Генрых Далідовіч - Цяпло на першацвет

— Вы, Павел Мікалаевіч,— сказаў мне Іван Сямёнавіч, — малады, a ўжо вялікі дэмагог.

— Гэта не дэмагогія,— запярэчыў я,— Сёння настаўнік перастаў быць адзіным «універсітэтам» на вёсцы, людзі змяніліся, паразумнелі.

— Вы пішыце іншаму каму свае «вучоныя» заметкі, даказвайце сваё, але ад мяне патрабуюць, каб настаўнікі былі прапагандыстамі, то i будзьце імі.

— Я не супраць,— сказаў я,— але трэба рабіць лепш.

— Вось i рабіце,— сказаў Іван Сямёнавіч,— але мне, як дырэктару, будзе лепш, калі настаўнік выступіў пяць разоў, хоць i слабавата, чым адзін раз, але моцна. Тады i школу пахваляць, а так на кожнай нарадзе перцу даюць.

— Гэтак нядобра,— сказаў я.

— Ладна, ты малады яшчэ, пажыві, тады паглядзіш, што добра, а што блага,— сказаў Іван Сямёнавіч.— I мы маладымі не такія былі, усяму здзіўляліся, выступалі, але час усіх ставіць на сваё месца. Каб усё, што я назваў, было зроблена, выпушчана, аформлена ў справаздачы. Сёння сесія сельсавета, i каб усе на ёй былі, a паслязаўтра адкрыты партыйны сход саўгаса, i таксама каб усе прысутнічалі. Мы, настаўнікі, павінны быць у самай гушчыні жыцця вёскі.

...Сесія была прызначана на шэсць гадзін вечара, але людзі доўга не збіраліся — у кожнага нешта сваё. Старшыня сельсавета адчытваўся пра работу за год. Гаварыў пра ўраджаі, надоі ў саўгасе, шкадаваў, што яны невялікія, расказваў, што сельсавет выкапаў сёлета калодзеж, пасадзіў тысячу дрэў, выдзеліў многа людзям шыферу i яшчэ больш плануе даць яго ў новым годзе.

Пасля прызнаўся, што многае i не зроблена: моладзь выязджае ў горад, клуб зачынены на замок, няма ясляў, няма фізкультурнай работы, канцэртаў, хоць i трэба «праблемы сацыяльнага развіцця, культуры, аздараўлення побыту зрабіць прадметам асаблівага клопату, як гэта дыктуе наш сённяшні дзень».

«I праўда,— думаў я, слухаючы старшыню,— усё, што ён ні гаворыць, праўда»,— але, калі выслухаў далей, пачуў, што ў каштарысе на «фізкультуру i аздараўленчую i культурную работу» на новы год не было выдзелена i рубля.

...Назаўтра я i Ларыса зноў пайшлі на фермы: я — ў кароўнік, а Ларыса — на свінагадоўчую. Я зноў выпісаў з газет, часопісаў i чытаў — гаварыў тое, што, можа, людзі i ведалі, пытанняў па маім дакладзе не было; a калі людзі разышліся, я застаўся, узяў у загадчыка фермы — маладой дзяўчыны, якая закончыла сельскагаспадарчы тэхнікум,— лічбаў, прозвішчаў даярак i дома сядзеў яшчэ да паўночы, выпускаў баявы лісток. У гэты вечар мы з Ларысай ужо не сустрэліся: пісала баявы лісток i яна.

Камісія, а з ёю i грозны для настаўнікаў інспектар Дубкоў, прыехала ў той дзень, як i папярэджвалі Івана Сямёнавіча.

У гэты дзень хваляваліся i дзеці, i настаўнікі: прыехала ажно сем чалавек, людзі ўсе пажылыя, тварамі сярдзітыя.

Пачалі яны сваю работу з праверак нашых планаў i адразу пазнаходзілі многа дробных недаробак: то сачыненняў i ізлажэнняў мала было запланавана, то на які ўрок нагляднасць, паўтарэнне не былі ўказаны, то яшчэ што-небудзь іншае было прапушчана.

— Паправім,— гаварыў Уладзімір Пятровіч.— Дзякую, паправім.

— Пракантралюем,— дадаваў Міхась Рыгоравіч,— усе заўвагі будуць выпраўлены.

У маім каляндарным плане вялікіх агрэхаў не знайшлі, сказалі толькі ўвесці раздзел «Міжпрадметныя сувязі» i дабівацца, каб на ўроку была сувязь з другімі ўрокамі.

— Ды i мы гэтага дабіваемся,— бегаў перад Дубковым Міхась Рыгоравіч,— але ён яшчэ малады, першы год у школе працуе, вопыту няма.

Інспектар нічога на гэта не сказаў, папрасіў паказаць яму мае рабочыя планы.

— Трэба больш разгорнутыя пісаць,— пагартаўшы ix, сказаў ён,— цяперашні ўрок патрабуе ад настаўніка вялікай падрыхтоўкі.

— Але цяперашні ўрок немагчымы i без імправізацыі, дыялогаў, маналогаў, што ўзнікаюць у ходзе ўрока, ды яшчэ ўплывае на ўсе i асоба настаўніка,— сказаў я, крыху хвалюючыся.

— Хачу схадзіць з вамі на ўрок,— ўсміхнуўся інспектар,— паглядзець, як робяць цяпер маладыя, што яны новае нясуць.

Я сказаў, што будзе мова ў сёмым класе, запрасіў ісці i, прызнацца, не хваляваўся, бо не ведаў, чым іменна грозны гэты інспектар.

Але, калі ўвайшоў у клас, то захваляваўся, на першых хвілінах аж перахапіла дыханне. Гэта i перадалося дзецям, яны таксама хваляваліся, збіваліся пры адказах, але, як я спакайнеў, спакайнелі i яны, спакойна i акуратна рабілі ўсё, што я гаварыў. А я ліхаманкава думаў, як весці ўрок, даваў нават тое, чаго да ўрока даваць не збіраўся, сачыў за кожным сваім словам.