Анатоль Вярцінскі - Высокае неба ідэала

Былі такія зборы, такая «паўза» і ў Д. Бічэль-Загнетавай пасля таго, як яна выпусціла сваю першую кнігу «Дзявочае сэрца». І паўза, трэба сказаць, недарэмная, плённая. Аб гэтым сведчаць новыя вершы паэтэсы, з якімі яна выступіла нядаўна ў перыядычным друку.

Асабліва цікавай і характэрнай здалася мне падборка вершаў, змешчаных у красавіцкай кніжцы «Маладосці». У «Дзявочым сэрцы» былі ўсхваляваныя, напоўненыя эмацыянальна вершы, добрыя, свежыя паэтычныя замалёўкі. Усё гэта было. І ў той час аўтару не хапала яшчэ глыбіні погляду, не хапала роздуму над жыццём. Што ж да новых вершаў паэтэсы, то яны якраз і вызначаюцца тым, што ў іх пачынае гучаць такі роздум. Адчуваеш, што паэтэса абдумвае і свой асабісты жыццёвы вопыт і больш пільна прыглядаецца да навакольнага жыцця, да людзей, пачынае аналізаваць, параўноўваць, нешта адмаўляць і нешта сцвярджаць. І калі ў пранікнёным, цікавым увогуле вершы «Хлопцы», якім адкрываецца нізка, вясковыя хлопцы паказваюцца яшчэ вельмі абагулена, без якіх-небудзь канкрэтных маральна-псіхалагічных ацэнак, то верш «Іншы з самага святога рання...» — другога плана. У ім паэтэса спрабуе падысці да чалавека больш патрабавальна, з пэўнай маральнай меркай. І тады яна заўважае, што іншы

Даўшы даволі трапную характарыстыку пародзе людзей, якіх называюць яшчэ прыстасаванцамі, аўтар супрацьпастаўляе ім чалавека, які,

Паэтэса задумваецца над пытаннем: як жыць? Спрабуе акрэсліць сапраўдныя жыццёвыя каштоўнасці, высветліць маральны ідэал. Лясны спакой, лясная ціш (верш «У цішыні», ён, дарэчы, блізкі па свайму пастрою да «Паэмы майго лесу» Пімена Панчанкі, надрукаванай адначасова ў «Полымі») паводзіць на думку, што

Аўтару яўна не да спадобы мітусня яе некаторых сяброў па пяру, іх славалюбівыя турботы, «Служенье муз не терпит суеты». Яна лічыць, што

Ёсць у той жа падборцы і верш, дзе паэтэса як бы дае кавалачак жыцця «без паспешнае мітусні!». Гэта верш пра тое, як «шаткавалі капусту двое», пра сямейны мір і лад, пра людское «шчасцейка». Не пра шчасце ў яго мяшчанскім ці абстрактна-рамантычным сэнсе, а іменна пра шчасцейка — па-зямному здаровае, трывалае, надзейна забяспечанае дружнай працай, блізкасцю да прыроды, узаемнай любоўю. Верш атрымаўся надзвычай светлы, сонечны.

Як вядома, з творчым ростам прыходзяць і новыя мастацкія сродкі. Гэтае правіла дае знаць аб сабе і ў дадзеным выпадку. Бічэль-Загнетава смела абнаўляе, у прыватнасці, рыфму. Праўда, не ўсе знойдзеныя ёю рыфмы ўдалыя, некаторыя з іх вельмі ўжо прыблізныя (сціплыя — апусціліся, шуме — падумалі, двое — восень), але тое, што паэтэса шукае новыя магчымасці фанетычна-гукавой выразнасці радка, гэта, безумоўна, добра. Гэта таксама сведчыць аб тым, што талент яе сталее.

1964

Вось і яшчэ адзін паэтычны зборнік.

У ім ёсць радкі: «Я пра неба пішу ўсё больш: неба — радасць мая і боль». У кнізе сапраўды знойдзеш вершы, прысвечаныя «небу», космасу. Інакш і не можа быць, бо, як піша паэт, «сёння ёсць у людзей патрэба рвацца ў неба». Паэзія ж тым больш адчувае такую патрэбу. І ўсё ж гэта кніга — пра зямлю, пра зямное жыццё-быццё, пра зямныя, блізкія кожнаму з нас справы і рэчы.

А перш за ўсё — гэта кніга пра чалавека...

Пра самы найпершы яго дар — пра пяць пачуццяў, якія дазваляюць яму піць уволю «мясцінаў родных звонкае паветра», слухаць разам з «дрэвам, сонцам яркім» песню, захапляцца «дажджом верасовым», чуць, як «гудуць трапічныя ліўні на кантыненце чорным», любавацца «горадам заснежаным, у лёгкім інеі», адчуваць боль за «зялёнае сонца», бо «тапор нечы сонца гэтае можа ссекчы».