Генрых Далідовіч - На новы парог

— Эх ты, вішнёўскі донжуан! Зірні ты на сябе! — перапыніў яго Васілец, паказваючы, што ў таго на кашулі расшпіліўся ніжні гузік.— Хіба ж у такой форме можна ісці да дзяцей, думаць пра нейкае выхаванне?!

— Што ж рабіць? — Сліж надта не збянтэжыўся, зашпіліў гузік.— Сам бачыш: паўнею і паўнею! Каб не падцяжкі,— адхінуў крысо пінжака, адцягнуў і адпусціў гумавую шлейку,— дык і штаны не трымаліся б...

— Малады, а такі таўстун. Хадзіць, бегаць трэба, дык будзеш стройны.

— Не, дарагі, бег я не паважаю. Я люблю выпіць, добра з'есці, паспаць. Без дай прычыны нерваў не рву. Адным словам, не думаю пра ўвесь свет, як вы...

— Таму і атлусцеў так.

— Такой бяды,— махнуў рукою Сліж,— Вы будзьце худыя, як царкоўныя блохі, а я буду мужчына ў целе...— усміхнуўся.— Ну, а ты? Жывы? Цэлы?

— Хіба не бачыш? — усё зразумеўшы, крышку дзёрзка адказаў Павел. Першы рушыў, каб павесці з сабой і Сліжа. Той будзе доўга прастарэкваць, абы не ісці на ўрок. Абодва пачалі спускацца на першы паверх.

— Жывы-то жывы,— хіхікнуў Сліж.— Але бачыў учора: папала на арэхі! Я ж запыніўся насупраць вашага акна, падгледзеў. Зайшоў ты ў хату, нешта сыну даў — не бярэ, нешта Ларысе даў — і тая не бярэ, не пазірае нават...

— Хіба ж прыстойна табе, настаўніку, падцікоўваць у чужыя вокны?

— Можа, і непрыстойна. Але ж цікава: як твой шэф жыве? Мая Ніна, абы затрымаўся трохі, на іншую жанчыну зірнуў ласкава, дык коршакам кідаецца! Уся вёска пра ўсё тады ведае... А вы жывяце ціха, спакойна, ніхто нічога пра ваша сямейнае жыццё не ведае. Дык вось і цягне пазнаць вашу таямніцу... Ці вы сапраўды жывяце мірна, дружна, ці хітра тоіцеся?

— Уладзімір Пятровіч! Уладзімір Пятровіч! — паківаў галавою Васілец.— Да чаго ты ўжо дайшоў!..

Пайшлі па калідоры першага паверха. Звярнулі налева. З класаў чуліся ўжо настаўніцкія галасы. Вось хрыпла загаварыў Вяртун, вось звонкім строгім голасам пачала гаварыць Ларыса.

— Гавары ўсё, што думаеш,— сказаў Сліж.— Я не крыўджуся. Бо я не помслівы, не злы чалавек, як вы ўсе думаеце. Я толькі, можа, цікаўны. Хачу ўсё пра ўсіх ведаць. Як хоча кожны маленькі смяротны чалавек усё знаць пра вялікіх...

— Ужо амаль паўхвіліны ўрока...— суха прамовіў Павел.

— Не хвалюйся,— махнуў рукою Сліж.— Абы сала было, а дзеці будуць...— але, бачачы, што Павел і сёння не падтрымаў ні яго «філасофскіх» жыцейскіх размоў, ні жартаў, з неахвотаю, уздыхаючы, падаўся ў клас. Колькі ні працуе чалавек у школе, ніяк не можа палюбіць сваёй працы. Робіць, як кажуць, з-пад кія. Нібы не разумее, што з такой абыякавасцю нельга быць настаўнікам, нельга ісці да дзяцей. Але колькі ўсе ні папікаюць — не мяняецца чалавек. Яшчэ наадварот, з узростам хітрэе, больш умела тоіць сваю абыякавасць да работы, працуе абы з рук збыць.

Пачуліся галасы і Маі Сцяпанаўны і новага пажылога настаўніка гісторыі, другога завуча школы. Але тут, на калідоры першага паверха, Васілец не затрымаўся: Сліж сапсаваў яму настрой, выбіў з раўнавагі. Той каго хочаш змучыць, знервуе. Маленькі чалавек! Затое не з маленькімі подласцямі... Можа, і наўмысна лезе ў душу, каб нацешыцца. Яму, здаецца, вялікая радасць, калі некаму кепска.

Павел, апусціўшы галаву, у задуменні пайшоў наверх.

Пачуў: нехта яго ціха паклікаў. Раз-другі. Падняў галаву: праходзіць міма свайго першага намесніка, Ліліі Іосіфаўны. Тая, высокая, тонкая, нібы сухі цыбук, прыхінула да ўпалых грудзей хударлявыя рукі з вялікімі сінімі жыламі, пазірала з недаўменнем. Як і заўсёды, апранута ва ўсё дарагое, але нібы безгустоўнае. Сіні гольф яшчэ больш падкрэслівае бледнасць на твары, густую сетку чырвоных і сініх жылак на шчоках, чорная спадніца — танклявасць стану, нястройнасць ног. Нават яе «мудрая» прычоска, жоўтыя дужкі акуляраў чамусьці не вельмі падыходзяць ёй.

— Прабачце,— усміхнуўся.— Задумаўся...

— Што-небудзь здарылася? — запытала, стараючыся ўсё ўгадаць па яго твары.

— Не, усё добра,— усміхнуўся.— Але спачатку добры дзень, Лілія Іосіфаўна!

— Прабачце, Павел Мікалаевіч,— зачырванелася, залыпала густымі вейкамі. Яна, бадай, адна настаўніца тут, якая не ўжывае ніякіх фарбаў, не вышчыпвае бровы і вейкі.— Я забылася. Я думала... Я на другім уроку пайду да Таццяны Сяргееўны на фізіку...

— Добра, добра,— усміхнуўся Васілец. Паказаў рукою: хадзем на другі паверх.

Лілія Іосіфаўна з ахвотаю пайшла побач. Хвалюючыся. Як маладая дзяўчынка. Хоць гэтай (яшчэ незамужняй) дзяўчынцы ўжо каля сарака гадоў. Калі і не больш. Ужо столькі (колькі ён дырэктарам) працуе завучам, стараецца, робіць усё шчыра, сумленна, ад душы, але не можа, баіцца шмат узяць на свае плечы. Калі нешта і добрае ці звышдобрае прыдумае, дык усё роўна прыйдзе параіцца. Вельмі ж ужо асцерагаецца, хоць бы чаго такога непажаданага не выйшла. І сціплая. Вельмі саромеецца, што яе партрэт на раённай Дошцы гонару. Адным словам, у школе няма больш бездапаможных, чым яна. Для работы, для чужых людзей зробіць усё, што можа, а вось падбаць пра сябе, шчасліва ўжокаваць свой лёс не ўмее. Таму, можа, дагэтуль і замуж яшчэ не выйшла.