Кацярына Оаро - Сарочае радыё

Здесь есть возможность читать онлайн «Кацярына Оаро - Сарочае радыё» весь текст электронной книги совершенно бесплатно (целиком полную версию без сокращений). В некоторых случаях можно слушать аудио, скачать через торрент в формате fb2 и присутствует краткое содержание. Год выпуска: 2013, Издательство: Кнігазбор, Жанр: Современная проза, на белорусском языке. Описание произведения, (предисловие) а так же отзывы посетителей доступны на портале библиотеки ЛибКат.

Сарочае радыё: краткое содержание, описание и аннотация

Предлагаем к чтению аннотацию, описание, краткое содержание или предисловие (зависит от того, что написал сам автор книги «Сарочае радыё»). Если вы не нашли необходимую информацию о книге — напишите в комментариях, мы постараемся отыскать её.

У аповесці "Сарочае радыё. Лісты падзякі" апісваюцца будні маладой журналісткі, якая працуе на адным з беларускіх незалежных радыё. Месца дзеяння пазнавальнае — гэта Мінск. Настолькі ж пазнавальнымі многім чытачам могуць падацца і сённяшнія беларускія рэаліі, і тыповыя сацыяльныя характары, і першы журналісцкі досвед студэнта-пачаткоўца.
Першая кніга Кацярыны Оаро — маладой беларускай аўтаркі, якая цяпер жыве і працуе ў Францыі — сталася дзясятым выпускам серыі "Пункт адліку" Бібліятэкі Саюза беларускіх пісьменнікаў. Аповесць выйшла напрыканцы мінулага года ў выдавецтве "Кнігазбор".
Увазе чытачоў — "свежая" проза і ў простым, і ў пераносным сэнсах. Кнігу, юбілейную для серыі "Пункт адліку", прыемна патрымаць у руках не толькі таму, што яна яшчэ пахне друкарскай фарбай. Перад намі — прыклад гарадской моладзевай прозы на вострасацыяльную тэматыку. 
Кніга будзе цікавай не толькі равеснікам аўтаркі, пакаленню дваццаці- або трыццацігадовых, але і старэйшай чытацкай аўдыторыі.  

Сарочае радыё — читать онлайн бесплатно полную книгу (весь текст) целиком

Ниже представлен текст книги, разбитый по страницам. Система сохранения места последней прочитанной страницы, позволяет с удобством читать онлайн бесплатно книгу «Сарочае радыё», без необходимости каждый раз заново искать на чём Вы остановились. Поставьте закладку, и сможете в любой момент перейти на страницу, на которой закончили чтение.

Тёмная тема
Сбросить

Интервал:

Закладка:

Сделать

«Шшшшшшшшш», ― вось што пасуе сённяшняму надвор’ю. Яшчэ раз, яшчэ раз ― без свісту, калі ласка!

Цяпер пажаваць язык. Ён яшчэ зусім сонны. Весялей. Абудзіць вусны. «Кпці-кптэ-кпта-кпто-кпты…» Дождж паліў мацней ― таксама натрэніраваўся. «Кпці-кптэ-кыпыты…». «Кпці-кптэ-кпта-кпто-кпты…». «Шпак шапоча пра шыпулькі, шалік шоўкавы ў шыпульках…» Дыханне пайшло глыбокае, энергічнае…

У маршрутцы па звычцы заканчвала гімнастыку: кожны выдых павольны, быццам задзімаю свечку. Падлятала на выбоінах.

Абяцанае свяцілася новым лістом у маёй пошце. Я раздрукавала далучаны файл і яшчэ раз прачытала ― усё супадала. Кабінет быў ужо пусты, я схапіла цёплыя аркушы ― і ў рэдактарскую.

― Усе расхапалі твае талеркі, ― пачаў планёрку Улад. ― Час іх палюбіць. Але Купалаўскі, Аля, давядзецца пакуль адкласці ― сёння…

― У мяне ёсць тэма, як вы і прасілі, ― перапыніла я і працягнула свае пяць аркушаў.

Тэмы з жыцця ― галоўныя. Яны самыя цікавыя, свежыя, яшчэ нікім не кранутыя, і гэта значыць, што нас усе прачытаюць, перадрукуюць і расставяць спасылкі. Людзі любяць такія тэмы. Але тут… На плошчы, у краіне, якая адчувае Чарнобыльскія падзеі як учорашнія, дзе мае сябры з Краснаполля атрымліваюць вялізную сацыяльную стыпендыю і сапраўды трацяць яе ўсю на лекі, дзе ў дзяцей павялічаная шчытападобная залоза…

― На плошчы Незалежнасці… паўгода ўжо… радыеактыўная плітка.

Я сама не паверыла ў тое, што сказала. У галаву лезлі думачкі: «Раптам зараз з паперы ўсё знікне?» «Гэта быў падман зроку?» «Ці надрукавана шпіёнскім чарнілам, якое знікае?» «Але ж не можа быць ― прэзідэнцкая праграма! Можа, са мной нешта не тое?» Па твары рэдактара нельга было зразумець, ці знікла чарніла.

― Няўжо ў цябе экспертыза?

Я кіўнула.

― Такі радыеактыўны фон, ― рэдактар пачаў чытаць уголас, ― недапушчальны пры будаўніцтве. Выпраменьванне ад пліткі на новай плошчы… у два разы перавышае норму.

― І дагэтуль там! Паўгода! ― абурыўся наш праграміст.

― І людзям нядаўна на ёй лавачкі паставілі, марозіва, фантан. Адпачывайце, касацікі!

― А я жыву там паблізу, ― прамовіў яшчэ нехта.

― Толькі ўчора там з хлопцам сядзелі… Усе змоўклі.

― Прыйшлі капцы, ― падсумаваў Сямёныч.

8.

Нешта паўсталі перад маім унутраным зрокам гэтыя рыбы, што высунулі раты з ракі. Іх доўгія падводныя целы ― падобныя да паленаў, раскрытыя вусны ― слізкія. Ці разумела рыба, што робіць, ці толькі настойлівая сіла інстынкту штурхала яе ўверх? А калі Няміга цячэ ў калектары, ці прыстасаваліся рыбы жыць там?

«Калі гэты сюжэт выйдзе… добра, што ў нас адключаны званок», ― думала я. Яго зняў яшчэ Алесь, калі балатаваўся ў мясцовыя саветы. Памятаю, як усе нашыя сябры абыходзілі з улёткамі кватэры. Алесь іскрыўся, даследаваў праблемы мікрараёна, палымнеў, нават браў сам у сябе інтэрв’ю для свайго буклета. Неблагое, на дзіва, атрымалася інтэрв’ю.

9.

Рэдактар глядзеў паперы, мы маўчалі.

― Трэба ўсё праверыць. І сфатаграфаваць. Хто мае дазіметр?

― Толькі раніцай выклаў! ― пляснуў Сямёныч па кішэні.

― Што, ніхто?

― У маёй бабулі быў, але яна ў Нясвіжы, ― сказала Наста.

― Дый што, давайце пакуль без дазіметра зробім. Гэта ж бомба! ― спяшаўся, як заўсёды, Пінчук. Мы заківалі.

― Так, і ў наступным матэрыяле сфатаграфуем дазіметр. Там жа ў дакументах усё замерана.

― Не-не, гэта трэба спраўдзіць.

― Вы думаеце, плітка ўсё ўжо выфаніла?

― Я думаю, ― сказаў рэдактар, ― фаніць яна не менш, чым паўгода таму. Але ўсё адно трэба праверыць і паставіць здымак.

― Але столькі часу змарнуем!

― А як вы сабе ўяўлялі працу журналіста? І з чаго б тады чытачу нам давяраць? ― Улад пастаянна казаў «чытачу», а не «слухачу». Але яго праўда ― нас больш чытаюць, чым слухаюць. Мы нават прыдумалі слоган на адной з планёрак: «Нас не зловіш!»

― Нясвіж ― гэта далекавата, вядома. Але калі не знойдзем, блаславім тваю бабулю. Найперш трэба пазваніць чалавеку з Соснаў, чый подпіс тут стаіць. Турбаваць МУС, напэўна, не мае сэнсу, але трэба. Адмовяцца каментаваць ― не забудзьцеся гэта запісаць. Адмова ― таксама каментар.

― Мусім прымусіць МУС! ― засмяяўся Сямёныч. ― МУС ― гэта ад Мусаліні?

― Здаецца, Сямёныч хоча дапамагчы. Возьмеш, Аля?

― Было б не залішне мець мужчынскі голас, каб з іх нешта вытрасці. Можа, мы з Паленавым маглі б рабіць?

― Паленаў таксама баіцца талерак? У вас змова?.. Сур’ёзна, калі ўсё пацвердзіцца ― а яно пацвердзіцца, не дарма ж гэта замова МУСу ― трэба даведацца, чаму. Хто вінаваты і які яго лёс. Здаецца, мяняць плітку не збіраюцца. Што сказаць: будзе серыял, ― рэдактар глядзеў у дакумент і пачухваў алоўкам светлую галаву.

Читать дальше
Тёмная тема
Сбросить

Интервал:

Закладка:

Сделать

Похожие книги на «Сарочае радыё»

Представляем Вашему вниманию похожие книги на «Сарочае радыё» списком для выбора. Мы отобрали схожую по названию и смыслу литературу в надежде предоставить читателям больше вариантов отыскать новые, интересные, ещё непрочитанные произведения.


Отзывы о книге «Сарочае радыё»

Обсуждение, отзывы о книге «Сарочае радыё» и просто собственные мнения читателей. Оставьте ваши комментарии, напишите, что Вы думаете о произведении, его смысле или главных героях. Укажите что конкретно понравилось, а что нет, и почему Вы так считаете.

x