Андрэй Левус - Нацыяналізм у сьвеце - Даведнік. Часткі 1-2

У чэрвені 1989 году пасьпяховыя выбары ў Эўрапарлямант (33 дэпутаты ад НФ) сталі прычынай размоваў пра ксенафобію французаў. Калі французы сапраўды лідыруюць у сьпісе народаў, якія "хварэюць" расавай нецярпімасьцю, як гэта сьцьвярджаюць марыянеткі наднацыянальнага капіталу і т.зв. "левыя", то чым тады паясьніць той безсумнеўны факт, што Францыя і далей застаецца самай жаданай мэтай для пастаяннай навалы іншаземцаў з краінаў трэцяга сьвету.

"Перад тым, як крычаць пра расізм, неабходна адказаць на адно пытаньне. Пакорны народ, якім ёсьць французы, страдае ад бедаў, народжаных бескантрольным прылівам чужынцаў. Гэта не расізм. Гэта рэальнасьць.", — сьцьвярджае рэдактар часопісу "Фігаро Магазін" Луі Павель. Але яго заклікі застаюцца непачутымі ў пустэльні сусьветнага нігілізму. Такім чынам, гутарка ідзе пра "расізм увогуле", калі замызганы ярлык "расістаў" лепіцца на французаў, якія супрацьдзейнічаюць зьнішчэньню сваёй нацыянальнай самабытнасьці й суверэнітэту ды традыцый. Пэўныя сілы імкнуцца да ператварэньня Францыі (і ня толькі яе) у краіну, якая будзе належаць не французам (аўтахтонам), а нейкаму "шматрасаваму" грамадзтву, пра што ўжо адкрыта гаворыцца ў афіцыйнай прэсе. Гэтая аперацыя абяцае пэўным сілам значныя выгоды. Найперш— магчымасьць масавага імпарту таннай рабочай сілы, пакліканай зламаць супраціў французскіх прафсуполак ды фермерскіх саюзаў і забясьпечыць вялікую "розьніцу коштаў", іншымі словамі — вялікія барышы. Акрамя гэтага, масона-сацыялісты пастаянна дамагаюцца пад прыкрыцьцем лёзунгаў "інтэрнацыяналізму" даць іншаземцам права голасу на адміністратыўных і парляманцкіх выбарах, разьлічваючы на абсалютную падтрымку з іх боку, што ў выніку і павінна прывесьці да прыдушэньня любой апазыцыі з боку французаў.

Засільле арабаў становіцца нясьцерпным, дастаткова толькі паглядзець статыстыку злачынстваў, або ж проста заглянуць у турму і заўважыць колер скуры 90% злачынцаў. "Вы жывеце ў Францыі, але зямля належыць Алаху. Наша ж мэта — ісламізаваць Францыю!"-амбіцыйна заяўляе лідэр ісламскіх фундаменталістаў у Францыі Ібн Шавай. І ня толькі жартам ці рэклямным трукам ёсьць адна з арыгінальных выбарчых улётак НФ: "Разшукваецца Мохамед Зомбі, алжырскі грамадзянін, які незаконна пражывае ў Францыі. Гэты суб'ект вельмі небясьпечны. Ён можа забіць, згвалтаваць, скрасьці, абрабаваць... Каб знайсьці яго, не патрэбна хадзіць далёка. Вакол нас паўтара мільёна такіх, як ён!"

Праграма НФ мае назву "16 напрамкаў дзеяньня для таго, каб зьдзейсьніць пасьпяховую вялікую зьмену". Прывяду, на маю думку, найбольш цікавыя яе палажэньні, якія мы падзяляем:

БЯСЬПЕКА. "Барацьба супраць малых і вялікіх гандляроў наркотыкамі", "Ліквідацыя этнічных банд", "Упэўненасьць у тым, што злачынцы будуць пакараныя, якія б учынкі яны ня зьдзейсьнілі і якія б пасады не займалі".

БЕСПРАЦОЎЕ. "Прыярытэт для французаў пры прыёме на работу", "Зьмяншэньне падаткаў, якія ўскладваюцца на прадпрыемствы".

"16 напрамкаў..." уключаюць у сябе такія пункты як сацыяльнае забесьпячэньне, сям'я, жыльлё, ахова здароўя, асьвета, эканоміка, сельская гаспадарка, экалогія...

Французскія нацыяналісты прагнуць маральнага адраджэньня эўрапейцаў. Галоўнае ня "мець", а "быць" — лічаць яны. Праграма і дзейнасьць НФ знаходзіць разуменьне ў насельніцтва. У 1984 г. у адным з найбольшых цэнтраў тэкстыльнай прамысловасьці, горадзе Рубэ, што на поўначы Францыі, два дзесяткі чалавек аб'ядналіся ў суполку "Рыцары Рубэ", якая паставіла перад сабою дабрачынныя мэты — турбавацца пра ахвяры злачынцаў, дапамагаць старым, шматдзетным сем'ям.

У ходзе дзейнасьці гэтыя людзі зразумелі, хто вінаваты ў абсалютнай большасьці злачынстваў (пятая частка жыхароў Рубэ — іншаземцы, выхадцы з Алжыру). Арганізацыя ўвайшла ў НФ і зараз налічвае больш за 2000 чалавек.

На сваім сходзе ў Ніццы ў 1990 г. Нацыянальны Фронт — партыя, пабудавана на прынцыпах дысцыпліны, субардынацыі, цэнтралізацыі ды безумоўнага аўтарытэту лідэра, ясна сьцьвердзіў, што ставіць за мэту стаць сілаю, якую немагчыма абысьці і павінен далучыць да сваёй арбіты клясычныя правыя партыі. Нацыянальны Фронт набірае папулярнасьць і паступова забірае галасы ў левых. На муніцыпальных выбарах 1995 г. партыя заваявала тры мэрыі, сярод якіх — мэрыя Тулона, вайсковыя базы з насельніцтвам у 100 тысяч чалавек.

НФ каардынуе сваю дзейнасьць з нацыяналістычнымі арганізацыямі Эўропы: праводзяцца супольныя канферэнцыі, зьезды, вышкалы.