Віктар Казько - Хроніка дзетдомаўскага саду

I апошні раз званіў школьны званок, медны, здаецца, і ў руку яго не ўвабраць, вышчарблены збоку, як той маскоўскі цар-колакал. Але таго, гавораць, пакалечылі, калі перавозілі, а гэты з чаго калека, мо адкусіў хто краёк. Але пра гэта ніхто не ведаў і не памятаў, як ніхто не памятаў, калі і адкуль з'явіўся ён тут, ці быў заўсёды, людзі прынеслі ці сам прыйшоў. Ён званіў і яму, Мар'яну, потым дзетдомаўцам. Ні вайна, ні акупацыя не пазбавілі яго голасу, наадварот, надалі толькі чысціні і гучнасці. Але куды яго цяпер, што будзе з ім далей. Выкінуць на сметнік? У той новай школе званок электрычны, кнопку націснуў, і ўсё. Адзваніўшы апошні раз, званок супакоіўся на сваім звычным месцы, на тумбачцы, што таксама засталася тут яшчэ з дзетдомаўскага часу. Стаяў на гэтай тумбачцы, не патрэбнай нікому цяпер, ціха і сумна, панікла звесіўшы канапляную вяровачку, крыху толькі ўздрыгваў ад крокаў, калі да тумбачкі набліжаўся хто-небудзь з настаўнікаў ці вучняў. I Мар'ян не вытрымаў, пацягнуўся да яго, па-зладзейску заціснуў у руцэ, схаваў у кішэні, добра, што апрануўся ў цывільны касцюм, кішэні вялікія.

Тры хлопчыкі і чатыры дзяўчынкі — увесь выпуск, хапіла аднаго стала. I яшчэ месца засталося, ды не было каго ўжо садзіць. Настаўнікі селі асобна, за свой стол. Сталы састаўлены літараю «Т», і настаўніцкі стол прымыкае да вучнёўскага. Але як бездапаможна прымыкае. Настаўнікаў куды больш, чымсьці вучняў. Перакладзіна, вершаліна ў гэтай літары «Т» вялізная, нязграбная і выродлівая. Нават кветкі не здольныя схаваць гэтай выродлівасці. Кветак мора, з усёй вёскі, і стаяць яны толькі на стале настаўнікаў. Старыя як сам свет хітрыкі. Хаваючыся за гэтымі кветкамі, настаўнікі непрыкметна могуць і чарку сабе лішнюю наліць, а вучні ўсе навідавоку. Толькі выглядаюць неяк разгублена, спалохана. Скончылася дзяцінства, хаця ўсе яны яшчэ, канечне, дзеці горкія і зялёныя, і дзяцінства іх будзе працягвацца, але ўжо крыху інакш. Сёння на іх тварах яшчэ і адбітак разгубленасці дарослых, вёскі, іх бацькоў, настаўнікаў перад тым, што адбываецца: яны скончылі школу, і школы ў вёсцы больш няма. Яны шчаслівыя, ім пашанцавала, не тое што іх брацікам і сястрычкам. Яны вучыліся ў сваёй вёсцы, пры бацьках. Мар'ян упэўнены, што аб гэтым зараз у кожнай хаце толькі і гавораць: што рабіць, як жыць далей, як адарваць ад сябе і паслаць у белы свет сямігадовае дзіця.

Нязмоўчна крэкчуць за вокнамі жабы, набраклі ікрой, радуюцца вясне і адпяваюць ужо вясну, адкладваючы гэтую сваю ікру ў ваду, што з усіх бакоў абціснула вёску, адрэзала ад усяго свету. Свет гэты з яго вялікімі гарадамі, сталіцамі і нават райцэнтрамі, іх шчасцем і ліхам, вечнымі праблемамі цяпер страшна далёкі гэтай вёсцы. Яе, здаецца, і няма на свеце. I не здаецца, гэта сапраўды так, ніхто ж не папытаўся ў гэтай вёскі, ці патрэбна ёй школа, ці патрэбен настаўнік. Яна ў трыдзевятым царстве, у трыдзевятым гасударстве, за сінімі гарамі, за цёмнымі лясамі, за чорнай цяпер уначы вадою. I вёска нічога не ведае пра ўсе на свеце праблемы, няма ёй праблем, спрэс адно свята, усе святкуюць, жабы і тыя правяць сваё вяселле. Хрыпіць разбіты грамафон, чыкільгае па крузе заезджаная пласцінка, уплятаючы ў жабіны хор старадаўні вальс «Дунайскія хвалі». Грамафон, пласцінка — усё гэта яшчэ з таго часу, калі Мар'ян быў малады, з часу, калі свет быў малады. I ў гэты свет, вялікія і малыя яго гарады, сталіцы і райцэнтры, рыхтуюцца ступіць вучні Мар'яна, а ён не сумняваецца, што ўсе яны пакінуць вёску, з'едуць з яе, што ім тут рабіць, дзеля чаго заставацца, калі да асфальту толькі чатыры кіламетры дзевяцьсот метраў гразі, гадзіна добрай хады пешкі, яшчэ адну гадзіну забяруць брады, ямы, калдобіны. А тады яны пачысцяцца, памыюцца, а апратку мяняць няма патрэбы. Сукенкі, джынсы даўно ўжо носяць імпартныя, бацькі ў спажыўкааперацыі за лазовае лыка, дубовую кару, ягады, грыбы, цялушак і кабанчыкаў сваіх прыдбалі ім. Ім толькі праскочыць тыя чатыры чортавы кіламетры і дзевяцьсот удовіных метраў. I з сабакамі не знойдзеш таго, каго Іванчыкам ці Манькаю клікалі. Будуць цяпер яны ўжо Марынамі і Жанамі.

I Мар'ян прыгцядаецца да іх твараў. Якія ж чыстыя, шчырыя яны, якія ясныя кемлівыя вочкі. Маркоціцца, сумуе, слухаючы старадаўні вальс, школа, ціснецца да сцяны Маня, Марыя, Зулькіна дачка. У школе далі ёй мянушку Кіберык. На ўроках ніколі нічога не ведала, але не гублялася, калі выклікалі да дошкі, адказвала: таму што кіберык. На яго ўроку, на заалогіі, так яе і празвалі.

— Чарапахі водзяцца, водзяцца паўсюдна. I пад нашаю вёскаю таксама. На мосцік ступіш, калі сонца добра прыпячэ, што твае рабыя каровы ляжаць.