Яраслаў Гашак - Прыгоды ўдалага ваякі Швэйка ў сусьветную вайну

— Рабеце ў вакно, — поўны адчаю сказаў капрал.

— Вы забываецеся, — сказаў Швэйк, — што арыштантам падходзіць да вакна забараняецца.

— Па-трэцяе, — казаў далей вольнапісаны, — у вагоне павінна быць пасудзіна з пітнаю вадою. Пра гэта вы таксама не паклапаціліся. Дарэчы, на якой станцыі будзе раздавацца абед? Ня ведаеце? Так я і ведаў, што вы пра гэта не інформаваны.

— Цяпер вам ясна, пан капрал, заўважыў Швэйк, — што вазіць арыштантаў, — гэта вам ня хахінькі. Пра нас трэба клапаціцца. Мы ня простыя салдаты, якім прыходзіцца клапаціцца самім пра сябе. Нам усё падай пад самы нос, на тое існуюць распараджэньні і параграфы, якія павінны выконвацца, іначай, які-ж бы быў парадак? «Арыштаваны чалавек, усёроўна як дзіця ў пялёнках, — як казаў адзін мой знаёмы граміла, — за ім трэба наглядаць, каб не прастудзіўся, каб не хваляваўся, быў здаволены сваім лёсам і каб ніхто небараку не пакрыўдзіў… Урэшце, — сказаў Швэйк, ветла гледзячы на капрала, калі будзе адзінаццаць гадзін, будзьце ласкавы мне гэта сказаць.

Капрал дапытліва паглядзеў на Швэйка.

— Вы, як відаць, хочаце мяне запытацца, нашто вам трэба мяне папярэдзіць, калі будзе адзінаццаць гадзін? Справа ў тым, пан капрал, што з адзінаццаці гадзін маё месца ў цялячым вагоне, — урачыста абвясьціў Швэйк. — Палкоўнік налажыў на мяне дысцыплінарнае спагнаяьне на тры дні. У адзінаццаць гадзін я пачаў адбываць кару і сягоньня ў адзінаццаць гадзін павінен быць вызвалены. Пасьля адзінаццаці гадзін мне тут рабіць няма чаго. Ніводзін салдат ня можа заставацца падарыш там даўжэй, як яму належыць» бо на вайсковай службе дысцыпліна і парадак — перш за ўсё, пан капрал.

Пасьля гэтага ўдару няшчасны капрал доўга ня мог апамятавацца. Нарэшце ён асьцярожна засупярэчыў, што не атрымаў ніякіх пісьмовых распараджэньняў.

— Даражэнькі пан капрал, — сказаў вольнапісаны, — пісьмовыя распараджэньні самі да начальніка канвою не прыбягаюць. Калі гара ня ідзе да Магомэта, то начальнік канвою павікен ісьці па распараджэньні сам. Вы ў гэты момант трапілі ў нязвычайную сытуацыю: вы ня маеце ніякага права затрымліваць каго-небудзь, каму належыць выйсьці на волю. З другога боку, ніхто ня мае права пакінуць, паводле інструкцыі, арыштанскі вагон. Па праўдзе сказаць, ня ведаю, як вы выберацеся з гэтага паскуднага становішча. Справа ваша — чым далей, тым горш. Зараз палова адзінаццатай.

Вольнапісаны схаваў гадзіньнік у кішэнь.

— Вельмі цікава, што вы будзеце рабіць праз паўгадзіны, пан капрал.

— Праз поўгадзіны мае месца ў цяплушцы, — марачы, паўтарыў Швэйк.

Прыгнечаны і зьбіты з панталыку капрал зьвярнуўся да яго.

— Калі гэта ня мае для вас ніякага значэньня… мне здаецца, што тут куды выгадней, як у цялячым вагоне. Я думаю…

Яго перапыніў обэр-фэльдкурат, крыкнуўшы спрасонку:

— Больш падліўкі!

— Сьпі, сьці, — ласкава сказаў Швэйк, — падкладваючы яму пад голаву канец шыняля, які зваліўся з лаўкі. — Няхай табе і далей сьніцца жраньнё.

Вольнапісаны сьпеў:

Няшчасны капрал ужо ні на што не рэагаваў. Ён тупа глядзеў у вакно і даў поўную волю дэзорганізацыі ў арыштанскім купэ. Канвойныя гулялі каля перагародкі ў «мяса» і кожны па чарзе падстаўляў свой азадак пад добрасумленныя і важкія пляскачы рэшты салдат. Калі капрал павярнуўся — проста на яго задзёрыста ўтаропілася салдацкая задніца. Капрал уздыхнуў і адвярнуўся зноў да вакна.

Вольнапісаны на хвіліну задумаўся і потым зьзярнуўся да прыгнечанага капрала:

— Ці чыталі вы калі-небудзь часопісь «Сьвет жывёлін»?

— А як-жа, — адказаў капрал, — відавочна здаволены, што гутарка набыла другі кірунак. — У нас у вёсцы шынкар сабе выпісваў. Вялікі быў аматар санскіх коз, а яны ў яго ўсё здыхалі, дык ён пісьмова пытаўся ў рэдакцыі парады.

— Дарагі сябар, — сказаў вольнапісаны, — гісторыя, якую я вам зараз раскажу, з усяею відавочнасьцю вам давядзе, што чалавеку ўласьціва памыляцца. Панове! Упэўнены, што вы перастанеце там гуляць у «мяса», бо тое, што я вам зараз раскажу, здасца вам вельмі цікавым, хоць-бы ўжо таму, што шмат якіх спэцыяльных тэрмінаў вы не зразумееце. Я раскажу вам аповесьць пра «Сьвет жывёлін», што паможа вам забыцца пра сягодняшнія няпрыемнасьці і цяжкасьці вайны.

Якім чынам я ў свой час зрабіўся рэдактарам «Сьвета жывёлін», гэтай вельмі цікавай часопісі, — гэта доўгі час было не разьвязанай загадкай для мяне самога. Потым я прышоў да пераконаньня, што мог пусьціцца на такую штуку толькі не ў сваім розуме. Так далёка завялі мяне сяброўскія пачуцьці да аднаго майго даўнейшага сябра — Гаека. Гаек рэдагаваў добрасумленна гэту часопісь, пакуль не закахаўся ў дачку выдаўца яе Фукса. Фукс прагнаў Гаека як бач са службы і загадаў яму знайсьці для часопісі якога-небудзь добрага рэдактара.