Францішак Аляхновіч - Шчасьлівы муж

Мяшочак і Гаўдэнт.

Гаўдэнт (уваходзіць і глядзіць за сцэну) . А той гад ізноў прыклеіўся да мае Магдзі!.. О! хваціў яе за падпаху і цягне сюды… Схаваюся, даведаюся, аб чым яны будуць гутарыць. (Хаваецца за канапу, на якой сьпіць Мяшочак) .

Мяшочак, Гаўдэнт, Мацальскі, Магдалена.

Магдалена. Ах, калі я так баюся!

Мацальскі. Ня бойся, ціпачка, ніхто–ж аб гэтым ня будзе ведаць, ты прыйдзеш праз другія дзьверы, — не ад вуліцы, значыцца, а праз браму, праз кухню…

Магдалена. Калі–ж так неяк… не выпадае…

Мацальскі. Праз кухню выпадае. Нікога ў кватэры ня будзе, буду толькі адзін я… буду чакаць…

Гаўдэнт (высунуўшы галаву з–за канапы, чуў ўсё гэта) . А! вось як!..

Мацальскі (не бачучы Гаўдэнта) . Каб ты, пумпачка, не забылася, я напішу табе свой адрэс…

Магдалена. Ах, каб толькі мой муж не даведаўся!

Мацальскі. Ніхто не даведаецца. Зачынім дзьверы на ключ… і будзем шчасьлівы!

Гаўдэнт (я. в.) . Вось і даведаўся!

Мацальскі. Значыцца добра? Прыйдзеш?

Магдалена. Ах, калі я сама ня ведаю… Ну, добра…

Мацальскі (абыймаючы яе) . Ах, пумпачка ты мая! (цалуюцца) .

Гаўдэнт (кашляе знарок) .

Магдалена (усхопіўшыся) . Ах!..

Мацальскі (не страціўшы рэзону) . А гэта… Вось гэты новы танец трэба так… вось значыцца тру–ля–ля…

Магдалена (да мужа) . Пан граф наўчае мяне скакаць новы танец… (да Мацальскага) . Як гэта завецца?

Мацальскі. Тіп–топ.

Магдалена. Але. Тіп–топ. Страшэнна трудны, не вельмі модны.

Гаўдент (вылезшы з–за канапы) . Можа ён і не модны, але не надта трудны. (Выйшаў) .

Мяшочак, Мацальскі, Магдалена.

Магдалена (ціха да Мацальскага) . Здаецца чуў?

Мацальскі. Ну, нічога, ён–жа майго адрэсу ня ведае, ён нам не перашкодзіць… Вось я табе зараз напішу свой адрэс, а ты яго добра схавай, каб раптам твой муж не знайшоў…

Магдалена. Ах, не, не! я баюся! Ня трэба, я не прыйду! (пайшла за сцэну) .

Мяшочак і Мацальскі.

Мацальскі (д.с.) . Э! прыйдзеш, пумпачка! я ведаю! трэба толькі пакінуць тут свой адрэс… (Вымае з кішані паперку і алувок і піша) . Вось!.. (разглядаецца па сцэне) . Гдзе–ж бы яго тут палажыць? (пабачыўшы на камодзе торбачку Уршулі) А вось яе торбачка! вось тут я схаваю картачкі, заўтра яна знойдзе, прачытае і прыдзе! тру–ля–ля (выходзіць) .

Мяшочак, Уршуля, Пышка.

Уршуля (уваходзячы з Пышкай) . Пашукайце, калі ласка, маю хустачку… Ах, замарылася!

Пышка. А дзе яна, калі можна спытацца, гэтая хустачка?

Уршуля. Ах, Божа–ж мой! У торбачцы. Такая чорная торбачка.

Пышка (шукае і знайшоў на камодзе) . ёсьць! (падае ей торбачку, у якую Мацальскі ўлажыў сваю запіску) .

Пышка (пасьля паўзы) . А пагода сягоньня харошая.

Уршуля. Заўсёды пасьля дрэннай пагоды бывае харошая… (знайшоўшы ў торбачцы запіску, чытае яе) . Ах! што–ж гэта!? Адрэс!! яго адрэс! Просіць, каб я прыйшла да яго! О, Божа мой, значыць маё сэрца не памылілася…

Пышка. А бывае, што пасьля харошай пагоды бывае дрэнная…

Уршуля. Ах, пане Пышка, пакіньце мяне, калі ласка, у мяне галава разбалелася, мігрэнь…

Пышка. Калі трэба якога лякарства, дык зараз… у мяне ёсьць знаёмы аптэкар…

Уршуля. Ах, нічога ня трэба, толькі я пасіджу тут гэтак адна, вы мяне пакіньце, гэта пройдзе…

Пышка (выходзіць) .

Уршуля (д. с) . Ах, Божа мой! Нарэшце! Зьявіўся той, якога я так доўга чакала! Ен — граф, каралевіч — панясе мяне ў свой палац і будзе мяне любіць крэпка, горача… Ох, як сэрца бьецца…

Мяшочак, Уршуля, Мацальскі.

Мацальскі (уваходзіць, абціраючыся хустачкай, падыходзіць да стала і налівае сабе піва) .

Уршуля (да Мацальскага) . Ах, гэта вы! Чаму–ж вы мне адразу нічога не сказалі?

Мацальскі (не разумеючы ў чым справа) . А? што? чаго?

Уршуля. Чаму вы са мной гэтакі нясьмелы? Трэба было адразу сказаць усё. Я вас так добра разумею. Ніхто гэтак не адчувае вашай душы, як я. Яны ўсе — гэта не для вас кумпанія. А нашы душы адразу адна адну зразумелі, хаця так мала слоў было сказана… Тады ўжо, як вы скурачкай апальцыну папалі мне ў лоб, я ўжо ўсё зразумела, усё адчула…