Ніл Гілевіч - Добры анёл беларускасці [Штрыхі да партрэта Ніны Іванаўны Гілевіч]

У адзін з вясновых вечароў 1954-га мы пайшлі з Нінай у тэатр Оперы і балета на якісьці спектакль. Калі зайшлі ў залу — народу было ўжо шмат, амаль поўна. Зарыентаваўся, убачыў нашы два незанятыя крэслы, і мы падаліся туды. Але з аднаго раду пачуўся вокліч: «Ніл, пачакай!» Глянуў — мой даўні знаёмы, яшчэ з гадоў вучобы ў педвучылішчы, малады паэт А. Што такое тэрміновае, што аж «пачакай» ? Прыпыніліся, бо ён, паўтараючы «пачакай!», імпэтна выбіраецца паўз суседзяў да нас, на праход. На твары — непрыгожая блазенская ўхмылка. Кажу: «Прабач, але нам яшчэ трэба ўсесціся...» — «Я на адну секунду, — і ў радасным захлёбе выпаліў — голасна, каб і людзі чулі: — Слухай, а здорава табе ўсыпаў Кучар у ЛіМе, здорава! Не крыўдуй, браток, але — справядліва ўсыпаў, справядліва!..» А. Меў на ўвазе нядаўна апублікаваны ў ЛіМе артыкул крытыка А. Кучара пра творчасць маладых паэтаў, у якім ён рэзка адмоўна ацаніў маё лірычнае вершанё на вечную тэму кахання. Здзіўлены і абражаны «сяброўскай» радасцю А-я, я адно зласнавата буркнуў: «Пасля пагаворым» — і мы пайшлі садзіцца. Настрой у мяне быў сапсаваны ўшчэнт. I не толькі ў мяне. Праз нейкую хвіліну няёмкага маўчання Ніна ціха спытала:

— Што гэта за пачвара?

— Гэты?.. Малады паэт А. С. Паглядзела на мяне з недаверам:

— Але ж ты называў яго, помню, у ліку сваіх сяброў...

— Ну, вось такі сябар, — адказаў, уздыхнуўшы, раптам пачынаючы нешта разумець наконт сяброў і сяброўства. Каб трохі супакоіць Ніну, дадаў: — Увогуле, у паэтаў прынята выказваць свае крытычныя заўвагі адкрыта...

Але Ніна запярэчыла:

— Крытычныя — гэта я разумею, але чаму з такой радасцю — на ўсю фізіяномію? Хіба сябры з гэтага радуюцца — нават калі крытыка і слушная?

Ідучы з тэатра, загаварылі пра гэты недарэчны выпадак зноў. Апасля, сам-насам, я ўспамінаў яго яшчэ неаднойчы. Не адразу, але ў досыць хуткім часе, пачуццё сяброўства да А-я пагасла ўва мне канчаткова; натуральна — і пачуццё павагі: якое ж сяброўства без шчырай чалавечай павагі? Цяжкія гэта для спасціжэння рэчы, вельмі цяжкія, у некаторых выпадках чалавек даходзіць да ісціны (дакладней, да горкага расчаравання) праз не адзін дзесятак гадоў.

Ніна Іванаўна, з яе выключна тонкім прыродным чуццём дабрыні і справядлівасці, праўды і фальшу, кроку маральнага і амаральнага, колькі разоў за доўгае сумеснае жыццё звярнула маю ўвагу на пэўныя моманты ў паводзінах маіх і нашых агульных сяброў, на тое, што яе бянтэжыла і прымушала задумацца. I кожны раз, як калісьці ў гэны вечар у тэатры, яна са скрухай гаварыла: «Сябры... Сябры... Падобна, што не ты іх выбраў, а яны цябе... Яны — хітрыя, практычныя, а ты — наіўны, страшна наіўны...» Аднойчы ж так пакрыўдзілася і абурылася ўчынкам майго блізкага сябра, што прыклала далоні да скроняў, пахітала галавой і горка-расчаравана вымавіла: «Як ён мог так — пра цябе? Ён жа ведае, чым ты жывеш і што табе баліць? — Памаўчаўшы, дадала: — Дык што ж выходзіць? Выходзіць, што — чорны поп?!»

Асабліва крыўдзіла Ніну Іванаўну тое, што некаторыя сябры без належнага разумення, а значыць і без падтрымкі ставіліся да майго змагання за беларускую мову, за беларускую школу, за беларускі друк і наогул за беларушчыну, — да таго, што было зместам і сэнсам майго жыцця, маёй літаратурнай, навукова-педагагічнай і грамадскай працы. Помню, як пасля аднаго пленума праўлення Саюза пісьменнікаў, на якім я выступіў з дакладам (было гэта ў 1988-м, у вельмі напружаны час перабудовы), прыйшоўшы дадому, я не змог утаіць ад Ніны Іванаўны пахмурнага настрою.

— Нешта здарылася? — спытала.

— Здарылася. Адбылася спроба скінуць мяне з пасады першага сакратара праўлення. Правалілася, канечне.

— I хто паспрабаваў скінуць? Маладыя?

— Не маладыя, а саракагадовыя. На чале з Бондар...

— I што яны табе інкрымінуюць, чым незадаволеныя? Слаба змагаешся за беларускую мову і за беларускую школу? Ахто ў нас змагаецца мацней? Хто больш кладзе на гэтае змаганне сіл і часу? Ды што больш! Хто робіць хоць блізу таго, што робіш ты? Адкрытым словам, публічна. I на ўсіх узроўнях — і ў Мінску, і ў Маскве?

— Рэч у тым, што некаторых гэты аспект зусім не цікавіць. Іх цікавіць улада. Ім лейцы патрэбны. Лейцы хочуць узяць у свае рукі, лейцы! А дзеля чаго? Пытанне лішняе.

— За цябе заступіўся хто-небудзь?

— Вядома. Асабліва — Уладзімір Калеснік. Такі даў ім адлуп, што ажно пырскі ляцелі. Сказаў: «Парадуйцеся, што такі чалавек у кіраўніцтве, ды пажадайце яму здароўя. Знайшлі супроць каго бунт замысліць! Чалавек да астатку выкладаецца на нашу агульную вялікую справу і робіць гэта мужна, пераканаўча — дык падтрымліваць яго трэба, а не бэсціць. Калі, вядома, і мы за гэтую справу». Вось так і асадзіў крытыканаў.