Віктар Казько - Хроніка дзетдомаўскага саду

Ды дзе там, дырэктар кар’ера адразу ж апусціў мяне з нябёс на грэшную зямлю. Усмешлівы, русявы, націскваючы на «о», як усе выхадцы з Волгі, ён спытаў мяне:

— Хто гэты вадзіцель, што распараджаецца дзяржаўным транспартам, як калгаснаю кабылай? Прозвішча?

Я ведаў яго прозвішча, але прыкусіў язык, вельмі ж палымяна i добразычліва ўсміхаўся мне дырэктар.

— Так я i ведаў, — падвёў ён рысу пад маімі блытанымі словамі. — Такога вадзіцеля ў нас на кар’еры няма i не можа быцъ... Далей...

Далей на мяне абрынуўся цэлы град пытанняў, нi на адно з якіх я не змог адказаць. I пасля першага ж з ix: ці мае раён фонды на будаўнічыя матэрыялы – дырэктар кар'ера мог бы ласкава папрасіць мяне зачыніць дзверы яго кабінета з другога боку, таму што сапраўды чалавек быў вельмі заняты. Чаму ён не зрабіў так, а патраціў на мяне добрую гадзіну свайго часу, я не ведаю. Няйнакш, яго ўразіла маё дрымучае невуцтва ва ўсім, што тычыцца гаспадарчай і эканамічнай дзейнасці прадпрыемства. Але я тады сапраўды не мог уцяміць, чаму і чым дарога, што пабудавана за дзвесце рублёў плюс да іх амартызацыйныя адлічэнні на транспарт, кошт самой падсыпкі, лепшая за дарогу, якая пабудавана ўжо ў адпаведнасці з усёй дакументацыяй, але і каштуе ўжо дваццаць ці трыццаць тысяч рублёў, а то і паўмільёна. Я няздольны ўцяміць гэтага і зараз. Хоць забіце мяне, няздольны, хаця потым мы сустракаліся з дырэктарам кар'ера неаднойчы. I дырэктар кар'ера, і сакратар райкома, і старшыня райвыканкома, з якімі мяне звяла ўсё тая ж дарога, вельмі талкова і дасціпна растлумачылі ўсё мне і замкнулі мяне на галоўным. А галоўнае было ў тым, што двое людзей — шафёр і дырэктар кар'ера — так разышліся ў падыходзе да таго, колькі будзе каштаваць будаўніцтва дарогі. Вадзіцель, як вы помніце ўжо, ацаніў яго ў дзвесце рублёў, дырэктар кар'ера — у пяць тысяч, старшыня райвыканкома — у пяцьсот тысяч рублёў. I шафёру ўсё было вельмі проста: рубель рэйс і дазвол зрабіць гэты рэйс. Дырэктару кар'ера ўсё здавалася ўжо больш складаным, а ў вачах старшыні райвыканкома ўсё выглядала амаль немагчымым. Але гэтая немагчымасць высветлілася потым, потым ужо, калі я быў на кар'еры амаль што сваім чалавекам, а дырэктар яго пачаў унікаць мяне, заадно пачаў унікаць мяне і старшыня райвыканкома, так я абодвум надакучыў, хаця са скуры лузаўся, імкнуўся дагадзіць і таму, і другому. Па сваёй ахвоце падмеўся сустрэцца з чытачамі, рабочымі кар'ера. У клубе кар'ера адбыліся прэм'ера і абмеркаванне новага кінафільма. Кінадакументалісты рыхтаваліся ўжо здымаць кіно пра кар'ер — усё дзеля пяці кіламетраў прасёлкавай дарогі. I дырэктар кар'ера згадзіўся даць падсыпку для дарогі, хаця не меў на гэта ніякага фармальнага права. Яму надакучалі, прасілі даць падсыпку людзі куды больш высокія, чымсьці я, героі працы і дэпутаты, старшыні калгасаў таго ж раёна, да якога належаў і кар'ер. А мая ж вёска геаграфічна месцілася ў другім раёне, нават іншай вобласці. I я быў асобаю зусім не афіцыйнаю, як зноў жа гавораць, асобаю, якая не валодае пытаннем.

— Колькі трэба кубоў падсыпкі? — не без прыкрасці, хаця і не страціўшы ўсмешкі, націскаючы на «о», спытаў дырэктар кар'ера, калі я зноў прабіўся да яго ў кабінет.

— Багата,— адказаў я яму, таксама шчыра ўсміхнуўшыся ў адказ.

— Колькі багата, тысячу кубоў, дзве тысячы?

— Дзве тысячы,— сказаў я, ведаючы адно: дзве тысячы больш, чымсьці адна.

Ён зірнуў на мяне так, што я вымушаны быў замоўкнуць.

— Якая хоць шырыня дарогі, даўжыня?

Гэта я хоць прыкладна, ды ведаў. Дырэктар крутануў ручку арыфмометра і сказаў:

— Тысяча кубоў, і не больш. Хай падскочыць да мяне старшыня калгаса ці райвыканкома.

Я падхапіўся і намерыўся ўжо даць дзёру з яго кабінета, але дырэктар кар'ера затрымаў мяне:

— Хочаш, на заклад з табой пайду: ніхто да мяне не прыедзе.

— Як гэта, ніхто не прыедзе. У райкоме і райвыканкоме ўжо дамовіліся ж.

— Упэўнішся сам... Такім чынам, шэсцьсот пяцьдзесят рублёў за матэрыялы. Пагрузка... Ну, гэта дробязь. Транспарт для вывазкі матэрыялаў. Паглядзім, дзеля эксперыменту згодны і на авантуру. I рады буду памыліцца схапіць вымову.

Райвыканком абяцаў арганізаваць вывазку падсыпкі не марудзячы. Там нават паціснулі мне руку за тое, што я так дапамог раёну. Вёска маю навіну ўспрыняла больш стрымана, ніхто рукі не паціскаў, наадварот, як саромецца пачалі мяне, пачалі абыходзіць мяне бокам:

— Зробяць, вывезуць, паглядзім. Пажывём, убачым...

З таго часу прайшоў месяц. Дарога падсохла, па ёй можна было ўжо ездзіць. У вёску наладзіўся нават хадзіць аўтобус. Але не прыйшло ніводнай машыны з падсыпкай. Я зноў наведаўся ў райвыканком.