Аляксей Карпюк - Вершалінскі рай

Людзей прамова яго раззлавала.

Адчуваючы, як натоўп пачынае варожа гаманіць, Альяш з апосталамі вышмыгнулі з тлуму ў поле. Грыбоўшчынскія мужчыны потым бачылі, як у кустах разлютаваная Тэкля напала на нявенчанага мужа:

— А-а, то ўсё гэто ты вы-ыдумаў?! Нахлусі-іў?! Што ты, чорт стары, натварыў, уяўляаеш сабе?!

I яна накінулася з кіпцюрамі.

— Я не вінаваты, што яны... Перастань...— слаба бараніўся прарок.

— Ах, Тэклечка, ах, золатцо, не трэ-эбо, не трэ-эбо, айцу Ілье і самому цяжко, бачыш — перажывае гэтак чалавек! — разбараняла іх Хімка.— Ратуймо яго хутчэй, покуль не позно!.. Потым сабе яго аблаеш, дома, а цяпер адвядзём адгэтуль, а то грэх будзе, калі людзі зробяць з ім што-небудзь, ой, велькі грэх!..

Покуль у кустах Тэкля чыніла над Альяшом самасуд, багамолаў, якія папрадавалі гаспадаркі і дамы, агарнула распачлівая паніка: яны засталіся без граша, без даху над галавой, з бяздомнымі дзецьмі на руках, без кавалка хлеба, бездапаможныя і — у дурнях!

Натоўп нібы прарвала. Узняўся крык і лямант.

— Бо-ожа, забралі ўсенькія грошы, багацтво і кінулі на скананне!

— Што цяпер з намі бу-удзе, госпадзі Ісусе!.. Загі-інемо ўсе мы, бы рудыя мышы!

— Трэ спытацца хоць Альяша, як нам далей быць?!.

— Ашуканец ён! — раптам уразіў нехта натоўп страшэн-ным адкрыццём.— У каго ты хочаш пытацца— у жуліка?.. Ніякі ён не прарок! Што ён табе адкажа?.. Ха, прарока знайшла!..

— Я даўно пачаў штось заўважаць. Абурэнне расло.

— Паліцыю трэ паклікаць!

— Трэ бегчы ды заявіць солтысу — хай мэльдуе!

— Э-э, каму ты хочаш заяўляць?.. Паліцыя падкупленая, яна даўно з ім за адное! Крук круку вока не выкале!

— I солтыса, і войта апосталы купілі!.. Што, мало грошай мелі на гэто?.. Назно-осілі, дурныя!

— У Саколку трэ, да старосты!

— I староста яго! Альяш жа наш кужаль усенькі запёр яму, на балях у яго быў!

— Госпадзі, апусці свой караючы меч на яго!

— Апусціць, так і чака-ай!..

— Мы самі яго вырашым і бэбахі выпусцім!..

— Але хто нам верне ўсенько?

— А дзе ён? — непрытомная ад гора, расчахраная пракрычала нейкая баба ахрыплым голасам.

— Людзі, не стоймо, дальбо, не даваймо яму часу, каб куды знік!.. Не надзеймосо на таго бога!..

— Не багахульствуй?

— Усё роўно, горш ужэ не будзе!..

— Бяжэм!..

Разлютаваны натоўп рынуўся да хаты Альяша.

— Пустая! — са шкадаваннем заявілі тыя, хто даляцеў першы.

— Так ён нас тут і чакаў!

— Ніўжэ ўцёк?! А як жа мы-ы цяпер?!.— нейкая цётка прысела абяссілена да фігурных габляваных штыкецін Альяшовага плота і зараўла.

— Павесіла б, каб злавіла!

— Разадраць яго мала!..

— Нікуды ён не падзенецца, калі дружно возьмемса шукаць, ён недзе шчэ блізко! — крычалі заднія на тых, хто ніяк не мог прымірыцца, што хата пустая.

Людзі заглядвалі нават у хлеўчык, у сабачую будку, зганялі злосць на адкормленым Тэкліным Мурзе...

— Усім толькі трэбо дружно ўзяцца, і — зловім, нас столькі кагалу тут!..

— Мо і грошы ў Саколку шчэ не паспеў адправіць!

— Кажуць, з апосталамі на выган падаўсо!

— Ах, нягоднікі!.. Піня — яго сябар — папрысылаў на выручку іх!..

— Бяжымо грамадой!..

Усе адвалілі ад пустой хаты, з дзікім крыкам і лямантам, ад якога ў грыбоўшчынцаў валасы на галаве паўставалі дыбам, яны хлынулі праз вёску. Гэты крык і лямант было ўсё, што ў іх засталося ад вялікай той надзеі.

...Тэкля і Хімка к таму часу паспелі зацягнуць прарока ў хвойнік, а ў змардаваных да рэшты людзей сілы, каб шукаць яго далей, не хапіла.

Раптам пранеслася па Гродзеншчыне чутка, што прарок з Грыбоўшчыны — ніякі не прарок, а — белагвардзейскі афіцэр з арміі Булак-Балаховіча!

Аўтарытэтныя людзі знайшлі дакладныя дакументы, з якой ён часці, у якім чыне служыў у рэвалюцыю, колькі расстраляў людзей, а колькі — засек нагайкамі, дзе потым яго часць бальшавікі разграмілі і як гэты прайдзісвет пазней трапіў у вёску пад Крынкі, як у ёй маскіраваўся, каб толькі паказацца мужыком.

— Гэты ваша благароддзе, каб пажывідца на бедным і цёмным мужыку, купіў сабе ў Грыбоўшчыне чужое прозвішча — Клімовіча,— прыкінуўся святым!

—— Ну! Такі праведнік, багамол, а ў той жа час у самога было аж чатыры маладыя жонкі ды цэлыя мяшкі золата з брыльянтамі і даларамі, закапаныя ў агародчыку!

— Падумайце, столькі гадоў прыкідваўся непітушчым, а самаму, мярзотніку, аж з Парыжа ды з Варшавы прывозілі розныя віны ды лікёры, шынкі і каўбасы!..

— А якія балі закатваў!.. У Жоржа Дэлясі шлюху, Тэклю, адкупіў за золата!..