Генрых Далідовіч - На новы парог

Нічога не адказаў. Ларыса, хоць і разумная жанчына, але ўсё роўна ўсяго не разумее. Моўчкі мінулі масток, за ім павярнулі направа, да вулкі Самадум. Сюдою, напрасткі, было бліжэй да школы.

З самадумскай вуліцы і ў ранішняй шэрані прыемна кінуўся ў вочы адтуль, з поля, двухпавярховы дом. Гэта была іхняя, для настаўнікаў, будыніна. Першая за ўсю гісторыю тутэйшай школы, бо яшчэ і дагэтуль прыезджыя пастаўнікі жывуць на прыватных кватэрах.

Дом гэты пакуль што адзінокі тут, у полі, але з часам, як кажуць, ён будзе стаяць на вялікай вуліцы: пазней саўгас павінен пабудаваць яшчэ шмат цагляных дамоў, і ў іх перабяруцца людзі з тутэйшых малых вёсачак. Вішнёўка некалі стане вёскай будучыні, вясковым гарадком. Яе лёс чамусьці аказаўся шчаслівейшы за лёс іншых вёсак.

Вось і падышлі да гэтага яшчэ маўклівага будынка.

— Як пяройдзем сюды жыць, дык зусім блізенька будзе хадзіць у школу! — парушыла маўчанне Ларыса.— Ты нейкі спакойны, здаецца, а я дык чакаю-чакаю і ніяк дачакацца не магу таго дня, калі мы сюды перабяромся! Дванаццаць гадоў жывём на прыватных кватэрах! І вось — свой куток! Аж не верыцца... Няўжо, няўжо мы хутка будзем самі сабе гаспадарамі?

Павел усміхнуўся: і ён з нецярпеннем чакаў той часіны, калі яны развітаюцца са сваім кватаранткам і нарэшце займеюць пастаянны свой прытулак. Толькі ён пра гэта мала гаварыў. Нават і з Ларысаю. І не таму, што не меў цярпення чакаць, яшчэ жыць у чужых людзей ці не любіў выказваць сваіх эмоцый. Не. Яшчэ было адно, большае, што прынесла яму шмат клопатаў, адабрала шмат сіл, здароўя, цярпення, але і дало сапраўднае шчасце, зацьміўшы іншую, хоць і не малую, радасць. Гэта — новая школа, якую нядаўна тут пабудавалі.

Калі мінулі дом для настаўнікаў, дык яна, школа, і паўстала перад імі ва ўсёй красе: белы двухпавярховы будынак літараю «П». З мноствам акон, светлая, прасторная, прыгожая. Колькі ні пазірай на яе, не стоміцца вока, не нарадуецца душа. Можа, і таму, што ў яе было ўкладзена шмат і яго працы. Бо нямала ён папаездзіў у раён, у Мінск, сам дабіваўся матэрыялаў, фарбаў, абсталявання... А колькі прасіў, падганяў будаўнікоў, каб хутчэй і лепш будавалі! Лічы, сам быў і за прараба, і за рабочага, і за вартаўніка! Колькі разоў клікаў настаўнікаў, бацькоў, дзяцей на суботнікі і нядзельнікі! Можа, шмат каму і надакучыў сваімі просьбамі, бо ад яго каторыя ўжо хаваліся, баяліся трапіць яму на вочы, ведаючы: сустрэне — абавязкова папросіць памагчы. Хоць у нейкай дробязі. Але такі клопат! Затое ёсць новая школа. З добрай актавай і спартыўнай заламі, з бібліятэкай, з вялікімі пакоямі і кабінетамі, са сталоўкай. Вучыцеся, дзеці, а настаўнікі працуйце на здароўе! Што ні кажы, шчасце — і вялікае шчасце,— калі зможаш дбаць не толькі пра сябе, але пастарацца зрабіць нешта добрае і для людзей.

Паволі святлела. Вышэла, лягчэла неба; папоўз морак з поля да недалёкага маладога лесу. Адчувалася сонца, што павінна было ўдзень прабіцца праз тоўшчу хмар. Праўда, дзень, як і тыя, ранейшыя, не меўся быць надта светлы, сонечны, цёплы, бо зямля, паветра ўжо астылі.

Падышлі да агароджы. Яе, агароджы, праўда, яшчэ амаль не было. Стаялі толькі белыя цэментаваныя слупы і да іх былі прыбіты жэрдкі — тое, што паспелі пакуль што зрабіць настаўнікі, дзеці і іхнія бацькі. Віктар пабег. Яны ж, бацькі, ішлі далей моўчкі, пазіраючы, як сын спяшаўся да майстэрні, да школьнага шафёра, Васіля Пятровіча, які збіраўся ехаць у іншыя вёскі па дзяцей. Віктар любіў праехаць з ім у кабіне — меў вялікую цягу да машын, трактароў.

У калідоры школы гарэла святло. Там былі тэхнічкі, гаспадарнік Семяновіч.

— Хоць бы з раз прыйшлі, Павел Мікалаевіч, пазней за ўсіх настаўнікаў,— адказаўшы на прывітанне, усміхнуўся ў вус пажылы Семяновіч.

— Няможна. Па статуту,— з усмешкаю адказаў Васілец — Ну, як тут? Усё ў парадку?

— Усё,— адказалі ў адзін голас маладая і пажылая тэхнічкі.

Павел і Ларыса падаліся на другі паверх. Ідучы па калідоры, Павел уключаў святло. Радаваўся: столі беленькія, сцены зеленаватыя, яшчэ не абабітыя, падлога свежая, зіхоткая. Вее ўтульнасцю, зусім не тое, што было ў старэнькай міланьскай васьмігодцы.

Яго кабінет быў у левым крыле школы, каля бібліятэкі. Настаўніцкая і завучаўскія пакоі былі ў правым.

— Ну, будзь,— сказаў Павел Ларысе, паварочваючы «да сябе», у свой кабінет: Ларыса, як і астатнія, распраналася, была на перапынках толькі ў настаўніцкай. Раней і ён, саромеючыся свайго дырэктарскага кабінета, лічы, увесь час быў там, з настаўнікамі, а сёлета пачаў прывыкаць да адасобленасці. Тут, у сваім кабінеце, можна было спакойна пачытаць, папісаць, пагаварыць з наведвальнікам; сюды, не маючы зацішку і ўтульнасці дома, прыходзіў па вечарах, у нядзелі, позна сядзеў і рабіў тое, што не ішло ў адклад. Ды, сказаць шчыра, і цешыла, што мае асабісты пакой. Відаць, і ў яго натуры праразалася ўжо нейкая начальніцкая прыхамаць.