Макс Шчур - Завяршыць гештальт

Спадарыня Марыя жахаецца і цікавіцца, дзе ж гэта адбылася такая жудасная гісторыя, тым часам як ейны муж вымушана сьмяецца з майго нібыта нявіннага жарту, а сам штурхае жонку нагой пад сталом — ну, хопіць ужо... Маўляў, хай я не крыўдую на іх за тое, што яны гэтак мяне затрымалі. Я махаю рукой — не бяды, проста мне ўжо зараз сапраўды трэба ісьці, а яшчэ перад тым, як закурыць, я хацеў бы ўсё-ткі атрымаць ад іх ключы...

52.

Я чышчу зубы над ракавінай, то бок перад люстэркам — што з увагі да іхнага гаротнага стану займае ў мяне чым далей, тым усё болей часу, — і, каб не глядзець сабе ў твар, гляджу на яго цень у сябе на грудзях, створаны лямпачкай, што зьзяе ў мяне проста над галавой замест Дамоклавага мяча. Формаю цень адпавядае ваўчынай храпе, зь якой чыясьці (таксама мая) рука няўдала спрабуе вырваць кіёк зубной шчоткі. Воўк кійка ўсё не аддае — упарта ня хоча рабіцца сабакам. Шэры трохкутнік ваўчынай пысы нагадвае гэткае дэкальтэ, толькі наадварот — яно не адкрывае, а прыкрывае сьсівелую поўсьць на грудзях. Гэткая сурвэтка, сьліняўчык, што заўсёды з табой, каб не аббляваўся. Лёбо, Осіта. Недзе я гэта чытаў. У форме падобнага трохкутніку ў тым жа «Асасіне» паказваюць на мапе ворагаў, якіх трэба пастраляць. Трохкутнікі водзяць сваім вострым носам направа-налева, вынюхваючы цябе, «героя». Вось і тут: варта павярнуць крыху галаву, і твой асабісты воўк таксама пачне вынюхваць кагосьці. Урэшце, і яго, як і мяне, знуджвае ў рукамыйнік белай вадкасьцю. Дондэ эста эль сапатэрыя?

Яшчэ нейкі час я з амаль жаночаю ўвагай пазіраю на цела, дзякуючы якому для мяне ня толькі існуе сьвет, але й я існую для сябе сам. Асабліва мяне прыцягвае шыя: ужо некалькі гадоў яе штурмуюць з усіх бакоў старэчыя болькі, з мэтаю, напэўна, дабрацца ўрэшце да галоўнага штабу мазгоў шляхам падступнага падкопу — прычым колькасьць удзельніках штурму ўсё нарастае, і па начах яны ўжо, напэўна, водзяць вакол маёй галавы карагоды, нібы друіды вакол сьвятарнага дрэва, якое спадзяюцца аднойчы сьпіліць. У мяне адчуваньне, што дагэтуль я ніколі па-сапраўднаму ня бачыў у люстэрку сябе — а заўжды толькі ўласны вобраз, сымпатычны або ганебны, але выключна вобраз, зь якім з ахвотай ці без і атаясамляўся. Цяпер усё наадварот, мой вобраз усё болей атаясамляецца з маім сапраўдным целам. Колішні саліпсізм неўпрыцям стаў салісаматызмам. Адбылося люстэркавае пераварочваньне люстэркавай стадыі Лякана: ня я прайшоў скрозь люстэрка, а мой люстэркавы двайнік выступіў зь яго і ўсяліўся ў мяне, схаваўшыся там ад маіх вачэй — а назад патрапіць ніяк ня можа. Замест яго цяпер у люстэрку жыве нехта іншы, чужы, стары, зваўчэлы, хворы, зь дзьвюма глыбокімі маршчынамі абапал носу — нехта, хто ніяк ня можа быць мной — але ёсьць, тым ня менш, сапраўднейшым за мяне — маім целам, пазбаўленым усякага ценю чалавецкасьці й надзеленым толькі ценем ваўчыным. Гэтае самае самотнае цела кагадзе распачало супраць мяне нежартоўную вайну: ультыматыўна забараніла мне цукар, алькаголь, кафэін, тэтрагідраканабінол, эфэдрын, халестэрын, сьцюдзёнае, гарачае, салодкае, усё, апроч жыцьцёва патрэбных яму апіятаў і апроч жыцьцёва патрэбнай мне пісаніны. Як у тым анэкдоце пра струпляка ў астрозе, што паступова выкідае скрозь краты пальцы, нос, вушы, якія ў яго адны па адным адпадаюць — а яму зайздросьцяць, што ён уцякае на волю, у лепшы сьвет... Незалежна ад мяне цела ўключыла рэжым самакансэрвацыі, гэткай прыжыцьцёвай муміфікацыі. Была б сапраўды мая воля, я б яму паказаў рэжым! — але ніхто маёй думкі ўжо не пытаецца, усё цяпер вырашае ваўчыны інстынкт: памры ты як чалавек сёньня, а я, тваё цела, заўтра... Маё далейшае існаваньне залежыць выключна ад літасьці пераможцы — ну, і яшчэ ад прафэсійнасьці дактароў. Пагадзіцца з такім рабскім становішчам азначае немінуча здрадзіць сваім «ідэалам» — то бок сваёй уяве пра сябе самога: лів фэст! дай янг! Карацей, што называецца — дажыўся! З гледзішча якога-небудзь сярэднявечча я ўжо і сапраўды старажыл, як і з гледзішча маіх дарагіх дзевяностых, хай за сьвятымі спачываюць...

Ніколі раней я не баяўся самоты — то бок ніколі не баяўся сябе, быў сам сабе найлепшым сябрам і суразмоўцам, іншыя мне толькі заміналі, нават выпіваць нашмат прыемней было ў адзіноце — але раптоўна нешта пераламілася, і я зразумеў, што заставацца аднаму мне надалей небясьпечна. Усё часьцей, і асабліва перад люстэркам, узьнікае жаданьне ўмазаць ваўку па пысе як мінімум. Невядома, чаго я магу чакаць ад сябе самога, раз ужо стаў сам сабе фізычна агідны, як і мая прысутнасьць у сьвеце, так званы да-зайн. Да часу супакойваюся прынамсі тым, што я ў гэтым ня першы й не апошні, то бок ані ў гэтай самабоязі, насамрэч, няма нічога асабістага, пагатоў арыгінальнага. Чалавек, напэўна, сапраўды ня створаны для таго, каб так доўга жыць для сябе й сам па сабе. Давядзецца навучыцца ўцякаць ад самоты. Вось толькі куды, не падкажаце? Чаму б не падказаць: наперад! Толькі наперад! У будучыню! — колькі б яе там ні засталося. Актыўней далучыцца да Дамбартэру й Балбатрансу! Сустракацца зь людзьмі, наведваць месцы! Перастаць запэцкваць усякай лухтой нататнік! Адарвацца ад кніжак! Заняцца сапраўдным спортам! Дапамагчы нам калектыўна выкупіць цябе з рабства! Прынамсі, на год-другі! Оўкей, дзякуй за параду... ды няма за што! Зь цябе дваццаць эўра! Прыходзь яшчэ! Толькі не турбуй нас, калі грошы праз пару гадоў ці ўжо месяцаў раптам скончацца.