Макс Шчур - Завяршыць гештальт

Не, гэта будзе яшчэ большая няёмкасьць і глупства. Калі ўжо некаму й званіць — то Імке. Нас зь ёю ўсёткі яднае ня прывідная мінуўшчына, а мімалётная сапраўднасьць. Ды толькі хто ведае, насамрэч, дзе і з кім ганяе цяпер Імке ў сваім «джыпе» — што тэарэтычна можна высьветліць праз Балбатранс — хаця ў яе ж нібыта вакацыі, і яна зусім не павінна штораз браць з сабой спадарожнікаў — кінь, яна ўжо дзе-небудзь у Грэцыі дапамагае ўцекачам — хай так, але што тады, зайсьці на Балбатранс і адразу расчаравацца, так і не пачуўшы ейнага голасу? Ну добра, пачуеш голас — і што далей? Пра што ты будзеш размаўляць зь Імке? Хіба вы ў дарозе не перабралі ўсе супольныя тэмы, якія могуць у цябе быць з удвая маладзейшай смаркачкай? Хай сымпатычнай, так, і ў дадатак сэксуальна разьняволенай — але не настолькі ўжо, калі гаварыць праўду, дасьведчанай нават у гэтым, ня кажучы пра ўсё іншае — да сапраўднага аргазму, як і да жыцьцёвай мудрасьці, яшчэ дарасьці трэба — а вось Тацьцяна... Чымсьці ж яна мусіла ачмурыць свайго галяндзкага мужа... Вядома, калісьці яна выглядала нашмат лепей — не, лепей ты на сябе зірні, хамуйла, да таго ж яна ўсё-ткі твая суайчыньніца, можна нават сказаць соўл-сістэр, мова ў яе дзякуючы нашым апазыцыйным сайтам няблага падвешаная, роднага слова не пазычае, толькі расейскія, і паставілася да цябе з усёй душой, а ня сракай, як арыйка нардычнага тыпу...

Вось жа дылема: каго абраць, беларуску ці немку? Ды нават не каго, а што: дух (ну, гэта я крыху спрашчаю) або цела? І пры гэтым ня зблытаць туалетную кабінку са спавядальнай... Лёгка сказаць! Спакойна, табе ж зь імі дзяцей не хрысьціць! Не, ну а раптам гэта любоў? А хоць бы й так: машына, калі што, ёсьць у абедзьвюх, усё як мне трэба, у найгоршым выпадку ўцячэм разам... Што ж, паспрабую кіравацца інстынктам...

— Алё... Імке?

— Я. Хто гэта?

— Гэта Макс.

— Макс? Варум абэр шпрыхст ду энгліш, ду аршлёх?

— Імке... Я іншы Макс.

— Які іншы Макс?

— Мы ехалі кагадзе разам у машыне... Праз Балбатранс...

— А-а! Здароў! Выбачай, што не пазнала...

— Не бяды. У цябе ўсё добра?

— Ну так, а ў цябе? Ты ж, здаецца, у Галяндыі? — сапраўды, згадала!

— Так, ужо ў Галяндыі. У Н. Прабуду тут яшчэ тыдзень.

— Ну і як там, кул?

— Так, даволі кул. Я і падумаў... Ты не хацела б прыехаць?

— Куды?

— Ну, у Галяндыю на пару дзён... Я маю дзе жыць... Можаш узяць сяброўку.

— І што там рабіць?

— Ну там... То бок тут... Травы пакурым...

— Я ўжо ўчора накурылася... — сьмяецца. — Ды ну, не хачу, там цяпер адны немцы.

— Гэта праўда.

— Да таго ж, я цяпер ня дома.

— А дзе?

— Не ўгадаеш! У Чэхіі. На байдарках, зь сябрамі. Мы штогод езьдзім з маім хлопцам куды-небудзь на байдаркі. Я не казала?

— Ага, у Чэхіі... Не казала, — яна і пра хлопца не казала, толькі пра сяброўку.

— Крута ў вас тут, між іншым. І трава ня горшая за галяндзкую! Трэба будзе як-небудзь зноў заехаць да вас затарыцца. Скінь мне смскай свой чэскі адрас, на ўсякі выпадак.

— Добра.

— Дзякуй. То прыемна табе бавіць час у Галяндыі. Пакулькі, Макс! Алё?

— Я чую.

— Пакуль, кажу!

— Пакуль, Імке.

51.

Раптоўна я адчуваю, што не магу больш вытрымліваць такога прыніжэньня, пагатоў у сваім, так бы мовіць, доме, што гэта мне тут за іспыты, ці ж дарма я кінуў усе навучальныя ўстановы сьвету ледзь не перад самым атрыманьнем дыплёму, як той Сальвадор Далі, праз што саманевук ува мне пачынае бунтаваць супраць чужой так званай жыцьцёвай мудрасьці зь нечуванай сілай, я нахабна лезу ў кішэню й замест пісталету дастаю ня менш страшную для галяндцаў зброю, яшчэ мой дзед апавядаў мне пра пісталет у форме партсігара, які яму падаравалі ў Аргентыне, вымаю з пачку цыгарэту разам з запальніцай, і ўсё ж у апошні момант, бачачы сьлязьлівыя вочы старых дамбартэраўцаў, пастанаўляю адкласьці ажыцьцяўленьне сваёй пагрозы на самы крайні выпадак, аднак маўчаць па-любому больш не магу: а як вам, спадарства, такая гісторыя? Пажылая пара прыяжджае па абмене ў адзін горад і замест таго, каб аддаць гаспадару, то бок свайму будучаму госьцю, ключы ад кватэры й адпусьціць яго на ўсе чатыры, некалькі гадзін запар апавядае яму тупыя страшылкі. Гаспадар-госьць урэшце не вытрымлівае, дастае кухонны нож і робіць сабе пры іх сэпуку. Яны ў паніцы (хто ж цяпер цягам тыдня будзе даглядаць іхны дом?), нумару тутэйшай паліцыі ані хуткай ня ведаюць, дый ня хочуць псаваць сабе доўгачаканыя вакацыі на самым пачатку — таму разразаюць самагубцу на кавалкі й хаваюць іх у маразілцы. Аднак неўзабаве, як часта бывае ў тых дзікіх краях, у квартале адбываецца блэкаўт, цягам якога маразілка растае, і гаспадар пачынае невыносна сьмярдзець на ўвесь паверх усімі сваімі паасобнымі чалясамі. (Лепш бы яны паспрабавалі скарміць яго зьвярам у тутэйшым заапарку, адным з найлепшых у Эўропе — але што зробіш, пачаткоўцы.) Пажылой пары ў гэты момант, як на бяду, няма дома, яна на экскурсіі па маляўнічых ваколіцах гораду. Цікаўныя суседзі, якіх бог надзяліў чуйным нюхам, злымі языкамі, чульлівымі сэрцамі й хворымі мазгамі, тым часам спрабуюць па-добраму ўламіцца ў хату, што на такія выпадкі забясьпечаная двайнымі дзьвярыма, таму ўрэшце даводзіцца выклікаць паліцыю. Тая імгненна ацэньвае сытуацыю й арганізуе ў кватэры засаду. Пажылую пару вяжуць яшчэ ўвечары, і яе вакацыі падаўжаюцца на паўгода: сужэнцаў разводзяць па асобных гатэльных пакоях, з кратамі, затое бясплатных, а яшчэ праз паўгода ўпайваюць ім пажыцьцёвыя тэрміны за намеранае забойства з асаблівай жорсткасьцю.