Віктар Казько - Хроніка дзетдомаўскага саду

Але кожная благая справа мае нешта і добрае. Ніводзін з маракоў-падводнікаў, якія пакідалі вёску разам з Уладзікам, ніводзін з тых, хто пакідаў яе раней, а таксама і пазней, ішоў у маракі, артылерысты, дэсантнікі, дамоў ужо не вярнуўся. Падводнікі засталіся назаўсёды на сваіх падлодках, а артылерысты пры сваіх пушках, дэсантнікі... Пры чым павінны застацца дэсантнікі, Уладзік не ведаў, але пры нечым засталіся, кагось прывезлі назад у цынкавай труне, і то не ў вёску, а ў райцэнтр. Усе яны пакінулі вёску, гэтыя дубы, рэчку, возера назаўсёды, пэўна, і папраўдзе былі народжаны для падлодак, пушак і дэсанта, арміі і флоту, русявыя беларускія хлопчыкі, мацакі, выдатнікі баявой і палітычнай падрыхтоўкі. Дзе вы цяпер? Вас з абдымкамі сустракалі Далёкі Усход, Сібір, Казахстан, Узбекістан, Балтыка і Ціхі акіян. Вы ўсім падышлі, усім былі даспадобы — чужой зямлі і суровым камандзірам, таму што невядомая палеская вёсачка дала вам не толькі сілу і постаць, яна заахвоціла вас да працы, навучыла цярплівасці і вернасці, усяму, чым бы вам ні прыйшлося займацца. I армейскі салёны пот не здаваўся вам такім ужо салёным, вы адчулі яго смак яшчэ з дзяцінства. Вам не нявечыла ног салдацкая кірза, не змульвала цела да крывавых мазалёў парцянка, таму што тыя ж парцянкі-анучы былі вам роднымі з дзяцінства. А паміж аўтаматам і сякераю не такая ўжо і вялікая розніца, а між сапёрнай лапатай і палескім жалезняком і зусім ніякай розніцы. Вы нарадзіліся з гэтым жалезняком у руках. Родная бацькоўская хата, родны калгас — вось наша армія, якой вы служылі, як толькі ўсталі на свае ногі, дзедаў вяртлявы човен — вось ваша падводная лодка. Вы пайшлі на флот і ў салдаты з радасцю, я ведаю гэта, таму што ў дзяцінстве, яшчэ толькі гуляючы ў салдацікаў, вы былі, самі не здагадваючыся аб гэтым, сапраўднымі салдатамі. Але аб тым, што вам зусім не хочацца быць салдатамі, вы даведаліся толькі тады, калі сталі імі. Не, канечне, аб гэтым вы ніколі не гаварылі ўслых, як ніколі не гаварылі ўслых, што вам не даспадобы быць калгаснікамі, сялянамі. Таму вы і не вярнуліся ў свой калгас, у сваю вёску. Але ці адхрышчваецеся ад гэтага, ці прызнаяце, вы ўсё ж назаўсёды засталіся вясковымі, таму што ад самога сябе нікуды не ўцячэш і нідзе не схаваешся. Гэта зразумеў Уладзік, калі яго не пусцілі ў марфлот. Зразумеў не адразу, а праз доўгую, цяжкую крыўду, і не праз моц, а праз немач, хваробу. Хвароба не пусціла яго з сяла, ён не з'ехаў у горад, яго родныя браты з'ехалі, Уладзік застаўся ў вёсцы, таму што за ім трэба было ўвесь час прыглядваць. Напачатку Уладзік пакутаваў ад гэтага прыгляду, пакутаваў, што яго замкнулі, прывязалі да вёскі, да дубоў і рэчкі, якія абрыдзелі яму, калі ён яшчэ быў малы. I быў час, ён ненавідзеў іх, першым сустракаў аўтобус, які раз у дзень прыходзіў у вёску. Прыглядваўся да таго аўтобуса, да людзей, якія меліся вось так вольна ездзіць туды-сюды, раскатваць, лічы. Потым сышоў у дубнякі, на рэчку, ваду. Суседзі, вяскоўцы папікалі маці:

— Куды ты, Ліза, глядзіш, як трывае толькі тваё сэрца, упадзе ў ваду, захлынецца. Усё жыццё будзеш вінаваціць сама сябе.

— А што я магу зрабіць,— адказвала Ліза,— гадавала, глядзела, трымала пры сабе, колькі здолела. А цяпер няхай бог глядзіць яго.

Невядома, як бог, але лес і вада прыгледзелі яго. Аднойчы ён ішоў па лесе, па дуброве, дыхаў адным паветрам разам з дубамі. Дуброва кончылася, пацягнуўся алешнік, чарналессе, вольхі, магутныя і высозныя, таму што раслі пры рэчцы, услугоўвалі рэчцы, служылі ёй у якасці помпаў. Уладзік дыхаў гаркавым пахам трохі пакрыўджанай на людзей альхі, таму што людзі не лічылі яе за сапраўднае дрэва: ні на дровы ў печ, ні на што іншае. Спрацавана ж і без таго дрэва, ці ж лёгка гэта быць жывой помпаю. Дыхаў Уладзік і водарам сярэбраных лазовых і ракітавых кустоў, што трапляліся на яго шляху. I там, каля ніцай і чэзлай лазы, адчуў, што паветра вакол здаецца адно, а ўсё ж такое рознае. Кожнае дрэва мае свой пах, сваё дыханне. І дыханне аднаго дрэва не перабіваецца, не блытаецца з дыханнем другога дрэва. I ён спыніўся, уражаны такім просценькім адкрыццём. Не паверыў сабе, як здолеў, ухапіў у абедзве рукі лазовых галінак, падцягнуў, прыпаў да іх. Пабег ад лазы ў дуброву, бег і адчуваў, як адслаёна, хвалямі, наплывае на яго ўжо іншае дыханне, дыханне дубровы. Упаў у дуброве на спіну, наглядаючы за воблачкам, што слізгацела па небе. Ад ракі павявала ў твар яму свежасцю і спакоем вады, ад вольхаў патыхала гаркавым пахам працы, ад дубровы веліччу і вечнасцю, жалудовай сытасцю і, здавалася, смехам. I ўсё гэта было яго, належала яму. «Госпадзі, няўжо гэта ўсё — мая зямля? Ды ці праўда ж гэта, ці не сон гэта? Да чаго ж ты прыгожая, мая зямля, сад. Вечны сад». I як далёка саду, створанаму чалавекам, да гэтага дзікага, самасейнага. Праляцеў над галавою чорны дзяцел-жаўна. Не змеціў Уладзіка, а мо і змеціў, ды не звярнуў на яго ўвагі, прыстроіўся да дуба, упёрся хвастом у дрэва і застрачыў як апантаны, як з кулямёта, і так часта, так звонка, што кожны раз уздрыгвала сэрца. Уладзіку закарцела не марудзячы падзяліцца з кім-небудзь тым, што ён убачыў і адкрыў. Ён падхапіўся і пабег у вёску. Першы, з кім сустрэўся ён там, быў Іванчык-дэзерцірчык. Стаяў пасярод вуліцы, калупаў чаравікам пясок, не ведаючы, у які бок падацца, куды скіраваць сябе.