Аляксей Карпюк - Выбраныя творы ў двух тамах

— I нам не хапіло! — уражаныя вучонай шчырасцю аратара, закрычалі багамолы.

— Зап'еш тутака, калі табе не даюць верыць у каго хочаш!

Давідзюк на хвіліну глыбока задумаўся, нібы паглядзеў міма натоўпу, бытта паўзіраўся на далёкую мэту і загаварыў ужо спакайней:

— Таму правільно айцец Ілья, наш прарок, зрабіў, што прапёр манахаў! Як дом стары патрабуе адновы, так і вера нашая за дзве тысячы гадоў надто састарыласа і патрабуе направы! У царквах загняздзіліса клубы змеяў, усю кроў з яе выпілі. Са згрызоты ўся яна счарнела!.. Замест медных званоў — шыны жалезныя на званіцах вісяць! Замест дарагіх і прыгожых ікон — падраныя харугвы дзіркамі свецяць! Хіба нашаму духавенству царква — маці? Нашыя пастыры пасуць самі сабе жываты, статка божае распусцілі! А каму царква не маці, таму бог не бацько, ісцінно вам кажу! I гасподзь бог саслаў нам праз айца Іанна кранштацкага прарока, каб святую веру, якой пакланяліса нашыя дзяды і прадзеды, калі шчэ не было ні папоў, ні архірэяў, ні манахаў, а жылі толькі аратыя ды жывёлаводы — аднавіць, адрамантаваць ды людзям вярнуць яе свежай і магутнай!

— Першыя свяшчэннікі,— з набухшымі жыламі Аляксан-дар пасыпаў зноў вучоныя факты,— не верылі ў прышэсце Хрыста і былі пакараныя шчэ ў старажытным Рыме! Другія свяшчэннікі з архірэем Антоніем танцавалі пад дудку Пілсудскаго, дапамагалі нас прымушаць гаварыць па-польску, дапамагалі панам закрываць святыя храмы, нявечыць праваслаўе, не верылі ў прызначэнне Ільі, таму гасподзь бог таксамо сурово іх карае — аднімае паслушэнство ў паствы. Наш айцец, усемагутны і мудры Ілья і памазаны самім госпадам, цяпер прызывае трэціх свяшчэннікаў — яны, ісцінно вам гавару, будуць усе як адзін людзі з простаго народу, як і сам прарок, як і мы ўсе!

— Больш нікого нам не трэ-э!— дружна падтакнуў натоўп.

— Брацця і сёстры, радуйцеса ды весяліцеса такой падзеі — вера наша ўваскрасае! — урачыста скончыў сваю прамову Давідзюк.— У нашых душах запанавало зноў ачышчэнне, таму павіншуемо адзін аднаго са святам і вазлікуймо!

Мужыкоў агарнуў энтузіязм.

— Здзейсніласо! — закрычалі.

— Выкурым давайце ладанам царкву, каб у ёй і духу папоўскаго не было!

З ап'янелымі ад шчасця, заплаканымі вачыма, узбуджа-ныя, бабкі кінуліся цалавацца. У царкве гулка зачмокалі пацалункі, пачуліся радасныя воклічы:

— Віншуем цябе, сястрыца!

— Віншую, брат мой!

— Дзякуем табе, прасвятая багародзіца, што спаслала на нас сілу і благадаць духа тваго святаго! — пасыпала Руселіха.— О! дзякуй табе, нашая заступніца і маці, прачыстая дзева Марыя! Хрыстос уваскрэс!

— Не грашы, Хрысціна, не вялікдзень гэто!

— I ўваскрэс!.. Вядома, не сын божы, але — наша праўда! — падтрымала дачку старая Маруся.— Усе кажэм — ваісціну васкрэс!

— Ваісціну васкрэс!

5

Папулярнасць Альяша была ўжо такая вялікая, што кожны яго крок у Грыбоўшчыне па магутным і добра наладжаным бяздротавым тэлеграфе, чым выдатна служылі аднародныя і настроеныя на пэўную хвалю людскія масы, імгненна адбівалася мільённагалосым рэхам у сэрцах непісьменных ды зацюканых сялян.

Учынак Альяша ўразіў багамолаў, у свядомасці якіх лозунг — царква без папоў — выклікаў ужо цэлы пераварот. Людзі месцамі шалелі ад радасці.

Гэтым часам сельскія настаўнікі закідалі пісьмамі ўстановы і рэдакцыі, у якіх апісвалі, як заядлыя «ільінцы» пазабіралі са школ дзяцей ды адправіліся з імі ў Грыбава, як утварыліся дзіцячыя хоры, як школьнікі развучваюць у хорах гімн Альяшу: «Ты лішыўсо ўсяго крова, царкву божую саздаў, і што меў ты дарагого, на алтар святы аддаў! Ты другі Іаан Кранштацкі, цябе любіць наш народ, падаеш ты савет брацкі — усім, хто да цябе прыдзёт!..»

Настаўнікі прапанавалі, каб прарокам занялася паліцыя. Але пранікаць у тайнікі душ сваіх грамадзян, спыняць пажар «новага вучэння» ўрад і не думаў. А пасля «візітацыі» прэзідэнта ў Гродна была надрукавана ў «Газеце беластоцкай» пастанова:

«За будаўніцтва святыні

і выдатныя заслугі перад Рэчпаспалітай

узнагародзіць пана Эльяша Клімовіча

з Сакольскага павета

ордэнам «А драджэння Польшчы».

Неўзабаве і праўда Альяшу прыбылі па пошце ордэнская кніжачка ды запрашэнне — выкупіць у дзесяціднёвы тэрмін ордэн вартасцю дваццаці злотых у беластоцкім магазіне рэгалій.

1

«Новае вучэнне» разрасталася.

Знаходзіліся ўсё новыя фанатыкі, што пакідалі свае сем'і, зракаліся гаспадарак ды прыязджалі ў Грыбоўшчыну, каб служыць прароку. I калі пачатак гэтага руху ўзнімалі галоўным чынам жанчыны, то цяпер хлынулі і мужыкі.