, дык...
БЛАЗЕН
Дык вам і бог даў. Вы якую ж песню хацелі б: любоўную ці павучальную?
СЭР ТОБІ
Любоўную, любоўную.
СЭР ЭНДРУ
О, о, толькі такую. Мне павучэнняў не трэба.
БЛАЗЕН
( спявае )
Ночка чорная, як сажа,
Пастаю, мо песня скажа,
Дзе каханай след.
Бегаць нечага далёка,
На спатканне выйсці лёгка:
Маладзён — не дзед.
СЭР ЭНДРУ
Надзвычайна ўдала, далібог!
СЭР ТОБІ
Добра, проста добра.
БЛАЗЕН
( спявае )
Пакуль любіцца, любіся;
Пакуль молад, весяліся,
Не марнуй начэй.
Заляцанняў час кароткі.
Пацалунак мой салодкі.
Ну, хадзі ж хутчэй.
СЭР ЭНДРУ
Читать дальше