Віктар Карамазаў: Прыліпала

Як гэта ноч... З Сярожкам, узбуджанымі аленямі, капою цёплага сена, вялікасна-белым месяцам над галавой, асірацелым жоравам, вавёрчынай мордачкай...

Паснедаўшы, я ад'язджаў з пушчы. Да аўтобуса мяне праводзіў Сярожка.

Яшчэ ў нас заставалася вольная гадзіна, і мы зайшлі ў буфет. Сярожка папрасіў марожанага. З бутэлькай фруктовай вады і марожаным мы селі за стол пры самым акне. Людзей тут было мала. Ціша стаяла, што ў лесе.

Мы моўчкі елі халоднае, як прадвеснік зімы, марожанае, запівалі яго цёплай, што ўспамін аб леце, вадой і слухалі чужы транзістар на суседнім стале.

За вялікім, на ўсю сцяну, акном у густой жаўцізне стаяў кашлаты, таксама на ўсё акно, клён, і лісце нячутна сыпалася з яго. Быццам азораныя сонцам папяровыя караблікі, яго зубчастыя лапкі апускаліся на волкую зямлю, і музыка, як адбіваючыся ад іх, гучала ціхім развітаннем з салодкім сённяшнім днём. У гэтае развітанне зрэдку ўпляталіся мажорныя гукі скрыпкі, але яны квола трапяталі, што мроі, і хутка гаслі — непрыкметна, як і з'яўляліся. Часам, здавалася, з прыціхла-спустошанай глыбіні даносіўся шчымліва-прагны голас пакінутага стаяй жорава, але і ён заміраў, шкляным звонам рассыпаўшыся недзе над нашымі галовамі. Шмат іншых галасоў прыплывала з гэтай музыкай, і таксама на адно імгненне: з бясконцасці жаўталесу прыходзілі і адыходзілі, на момант замёршы на даляглядзе і там жа растаўшы...

Мы выйшлі на вуліцу.

Транзістар застаўся там, за цёплай блішчастай шыбай, але і тут, з намі, у палоне густой і сухой барвовасці жыла песня восені — тая ж самая, у той жа празрыстай кашулі, пашытай парою ранняга лістападу і чуйнай перадзімоваю цішынёй.