Варлен Бечык - Радкі і жыццё

Як цяжка пахаваць чалавека. Калі б не дапамога выдавецтва, не ўяўляю, як 7бы мы абышліся.

А затым доўгі час заняпаду, хвароба, стомленасць, а над зямлёй усе дні красавіка і мая сонца, ружовасць, веснавы рух і спеў. Цяпер трошкі халадней.

Прыязджаў Генка (мой дзядзька і друг — ён на 4 мес. старэйшы). Яго высакароднасць у дзяцінстве (2—3 кароткія ўснаміны). ёсць у яго талент, душа, але непапраўны дылетантызм, схільнасць да гарэлкі. Адчуванне нейкай прывяласці яго.

27.6.

У. Скарынкін у кнігу «Пасадачныя агні» дае верш «Пасля навальніцы»:

Цяжка быць незалежным

I гордым,

Праўду рэзаць у вочы мане...

Крывадушніку

3 луджаным горлам

Захацелася спляжыць мяне.

Пазайздросціў,

Што лётаў высока

I натхнёныя песні складаў.

Выпаўзае вада з вадасцёку

На гарачы асфальт,

Як удаў.

Абурэннем.

I крыўдай няутольнам

Грудзі сціснуты,

Што ні раблю.

На сурвэтцы

Ля лямпы настольнай

Шнур пярэсты

Згарнуўся ў пятлю.

Не задушыць ён

Палкае слова,

Што клякоча

У маім гарляку.

Праясняецца далеч вяснова —

Будзе свята і ў нас

На вяку!

Сярод вясновай Буяковай —

Ночы

Мяне ў дрымотным

Векавым бары

У адной кашулі

Кінулі аднойчы,

Забылі

Падгуляўшыя сябры.

15.7.

Зноў Зялёнае, летні адпачынак, на які прыпаяа так многа самых неабходных спраў (рукапісы Ралька і Каравушкінай — рэцэнзіі; кніга пра Панчанку — пачаць і скончыць...).

Вечнае, заўсёднае: лес з чарніцамі і суніцамі, яго загадкавасць, ціхар сненне жывога і суладных з усім думак.

Адна з іх: трэба, трэба, трэба варушыць мінулае, каб не забывалася.

Увесь ліпень — з дажджамі і без цяпла, лета — як кніга, без душы. Хаця не — ёсць душа, толькі выйсці да яе ў лес, на прастор, на луг, і ўсё рознаваколле — твае душа, сэрца і памяць. Думаеш, успамінаеш, смуткуеш, маўчыш, дыхаеш.

Мария Петровых:

Не зря, не даром все прошло.

Не зря, не даром ты сгорела,

Коль сердца твоего тепло

Чужую боль превозмогло,

Чужое сердце отогрело.

Вообрази — тебя уж нет,

Как бы и вовсе не бывало,

Но светится твой тайный след

В иных сердцах... Иль это мало —

В живых сердцах оставить след?

Рамантыка — гэта мужнасць і змаганне. Там, дзе ціша і ідылія, — няма рамантыкі.

У «Известиях» (9.7.84) Н. Кривомазов. «Здравствуй­те, соседи!» Пра жанчыну-блакадніцу. «Ей казалось, что за столом твоей хаты, или в соседнем доме, или через улицу кто-нибудь голодает, и кусок становился у нее поперек горла».

И. Земская. «Достанет всем тепла». «Правда», 22.7.1984.

В стране 944 детских дома и школы-интерната. Один из пионеров-детдомовцев после «Артека»:

«Если бы у меня была волшебная палочка, я бы вы­звал сюда весь свой детский дом, чтобы каждый попро­бовал апельсин...»

У Скарынкіна — нармальная, нават неблагая падборка у «ЛіМе» 13.7.84. 3 верша «Беларускае застолле»:

Ад чачоткі зухаватай

Хата захістаецца.

I прыпеўкаю са сватам

Свацця развітаецца:

— Эх, узлескі-пералескі,

Вочы ў свата, як пралескі.

Ты прыходзь мяне шукаць —

Я на печы буду спаць.

28.7.

Амаль адначасова тры смерці: Васіля Бурносава, Уладзіміра Караткевіча, Васіля Барысенкі. Караткевіч — перад вачыма. Ен заўсёды ўражваў неардынарнасцю, таленавітасцю. Некалькі сваіх успамінаў. Разы са тры ён званіў мне. Аднойчы: — Ну, малайчына. (Па­сля прадмовы да «Беларускай балады». Там была фраза пра тое, што ён здзейсніў сапраўдны подзвіг.) У некралогу, падпісаным на самым высокім узроўні, і на пахаванні было, нарзшце, выказана ўсё, чаго ён варты.

29. 7.

Піша Віктар Шклоўскі («Ветер наполняет наши па­руса...». «Л Г», 15.2.84):«Чего мне больше не, хватает сейчас? Молодости. Я согласен, пусть не целиком, но чтобы она была рядом со мной и иногда можно было бы уходить в нее через по­тайную дверь».

Андре Вюрсмер. «Мое прощальное «но». «ЛГ», 11.4.84. (Незадоута да смерці, 85 гадоў.)

«Счастливый характер, сотканный из оптимизма и доверия, прекрасная подруга рядом, серьезные дети и внуки, миллионы друзей, разделявшие мое негодование, боль, надежду, — достойная жизнь, без компромиссов и отступничеств... Я желаю вам прожить такую же жизнь, мои дети!

Но только еще более длинную».

16. 8.

Марыя Шаўчонак:

Баяцца шчырасці, як беднасці,

Не дапускаюць прастаты.

Сябруюць толькі ў адпаведнасці:

Ты — мне, і я табе — як ты.

Мальдзіс прыводзіць песню 30—40-х гг. XIX стагоддзя:

У мяне ножанькі не дрыжаць

цябе, мой мілы, праважаць,

У мяне устанькі не свярбяць