Віктар Казько - Хроніка дзетдомаўскага саду

Ах, «логіка, логіка»... «На Руси страшная бедность по части фактов и страшное богатство по части всяких рассуждений»,— амаль сто гадоў назад напісана рукою Чэхава. Гэты радок я прачытаў толькі во цяпер. Я таксама ўпадаю ў разважанні, павялічваю іх. Колькі бяды нарабіла класіка, колькі нарадзіла разважлівых, памяркоўных разумнікаў. Як прагне кожны з тых, што пішуць, пісаць толькі класіку. I гэтую кніжную класіку крадуць і расцягваюць па радку, па слоўцу, выдаюць за сваё. I чарадою, статкам пруць, пруць па раманах ужо, аповесцях і апавяданнях усе спрэс Наташы Растовы, Андрэі Балконскія, браты Карамазавы, Ідыёты, Акакіі Акакіевічы. Маленькія Наташы, маленькія ідыёты. I кожны, прытрымліваючыся класікі, з цягам часу сам робіцца класікам. Маленькім, праўда, але ўсё роўна класікам, дзякуючы розуму, штукарству і латаратурнай памяці, дасягаючы ўмельства рабіць злепак з гэтай памяці, накладваючы той злепак, як шаблон, на пераменлівае жыццё. I ў выніку атрымліваецца, здаецца, усё жыццёва і не без палёту, а на самай справе ўсё гэта толькі цень, цень, цень жыцця, літаратуры, здольнасцей, цень Дастаеўскага, Гогаля, Талстога, Чэхава. I я таксама, пэўна, нейчы цень у свеце, які так любіць паўтарацца, паўтарацца, не паўтараючыся, жартуючы з нас, пасміхаючыся з нас. Але мне зусім не хочацца ўпадаць у разважанні. Яшчэ пачнуць шукаць, каго я тут меў на ўвазе. I знойдуць жа. I не дзіва, так заўсёды было на свеце, калі некаму муляла знайсці ведзьму, то яе абавязкова знаходзілі. А адзінае ж, чаго я прагну, каб засталіся цвёрдаю рука і відушчым вока, каб не схібіла і не здрадзіла мне памяць, каб я здолеў перадаць праз паперу хоць нейкую частку таго, як гэта было. Прыдумляць жа мне няма патрэбы, хаця цені класікі і класікаў гоняцца і за мной, увесь час так і карціць, як таму дзеду Ахрэму, украсці ці, мякка кажучы, пазычыць у сваёй літаратурнай памяці нешта ці ў каго-небудзь з Вялікіх ценяў пазычыць, іх жа ўжо не ўбудзе. Пазычыць, таму што я баюся другой бяды, ценяў, водгукаў даўняга папроку, што прагучаў яшчэ ў тыя дні, калі я быў студэнтам. Папрок мне і маёй першай кніжцы: не безнадзейна, але надта ж суб'ектыўна. Справядлівасці дзеля трэба адзначыць, што я так тады і не зразумеў, папрок гэта ці пахвала. Не зусім разумею гэта і сёння. Невук па частцы тэрмінаў і адназначных вызначэнняў. Але сёння я прынаравіўся ўжо не выказваць гэтага свайго невуцтва: калі вы так кажаце, значыць, так яно і ёсць. А тады я кінуўся ў бойку, я пачаў бараніць гэтую сваю цемнату з запалам і палымянасцю шчырага недавучкі, з запалам і палымянасцю, уласцівым той пары. I цяпер варта мне толькі прыгадаць, як паблажліва маўчалі тыя, з кім я спрачаўся, я адчуваю, што чырванею, і сёння, заднім чыслом, я прашу іх дараваць мне ўсё тое даўняе, а заадно і цяперашняе, таму што гэтая кніжка, калі яна толькі складзецца, адбудзецца, будзе куды больш суб'ектыўнай за ўсе іншыя, разам узятыя, што напісаў я раней, яна ж пра маю родную хату... Канечне, хацелася б спадзявацца, што трохі і пра вашу хату, але гэта ўжо як вы самі скажаце...

Сын Місцюка працягнуў мяне на буксіры праз усю вёску. I на вачах усёй вёскі мы развіталіся з ім, на расстанне падалі адзін аднаму руку. I ведаў, што тым вечарам па сяле і гаворкі было толькі аб тым, як мы парукаліся. У тым, пэўна, была і прычына, што на другі дзень я сабраўся на суботнік. Выйшаў разам з аднавяскоўцамі на дарогу, і дарога тая завяла мяне вох як далёка. Зацягнулася на гады, адарвала ад пісьмовага стала, звяла, пазнаёміла мяне з сімпатычнымі і не вельмі сімпатычнымі сёння мне людзьмі. Яна ж, дарога, адарвала, а потым і прыкавала мяне да пісьмовага стала, прымусіла завяршыць гэтую кніжку так, як яна завершана, зусім не так, як бачылася і думалася мне раней.

А сам суботнік, сцэнарый яго не варты, мусіць, нават беглага пераказу. Гэта быў тыпова кіношны сцэнарый.

Ранак, як водзіцца на святах, сонечны і чысты. Прыглушаны, сарамлівы брэх сабак, задаволеных добраю пагодкай, мяккім сонейкам. Калгасная нарадная ўзята пад замок ужо. Каля нараднай чалавек з дзесяць, мужчыны, жанчыны, а больш старыя. Сярод іх толькі не пенсійнага яшчэ ўзросту Вовік-алкаголік і калгасная даярка Надзька. Яна не замужам, але цяжарная, каторы ўжо раз і невядома ад каго. А дзяцей у яе трое: першы, другі, трэці клас. Першакласніка ёй кожны дзень даводзіцца падносіць на плячах да асфальту. Яна ж і сустракае яго каля асфальту, калі той вяртаецца са школы. Надзька стаіць паасобіцу ад людзей, усё ж крыху саромеецца свайго чэрава, што выпінаецца праз фуфайку.