Леанід Дранько-Майсюк - Акропаль

Цягнік рухаўся марудна, шчодра ахвяруючы двум пасажырам шмат часу на гутарку. Гаварылі пра страту веры, пра знішчаныя вінаграднікі ў Шампані і нават пра таемную змову, якая, на думку святара, існуе паміж паэзіяй і смерцю. Вядома ж, пачуўшы пра «таемную змову паміж паэзіяй і смерцю», паэт ажывіўся і нават стаў у душы пасмейвацца з кюрэ.

А той, не здагадваючыся, з кім размаўляе, сваю просценькую філасофію звёў да таго, што паэты наўмысна імкнуцца абудзіць у сабе дар фатальнага прароцтва, што яны ўпэўнены — без фатальных прадказанняў іхні талент не спазнае найдасканалага выяўлення.

Паэт ледзьве стрымліваў свой непачцівы смех.

Богу аднаму вядома — адкуль бярэцца весялосць. Толькі што паэт спрабаваў хоць неяк разварушыць сябе думкаю пра мінімум элегантнасці, але так і застаўся замкнёны ў сваім дарожным смутку, а гэты гаваркі поп не так словамі, як сваёй прастатой, за адно імгненне ўзяў і пацешыў. Меў жа нехта рацыю, калі сказаў, што па дарозе на вайну балбатлівы святар — лепшы спадарожнік.

А кюрэ між тым захоплена тлумачыў:

— Яны таксама ўпэўнены, што наогул прадбачанне ўласнае смерці, нават выказанае вусна, вышэй за саму творчасць...

Паэт хацеў спытаць: «Хто вам сказаў пра гэта, айцец мой?» — але пабаяўся, што ў такім пытанні кюрэ адчуе для сябе здзеклівую нотку, таму толькі ўдакладніў:

— Вы гаворыце пра геніяў ці пра ўсіх?

— Пра большасць.

— Я згодзен з вамі, айцец мой. Большасць паэтаў і сапраўды вышэй за вершы ставіць фатальныя прадбачанні. I калі згадзіцца, што гэта ісціна, то тады наогул першым паэтам трэба лічыць Ісуса Хрыста. Ен жа не толькі прадбачыў сваю смерць, але да апошняе драбніцы прадказаў усё, што было з ёю звязана. Праўда, шкада, што Хрыстос — постаць міфічная. Кюрэ трывожна хіснуўся:

— Сын мой, я не ведаю, ці можна Ісуса Хрыста лічыць першым паэтам, але Святое Пісанне мае шмат непасрэдных і ўскосных доказаў менавіта фізічнага існавання нашага Збавіцеля.

— Калі так, то цікава было б пачуць хоць адзін доказ, але ўскосны, — голас паэта ўсё больш напаўняўся патаемным смехам.

— Амаль кожны верш Евангелля ўскосна сведчыць пра жывога Хрыста, — прастадушна адказаў кюрэ. — Але ж вам патрэбен які-небудзь тэкстуальны прыклад?

— Так.

— Тады ўспомнім евангеліста Луку. У апошнім раздзеле свайго апавядання ён гаворыць, што паміж Ерусалімам і Эмаусам ляжыць адлегласць у шэсцьдзесят стадыяў. Гэта крыху больш за два льё. Зірнуўшы на карту старажытнае Палесціны, лёгка пераканацца, што сапраўды паміж Ерусалімам і Эмаусам адлегласць крыху большая за два льё.

— Магчыма, але што гэта даказвае?

— А тое, што сапраўды названыя паселішчы маюць паміж сабою дарогу ў шэсцьдзесят стадыяў.

— Добра, няхай так, — недаўменна згадзіўся паэт, — але няўжо з гэтай звычайнай тапаграфічнай дакладнасці вынікае, што Хрыстос — рэальная асоба?

— Сын мой, евангеліст Лука, як, дарэчы, і астатнія евангелісты, апавядае толькі аб тым, што было. Быў Ерусалім, быў Эмаус, і была паміж імі дакладна вымераная дарога. Усё гэта й цяпер ёсць! («Няўжо?!» — у вачах паэта зайграла неўтаймаваная іронія.) I цяпер паміж Ерусалімам і Эмаусам вы налічыце ўсё тыя ж нязменныя шэсцьдзесят стадыяў. Праўда, ад Эмауса засталіся адно руіны. Але гэта так, да слова. I быў жывы Ісус Хрыстос, як вы сказалі — рэальная асоба. Ен з'явіўся на той дарозе, каб пачуць адказ Клеопы. Яшчэ раз кажу вам, сын мой, быў такі чалавек Ісус Хрыстос. Чалавек. Аднак жа людзі, на жаль, па дзве тысячы гадоў не жывуць.

Кюрэ лагодна паглядзеў на паэта. Ен 6ыў задаволены сабою, сваім «ускосным доказам», але паэту ўсё пачутае здалося чыстай схаластыкай.

Па сутане кюрэ прабегла святло — тонкая сонечная сцяблінка, і паэту зноў прыгадаліся астры. Астрам было цесна ў сціплым паліваным збаночку і холадна ў вадзе. Як юныя танцоркі, яны стаялі на пуантах, прагнучы выбавіцца з керамічнага змроку. Яны хацелі вольна танцаваць у паветры шчаслівага пакоя.

— Пра што вы думаеце, сын мой?

— Пра астры.

— Зноў пра астры?! Думайце пра лілеі — кветкі евангельскія. Але я, здаецца, разумею вас...

I тут адбылося зусім нечаканае.

Са свайго лёгкага багажу кюрэ дастаў невялікую фанерынку, шырынёю з далонь. На фанерынцы была намалявана астра.

Паэт, ахнуў — не нейкае там рапэнавае саматужніцтва, а цудоўны мажорны матыў, касмічна-дзікая расліна з палітры майстра! Астра хавалася ў блакітны цень і свяцілася праз яго, як праз тонкі шыфон, і была вільготная, як жаданае лона. Кюрэ пахваліўся: