Генрых Далідовіч - На новы парог

Ён пастараўся адагнаць ад сябе такія думкі. Ці і сёння з раніцы браць гэта ў галаву? Яшчэ ж дзень, ноч паперадзе. Але ўсё роўна неяк нялёгка было адчуваць, што яны, старыя людзі, застарэліся ўжо, як застарэліся для вёскі сявенькі, сярпы, цапы дый яшчэ шмат чаго, што яго ўнук ужо і ў вочы не бачыў...

Як Анця падаіла і другую карову, выпусціў з двара быдла. Ён, як і кожную раніцу, сабраўся сам падагнаць каровы, авечкі да гурту. Пакуль пройдзеш па вёсцы, дык і ўсіх людзей убачыш, усе свежыя навіны пачуеш. А жонка за гэты час паспее падпаліць у печы, прыгатаваць сняданак сыну і нявестцы. Самі яны, старыя, звычайна снедаюць пазней. Ужо тады, калі падымецца і ўнук.

На той бок вуліцы, на дзірване, скубла ўжо і суседчына карова. Тут жа стаяла і гаспадыня, удава Гэлька. Невысокая, поўненькая, з высокімі грудзямі ды з гладкімі плячыма. У знаёмай сіняй сукенцы і ў белай касынцы, завязанай на патыліцы. Чамусьці сёння касынка насунута ледзь не на вочы. А пад імі — нібы пасінелыя ўпадзіны.

Гэлька неяк няёмка ўсміхнулася, нібы засаромелася яго такога пільнага позірку. Але ўсё роўна ў яе вялікіх вачах, на паўраскрытых вільготных вуснах блукала шчаслівая ўсмешка. На яе твары як напісана было глыбокае задавальненне.

І Гаптар не ўтрываў, усміхнуўся. Адчуў: і яму добра ад чужой шчаслівай жаночай усмешкі.

— Зацвіла ты, кабета! — замест прывітання сказаў ён, кінуўшы позірк на яе дужыя, стройныя ногі. На іх не было ніякага абутку,— Як дзеўка, так сказаць!

— А хіба ж я такая старая ўжо, дзядзька? — смела адказала яна. Але заружавелася, залыпала вейкамі.— Мне ж толькі сёлета яшчэ будзе трыццаць пяць гадоў...

— Каб ад маіх шасцідзесяці дзевяці, так сказаць, адкінуць хоць бы дзевятнаццаць, дык, далібог, не ўтрываў бы, падкаціўся б! — пажартаваў, не могучы стрымаць усмешкі. Прыпыніўся.— А так нехта другі, маладзейшы, уночы ў шыбіну стукае...

Гэлька зачырванелася: адкуль ён што ведае?

«Відаць, праўду гаворыць Блін, што да цябе ляснік Лабуня падходжвае! — падумаў.— Гадоў колькі, як памёр Сцяпан, пакінуў на рукі трое дзяцей, дык хадзіла, апусціўшы галаву, учарнелая... Скажы што — дык адразу ў слёзы... А гэта... Зусім перайначылася...»

— Вы ж, гавораць, век на чужую кабету не зірнулі,— апамяталася, аджартавалася.— Надта цётцы Анці верныя былі. Век шанавалі і любілі толькі яе адну.

— Можа, і дурны быў, так сказаць...— зноў усміхнуўся.— Гэтулькі харошых кабет кругом маркоцілася, сам спрытны быў... І во нічога няма. Ні той кабечай красы, ні сваёй маладосці... А што бачыў? Нічога не бачыў. Адну работу, ад якой і рукі баляць, і спіна баліць. Дык трэба было і ўлюбляцца, пакуль молады быў. Хоць гэта, можа, так сказаць, пад старасць грэла б душу.

Здаецца, усцешылася, што ён так сказаў. З гарэзнасцю ўсміхнулася.

— Ну і дзядзька Юзік! — паківала галавою.— Вот вазьму і па-суседску раскажу ўсё цётцы...

— Далажы, далажы, так сказаць,— усміхнуўся.— Можа, лепш глядзець будзе. А то ўсё бурчыць, так сказаць, і бурчыць, што, можа, не толькі на чужых, але і на яе некалі мала глядзеў...

Зірнуў паўз Гэльку далей — там, за суседчынаю хатаю, стаяла апошняя з гэтага краю хацінка. Старой Стэфусіхі.

Стэфусіха — не мела ж ні каровы, ні якога парасяці — гэтаксама была ўжо, у такі золак, на дварэ. Сядзела пры плоце, на лавачцы. У старой канаплянцы, у чорным паўсачку, у доўгай, да зямлі, спадніцы. Але, як заўсёды, босая. Трымала паперадзе сябе кіёк, абапіраючыся на яго далоньмі. Тонкая, сухая, як старое дрэва.

Раўня ёй, лічы, стогадовай, была і яе сядзіба. Старыя, можа, за сто гадоў, ліпы (адна з іх, летась апаленая маланкаю, была ўжо напалавіну сухая, рыпучая), стары плот, аселая хатка з адным, як савінае вока, акном. Ля Стэфусіхі на лаўцы ляжаў стары рыжы кот.

Гаптар кіўнуў галавою старой — тая яшчэ добра ўсё бачыць і чуе. Стэфусіха кіўнула яму ў адказ.

За Стэфусішынай хатай, пасля велікаватага выгана-дзірвана, стаіць старая канюшня. Даўгаватая, з шасці ці сямі некалішніх гаспадарскіх гумнаў, накрытая ўжо счарнелаю і пагнілаю дранкаю. За астатнія гады вельмі пахілілася, дык яе летась падперлі бярвеннем.

Адвярнуўся, зірнуў на вёску: яна была як па далоні. Стаяла між лесу, на ўзгорку. Но ў адну роўную вуліцу, як суседнія Янковічы ці Пруды, а — паўкругам ці, лепш сказаць, падковаю. Таму і была ўся відаць. Дзе ні стой — кожную хату ўсё роўна ўбачыш.

— Дык падагнаць, красавіца, і тваю карову?

— Падганіце, дзядзька. Я пабягу печ падпальваць.

Зайшоў, махнуў дубцом — каб Гэльчына карова ішла да яго гурту. Пагнаў. Па вуліцы.