Эдгар По - Маска чырвонае смерці

Але ж людзі так моцна кахаць не маглі,
Хоць старэйшыя значна былі
I мудрэйшыя значна былі, —
Ні анёлы з бяскрайнасці райскіх далін,
Ані дэманы з нетраў зямлі
Не маглі разлучыць мяне з Анабэль Лі,
З незабыўнаю Анабэль Лі.

I так ззяе ўгары месяц мне з той пары,
Каб я сніў маю Анабэль Лі;
I так зорка мігціць, каб не мог я забыць
Вочы любай мне Анабэль Лі;
I таму я ўначы тут ляжу на плячы
Самай юнай, каханай і пекнай з жанчын
Ў каралеўстве прыморскай зямлі —
Тут, у склепе прыморскай зямлі.

О неба! Знікаюць
Хваробы сляды,
І боль, і пакуты
Сышлі назаўжды —
Жыцця ліхаманку
Здалеў назаўжды.

Скрухі няма.
Рук не чую і ног;
Што навечна я скуты,
Што падняцца не змог, —
Не нагода для суму,
Бо нягоды я змог!

Спачыў бестурботна,
Каб выспацца ўсмак,
Спытаецца кожны:
«Ляжыць тут мярцвяк?»,
I зоры адкажуць:
«Напэўна мярцвяк».

I стогны, і жальбы,
I ўздыхі, і плач
Заціхлі, а з імі —
Гадзіннік няўдач,
Жахлівы стук сэрца,
Жахлівых няўдач.

Агіда, і немач,
I болю страла
Забыты, і знікла
Бяда, што пякла,
Жыцця ліхаманка,
Што сэрца пякла.

Жахліваю мукай
Быў змучаны тут,
Бо зведаў я смагу
У пекле пакут:
Праклятае жарсці
Агонь — мой прысуд,
Ды ў водах гаючых
Пазбыўся пакут.

У водах падземных,
Што ціха цяклі,
Крыніцы, што бегла
Ля самай зямлі,
Крыніцы ў пячоры
Амаль на зямлі.

Хай дурань не кажа,
Што змрок тут густы,
Што дом мой панылы,
Пакой мой пусты,
Што нельга, каб ложак
Заўчасна астыў, —
Ды класціся мусім
У ложак пусты.

Знявечаны дух мой
Прывабіла глуш,
Забыў я навечна
Пах зманлівых руж,
Забыў пра трывогі,
Пах міртаў і руж.

Цяпер у самоце
Мне песціць узгадкі
Пра боскі нектар
I пахкія браткі.
Я сню размарыны,
I руту, і браткі,
I пешчу я ў цемры
Цнатлівыя згадкі.

У шчасным спакоі
Узношу маленні
Да высокае праўды,
I прыўкраснае Эні,
I спакой абяцаюць
Рукі мілае Эні.

Яна мне пяшчоту
Сваю аддае,
Засну я ў ласкавых
Абдоймах яе,
I шчасце прысніцца
У абдоймах яе.

У змроку застылым
Схавала мяне,
Маліла анёлаў:
«Хай гора міне!»
Прасіла Уладарку:
«Хай зло праміне!»

Ляжу бестурботна,
Каб выспацца ўсмак
(З любоўю яе),
Нібыта мярцвяк,
Спачыў бесклапотна,
Каб выспацца ўсмак
(З каханай сваёй),
Нібыта мярцвяк.
Любы падарожны
Ускрыкне: «Мярцвяк!»

Ды шчасце палае
У сэрцы не меней,
Чым зоры ў нябёсах,
Бо побач ёсць Эні,
Мяне асвятляе
Каханая Эні,
I ў думках палае
Святло мае Эні.

Вуснамі твой лоб крану...
I, пакінуўшы адну,
Разумець цяпер пачну
Ўсё, што ты казала мне:
Дні свае пражыў я ў сне.
Бо як згас надзей агмень,
Збег у ноч ці збег у дзень,
Знік у марах, небыцці —
Дзе прасцей яго знайсці?
Што было і што міне —
Гэта толькі сон у сне.

Я стаю, ля ног прыбой
З сушай пачынае бой,
I ў руках ляжыць маіх
Скарб пясчынак залатых,
Ён сцякае да вады,
Тоне ў моры назаўжды,
А на твары — слёз сляды...
Божа, дай жа мне спыніць
Гэту залатую ніць!
Божа, хоць адну вярні
Мне пясчынку з глыбіні!
Што было і што міне —
Гэта толькі сон у сне?