Аляксей Карпюк: Выбраныя творы ў двух тамах

Да таго часу Паўтарак аброс мясам, адруз, яго твар знявечыла хвароба, што перадалася ад маці. Зубы ён меў рэдкія, вялізныя, тоўстыя вусны — нерухомыя, ад чаго гаварыў неразборліва.

I вось гэтая амаль бязносая двуногая пачвара шчапала кінжалам дошку стала, а з яе грудзей, бы са склепа, вывяргалася страшаае бубненне:

— Хайкель, запускай шафу, што іграе!.. «Барыню» давай!.. Не, спружыну, жыдзе, круці сам, маці мая ў цябе круціла яе, мэнчыласа!.. Вы, мае татачкі, марш танцаваць усе!.. Каму кажу — марш, бягом!.. Краля, раздзявайса!.. Вілі, пагуляй з ёю, дзетка! Цурык!..

На дзіва, людзі ў далёкіх вёсках хацелі бачыць у Паўтараку рыцара.

— Чулі, што ў Крынках Паўтарак зноў нарабіў?! — прыехаўшы з мльша, прывозіў дзядзька навіну.—Уварваўсо да багача Хайкеля і кажа: «Аддавай усенько, недавярак, што нажыўсо на гарэлцы, што табе людзі назносілі!..»

— Ну,— пацвярджаў скваплівы іншы, бытта пра гэта ведаў даўно і толькі маўчаў.— Тады сабраў крынкаўскіх удоў, сірот і давай раздаваць ім рублі і багацтво!.. Шчэ дабраўсо да воласці. «Хіба цар-бацюшка вучыць: вас так здзіраць налогі?» —прыстаў да чыноўнікаў і выбраў там усенькія грошы. Вярнуўся ў вёску ды аддаў мужыкам, у каго няма каровы ці каня! Паліцыя цяпер ездзіць па хатах, хоча адабраць тое багацтво, але — дзе ты бачыў!'..

— Не вырваць ім го-одзе ўжэ!..

Апавядаючы ўсё гэта потым дома за вячэрай, не адзін бацька з педагагічным прыцэлам кідаў:

— От усыпаў багацеям, от выкінуў штуку крывасмокам!.. Геройскі хлопец удаўсо, чуеце, дзеці?.. Як дзесьці файно тым бацькам маючы такого сына!

А царскаму ўраду было не да бандыта.

7

У Прынёманшчыне якая мела ўжо традыцыі класавай барацьбы (першая забастоўка ў Гродне зарэгістравана ў аналах гісторыі пад 1879 годам!), набліжаліся падзеі 1905 года.

Рэвалюцыянер Голуб на Саборнай плошчы ў Гродне застрэліў начальніка губернскай жандармерыі, дзяржыморду і садыста, палкоўніка Зубава.

Неўзабаве на тую самую плошчу помсіць за брата адправіўся малодшы Голуб. У час цезаімянінства «яго імператарскай вялікаеці» ён выскачыў з натоўпу, прарваўся праз сонм папоў і чыноўнікаў, адштурхнуў разгубленага губернатара і пачаў гаварыць пра рэвалюцыю, пакуль не засеклі яго казакі шаблямі.

У бліжэйшых ад Грыбоўшчыны мястэчках к таму часу нешматлікі пралетарыят перажываў якраз момант прабуджэння. Прасмярдзелыя быдлячымі скурамі, са з'едзенымі вапнай і дубільным экстрактам рукамі гарбары ў Крынках устанавілі ўладу рабочых ды абвясцілі рэспубліку.

Аднак імкненняў пралетарыяту сяляне Гродзеншчыны тады яшчэ не разумелі, і кожны, хто выступаў супроць улады, уяўляўся для іх злачынцай, асабістым ворагам, а гарадскі люд без зямлі — галадранцамі, якія не вартыя нават добрага слова. Новыя тэрміны «сацыяліст» і «аратар» на вёсцы абазначалі тое самае, што антыхрыст. Фанатычная багамолка Піліпіха з Празнікаў, пачуўшы стрэлы карацеляў у Крынках ці Гарадку, біла паклоны ў бок царквы ў Востраве, палымяна хрысцілася ды горача маліла бога:

— Госпадзі, спасіцель наш адзіны, пан наш усясільны, калі, ну, калі ж ты ўрэшце забароніш гэтую свабоду і пакараеш злыдняў цацалістаў?!.

У сяле панаваў непахісны аўтарытэт бацюшкі і цара далей. У цэрквах і касцёлах пракліналі забойцаў, братам Голубам жадалі смажыцца на самым дне пекла і маліліся за ўпакой душы слаўнага «грамавержца ў гідру рэвалюцыі» палкоўніка Зубава.

З паперці і амвонаў зачытвалі зварот вышэйшага духавенства:

«...Захаваць і абараніць царскую ўладу памазаніка божага, не даць на папранне ворагам — сацыялістам і бунтарам, безупынна маліць бога, бо толькі цэрква і касцёл — месцы, дзе аб'яднаюцца бедныя і багатыя, пан і слуга, дзе ўсе знойдуць падтрымку...»

Калі жандармерыя прыехала ў Грыбоўшчыну забіраць Голуба з жонкай, людзі збегліся і глядзелі на арышт, як збягаліся калісьці, мабыць, не без страху, але і са зларадным здавальненнем, на аўтадафэ ў часы святой інквізіцыі. Старога Якуба і яго Настусю нават мала хто і пашкадаваў.

Хутка расправіліся і з «Крынкаўскай рэспублікай». Яе важакоў каго расстралялі, каго ў кайданах павезлі ў губернскую турму, каб адтуль выслаць этапам у халодную і далёкую Сібір.

За гэты час увішны Паўтарак увайшоў у сілу, і ні прыставы, ні жандармерыя, ні сотні гродзенскіх казакоў не маглі цяпер яму даць рады. Хітры бандыт адчуваў небяспеку, бы звер. Лясоў і балот на Гродзеншчыне тады хапала. Шайка выслізгавала ад пагоні і знікала ў гушчары ці крэкаці, каб потым з'явіцца ўжо там, дзе найменш яе чакалі.