Генрых Далідовіч - Міг маладосці

— Ведаеш што, Пецька? — Оля прыціснула мяне да грудзей.— Зараз пабяжым купацца. Спацела я! Запылела! Ой! — яна апусціла мяне на падлогу.— I ногі ж у цябе! Хоць рэпу сей. Каб бачыла раней, то не захацела б сябраваць з табой.

—Я памыюся сёння, — мне стала сорамна перад Оляю.— На, — не паднімаючы вачэй, падаў ёй кулёк з цукеркамі.

—Цукеркі? — яна засмяялася, разарваўшы кулёк, усыпала мне за пазуху цэлую жменю.— А табе хто даў?

—Янак.

—Янак?

—Ну, — я раптам адчуў, што прагаварыўся.— Гэта я пасмяяўся. Я сам купіў.

—Ты? А дзе ж ты гэтулькі грошай узяў?

—Казік даў.

—Ой, Пецька, любанькі, не мані, — яна паківала галавою.— Няможна. Ну, скажы праўду. Янак купіў, га?

—Ага, — матнуў я галавою, ведаючы, што давядзецца ўжо з тыдзень не падысці да Янакавай «Явы».

Оля шпарка падбегла да акна, расчыніла яго, перагнулася:

—Янак?

—У-У, — пачуўся яго голас.

—Дзякуй за падарунак! Не забыўся: сёння ў мяне дзень нараджэння!

—За які падарунак? — Янакаў голас пачуўся бліжэй.— Нічога не разумею.

—Ой, не ведаеш! — Оля паківала галавою.— От хлусы сабраліся! I малы, i вялікі.

Не дачакаўшыся Янакавага адказу, Оля падбегла да мяне, падняла мой падбародак i цмокнула ў шчаку.

Калі мы з ёю выходзілі з хаты, я ўбачыў, што Янак сядзеў у сваім дварэ i корпаўся ў матацыкле.

«I што ён там робіць? Нядаўна хваліўся, што «Ява» спраўная».

—Пайшлі на рэчку, хлус! — пазвала яго Оля.

—Я памыўся ўжо, — сказаў Янак, не паварочваючыся.

—Памыўся! Калі ты паспеў! — засмяялася Оля.

Яна зайшла ў суседскі двор, да Янака, паваліла яго на спіну.

—Пайшлі!

—Я ж быў...— расплыўся нарэшце ва ўсмешцы i Янак.

—Ах ты манюка! — Оля нагнулася, валасы апалі на Янакаву галаву. Я ўбачыў, што яна пацалавала суседа.

«I Янаку цяпер добра».

Оля ўскочыла, схапіла маю руку, i мы пабеглі. Я азірнуўся. Янак стаяў i глядзеў нам услед.

Рэчка ў нас неглыбокая. Некалі не было відаць i дна, гаварыў мой бацька, але як пракапалі, каб асушыць балота, вада спала, звялася i рыба.

—Пецік, ты купайся за тым кустом, а я тут буду. Усё ж ты хлопец, — пажартавала Оля.

Праз лісце алешніку я зірнуў i ўбачыў, як яна сцягвала цераз галаву світэр. Апускаючы на ногі спадніцу, яна цікнула на мяне.

—Швагра! Не глядзі!

«Што маленькая... Саромеецца».

Я хуценька распрануўся, скокнуў у ваду, на хвіліну ад задавальнення заплюшчыў вочы, пасля пачаў плюскацца. Гонячы перад сабою вялікія, адзін за адным кругі, падплыла i Оля, моцна б'ючы па вадзе.

«I плаваць добра не ўмее. Я лепей...»

Оля апырскала мой твар вадой, пачала біць па вадзе далонню. I пакуль я засланяў рукамі твар ад пырскаў, яна прыцягнула мяне да сябе. Я пачаў адхінацца, але Оля трымала моцна. Тады я ўшчыпнуў яе за жывот, яна войкнула i села ў ваду. А я выскачыў на бераг.

—Няможна так, — паскардзілася яна.— Пецік, не ўцякай... Я жартам...

Пасля яна вылезла з вады, прыкрыла грудзі рукамi. Прысела. Папрасіла, каб я расчэсваў ёй валасы. Доўгія, на ўсю спіну, мяккія-мяккія, прыгожыя. Калі я працягваў зверху грэбенем, Оля зажмурвалася. На яе спіну зляталі з грэбня кроплі вады, ад ix Оля аж выгінала спіну.

—Пецька, ты любіш мяне?

—Не ведаю, — засаромеўся я.

—Як гэта ты не ведаеш? Не любіш, значыць, — яна, мусіць, пакрыўдзілася.— А скажы, Янак любіць мяне?

Я паціснуў плячыма.

—А ты Янака любіш? — зірнула на мяне неяк з не цярплівасцю.

—Люблю, — адразу адказаў я.

—A Казіка? Любіш ты Казіка?

—Не ведаю, — паціснуў я плячыма.

—I я не ведаю, ці люблю Казіка, — Оля сказала i змоўкла, пасля прытуліла мяне да сябе, пачала гладзіць па мокрай галаве.— I я Янака больш люблю, мне за яго трэба было замуж ісці, але, — яна ўздыхнула, — ты гэтага яшчэ не зразумееш! А цябе я, дурненькі, вельмі люблю. Больш, як Казіка, як Янака, як тату. Сіротка мая... Ты добры, Пецька, толькі нешта хаваеш ад мяне, недагаворваеш. Чаго ты ўчора за мною ішоў, калі я да Ані вечарам выходзіла?

Я апусціў галаву i маўчаў, мне стала сорамна, што Оля здагадалася, што я за ёй трохі падпільноўваю.

—Сама цяжка, калі бачыш, што нехта табе не верыць. Значыць, не любіць цябе, зневажае... Цяжка, аж плакаць хочацца...

—Я, я... люблю цябе...

—Я не пра цябе, Пецька. Я пра яго, пра свайго...— Яна стала бокам да мяне, пачала адзявацца.— Ужо i ў школу хутка табе. Заўтра мы, можа, паедзем у раён. Касцюмчык, туфелькі новыя табе пастараемся...

Ідучы дамоў, мы згледзелі Казіка. Оля кінула мяне i пабегла да яго, высокага, з пышнымі бакенбардамі. Кінулася на грудзіну, абхапіла шыю рукамі.