Генрых Далідовіч - Міг маладосці

—Ідзі сюды, хопіць дзьмуць губы, гэй! — гукнула Оля.— Адзін баяцца будзеш.

—Не будзе, — заспакоіў яе Янак.

—Злосны i помслівы ты, мусіць, Пецька, як i твой брат...

Я маўчаў. Маўчалі i яны. Усё, мусіць, паглядалі на поле, на тое, як да дзяўчат перабягалі хлопцы, як вісеў над іржышчам дождж. Пасля я бачыў, што Оля высоўвала з капы руку, збірала на яе ваду i пырскала ёю на Янака — кідала яму на грудзіну, відаць, на гарачы, яшчэ не астылы твар.

—Чаго ты такі, Янак? — пачуў я, хоць Оля i ціха гаварыла.— Ты ж не такі ўжо быў ціхоня. Не раз бараніцца трэба было...

—Не быў, — Янак высунуў босую нагу на дождж.

—Ты яшчэ любіш мяне?

—Чаму ты так думае ш?

—Ты ж... Не мог ты ўжо ўсё забыць...— ціха гаварыла Оля.

—Я хацеў таго, чаго хлопцы хочуць...

—Няпраўда. Не мані. Ты не такі. Гэта Казік тады з першага вечара не паважаў мяне, нахабнічаў... Ты дарэмна тады ўцёк, пакінуўшы Казіка ca мною... Haшто ты яго прыводзіў? Чаму злаваўся, раўнаваў? Дзяўчатам падабаюцца вясёлыя хлопцы, вось я i... Далібог, у той вечар была я з Казікам строгая... Можа, ён, вярнуўшыся, табе абы-чаго нагаварыў... Яначак, скажы, ты любіш мяне?

Янак маўчаў.

—Маўчыш. Ну, i не кажы. I не трэба... Сваркі баішся. А я ўбачыла, што Казік мяне не любіць, што яму трэба было даказаць, што за ім любая...

—А чаго ж ты ішла тады за яго? — ледзь не закрычаў Янак.

—Табе назло. Як пакінуў тады мяне, падумаў брыдкое, не паверыў мне, то я i вырашыла адпомсціць...

—Адпомсціць, адпомсціць! — Янак гаварыў злосна.— Помста! Скажы: баялася, што буду бензінам пахці i ты за мною горада не ўбачыш, прападзеш ля свіней... Здзічэеш!

—Змоўкні!

—Праўда вочы коле... Янак цябе толькі можа на трактары пакатаць... На трактары? Сорам! Вось сусед — гараджанін...

Янак гаварыў, крычаў, а Оля маўчала i, мусіць, плакала, а пасля змоўк i ён.

—Янак, я вазьму развод? Усё роўна прыйдзецца...

—Як хочаш, — Янак апусціў вочы i пачаў капаць пяткаю зямлю, — раз ужо людзей насмяшылі...

—Ты ж любіш мяне, счарнеў вунь...

—Ну i што?

—Як — што! — Оля нахілілаея, упала яму на грудзіну.— Навошта мы губім сябе?

Янак падняў яе галаву, зірнуў у вочы, а пасля пачаў цалаваць. Оля не баранілася.

«Думаюць, што я не бачу. Скажу тату...»

—Янак, — яна адхінулася ад яго, — як сёння прыедзе Казік, то адразу сама i скажу... Не будзе ў нас з ім жыцця... Мы з'едзем куды — хоць у Сібір, хоць у Казахстан, — а пасля, калі ўсе забудуць, можам i вярнуцца. Чаго маўчыш? Скажы што...

—Думае ш, мне легка? — ціха сказаў Янак.— Як падумаю, што ты ўжо...

—Ну, якая? — не дачакаўшыся, нецярпліва запытала Оля.

—Якая! Чужая...

—Чужая...— перакрывіла Оля.— Вось як... Ды ты ні кропелькі мяне не кахаў. Кахаў бы — усё зразумеў...

Оля яшчэ шмат папікала, а пасля нечакана падхапілася i пабегла ў густы дождж.

—Янак, — перабегшы да свайго суседа, усклікнуў я, — пакатаеш мяне сёння? Вунь як будуць ляцець з-пад колаў пырскі!

—Адчапіся ты! — буркнуў той.— Не да цябе...

Казік прыехаў дамоў пад вечар, прывёз мне ўсялякіх ласункаў. Сам не разумею, як усё здарылася, але ён змусіў мяне расказаць пра сённяшні дзень. Слухаў, кусаў вусны.

—А ты хоць, асёл, з імі ў адной капе сядзеў ці воддаль дзе? — закрычаў на мяне.

—Воддаль.

—Эх ты, дубіна!

—Чаго ты так на Пецьку крычыш? — аднекуль нахапілася Оля.

—Ну, хадзі, хадзі сюды, галубка...— паківаў пальцам Казік.— Раскажы, падзяліся шчыра, як сумна адной без мужа, як... Усё-ўсё раскажы.

Оля стрэльнула позіркам на мяне — я не міргнуў i вокам: ведай, як хлусіць.

—Ну, расказвай, мадам...

—Казік, нам з табой...

—Што — нам?..— закрычаў Казік i хапіў яе за плячо.— Сволач ты! Абы толькі пакінуў адну, то... Варту ставіць да цябе?

—Казік, ты не любіш мяне, ты мяне ўзяў, каб толькі...

—Гэта як я захачу! — перабіў яе Казік.— Калі ўзяў, то ты — мая.

—Мы павінны ўзяць развод! I чым хутчэй, тым лепш.

—Я табе дам развод! Я табе...— Казік замахнуўся i ўдарыў Олю па шчацэ.— Ну, я не люблю цябе i не любіў, я памыліўся, паспяшаўся, мне не такая баба, як ты, патрэбна...

Ён замахнуўся яшчэ раз, але я не стрываў, падбег i павіс на яго руцэ.

—Не бі Олю! Яна харошая! Оля добрая! Скажу тату!..

—Усе вы добрыя, — адкінуў мяне брат.— Усе вы абманваеце мяне: робіце адно, а гаворыце другое.

Оля вырвалася, уцякла да суседзяў. Пакінуўшы брата, услед за ёю пабег i я.

Сёння зноў прыязджае дамоў Казік. Я не ведаю: ажаніўся ён з «дачкой якога-небудзь туза» ці не. Але я рашыў, што не пакажу яму, нізашто не пакажу ліст, што прыслалі Янак i Оля з цаліны. Я не скажу яму, што атрымаў учора першую пяцёрку, што настаўніца мяне пахваліла, не прагаваруся Казіку i пра тое, што калі навучуся пісаць, дык абавязкова напішу Олі ліст. Раскажу, як яе я любіў, папрашу ў яе прабачэння за тую віну перад ёю. Я ёй усё-ўсё апішу, пажадаю шчасця...